หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 640

หลินมั่วชำเลืองมองเฮ่อเชียนเสวี่ยแล้วเดินตรงเข้าไปนั่งลงข้างๆ ผู้ชายคนนั้น

แม้ว่าเขาจะถูกคนรอบข้างมากมายดูถูก แต่ชายคนนั้นกลับทำหูทวนลมแล้วกอดชามหัวเราะคิกคักและดื่มซุปจนหมดชาม

เฮ่อเชียนเสวี่ยเมื่อเห็นเขาแบบนี้เธอก็ยิ่งโกรธไปอีก เธอรู้สึกว่าไอ้คนปลิ้นปล้นคนนี้หยิ่งผยองเกินไปแล้ว

“หลินมั่ว ถ้าพี่ยังตอบไม่ได้ว่าฉันไม่ดีตรงไหน ฉันจะโทรหาตำรวจแล้วนะ!”

เฮ่อเชียนเสวี่ยพูดด้วยความโกรธ และในขณะเดียวกันเธอก็สาบานกับตัวเองในใจว่าในชีวิตนี้เธอจะไม่เจอหลินมั่วอีก

เหตุผลที่เธอมาหาหลินมั่วเพราะเธอชื่นชมหลินมั่วจากก้นบึ้งของหัวใจ

แต่สิ่งที่หลินมั่วทำในวันนี้มันทำให้เธอรับไม่ได้

หลินมั่วตบไหล่ของชายคนนั้นและพูดขึ้นทันทีว่า “เฮ้ยเพื่อน นายจะผ่าตัดเมื่อไหร่”

ชายคนนั้นชะงักไปครู่หนึ่ง สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที และเขาก็มองไปที่หลินมั่วด้วยความเหลือเชื่อ

“นี่...นายรู้ได้ยังไง”

หลินมั่วพูดเบาๆว่า “ตั้งแต่พวกคุณเดินเข้ามา ผมก็ดูออกแล้ว”

ชายคนนั้นก้มหัวลง ดวงตาของเขานั้นแดงก่ำ “เร็วๆนี้แหละ”

“อีกไม่กี่วันก็จะเก็บเงินได้แล้ว”

หลินมั่วถอนหายใจ “นายรู้ไหมว่าหลังจากการผ่าตัดนี้ นายจะไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้อีก!”

ชายคนนั้นกัดฟันและไม่พูดอะไร

เฮ่อเชียนเสวี่ยรู้สึกสับสนเล็กน้อย เธอกระซิบกับเขา “อะไรนะ...ผ่าตัดอะไรเหรอ?”

“คุณป่วยเหรอ?”

“นี่คุณคุณโกงเพื่อไปใช้เป็นค่ารักษาพยาบาลงั้นเหรอ”

เธอตื่นตระหนกเล็กน้อย เพราะว่าถ้าในทางกลับกันเป็นเธอที่ทำกับคนป่วยแบบนี้เธอก็คงรู้สึกแย่มาก

ชายคนนั้นส่ายหัว “ผมไม่ได้ป่วย”

ทันใดนั้นสีหน้าของเฮ่อเชียนเสวี่ยก็แสดงให้เห็นถึงความประหม่าเล็กน้อย “คุณไม่ได้ป่วย แล้วคุณโกงเงินทำไม”

“คุณ คุณนี่มัน”

ชายคนนั้นกระซิบ “แต่พ่อผมเป็น!”

หลังจากพูดแบบนี้ชายคนนั้นก็น้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว “โรคยูเรเมียน่ะ ผมหาไตที่เหมาะกับพ่อไม่ได้ เพราะงั้นผมเลยต้องใช้ไตของตัวเองแทน”

“ผมไม่กินข้าวไม่ได้ ผมต้องแน่ใจว่าตัวเองได้รับสารอาหารเพียงพอ ผมอยากช่วยเขา!”

เฮ่อเชียนเสวี่ยถึงกับตะลึง คำพูดพวกนี้ส่งผลกระทบต่อเธอมาก จนตอนนี้ใจของเธอก็เริ่มว่างเปล่า

เฮ่อเฉียนเสวี่ยกระวนกระวาย “คุณเหลือไตข้างเดียวแล้ว ถ้าคุณให้เขาไปอีก คุณจะไม่ตายเหรอ?”

“นี่คุณทำอย่างนี้ได้ยังไง”

ชายคนนั้นชำเลืองมองไปที่เฮอเชียนเสวี่ย จากนั้นมองไปที่ตรอกข้างนอกและพูดด้วยเสียงเบาๆว่า “เขาสอนให้ผมเป็นคนซื่อสัตย์และติดดินมาโดยตลอด”

“ในชีวิตของผมดูเหมือนว่าจะซื่อสัตย์ไม่ได้แล้ว”

“ผมจ่ายคืนเขาได้เท่าที่ผมติดค้างเขาเท่านั้น!”

“ผมเกิดมาได้เพราะเขาและตายเพราะเขา ก็ไม่น่าจะผิดอะไร!”

“ทุกคน ผมขอโทษ!”

หลังจากที่ชายคนนั้นพูดจบ เขาก็รีบออกจากร้านบะหมี่ด้วยน้ำตาคลอเบ้า

เฮ่อเชียนเสวี่ยที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ เธอถึงกับตะลึง

ตอนนี้เธอเพิ่งเข้าใจคำพูดของหลินมั่ว สิ่งต่าง ๆ ในโลกนี้ไม่ได้มีแค่ขาวดำ

นึกขึ้นได้เมื่อกี้นี้ที่ผู้ชายคนนั้นเดินแบกพาเขาเข้ามา น่าจะเหมือนกับตอนเด็กๆที่พ่อของเขาอุ้มเขาแบบนั้น

คุณเลี้ยงผมตอนเด็ก ฉันเลี้ยงคุณตอนแก่

เรื่องที่เสียใจที่สุดในชีวิตนี้ก็คือคงอยู่กับคุณตลอดไปไม่ได้