หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 673

เจ้าอ้วนเฝิงคนนี้ใช้เงินสี่สิบล้านเพื่อผูกมิตร เพียงพอที่จะเห็นถึงความจริงใจ

นอกจากนี้ เขานั่งอยู่ข้างหลินเจาได้ สองคนมีพูดมีหัวเราะ เพียงพอที่จะเห็นว่าบทบาทของคนนี้ไม่ธรรมดา

คนแบบนี้ หลายคนอยากไขว่คว้ายังเอื้อมไม่ถึง ตอนนี้กลับอยากเป็นเพื่อนกับหลินมั่วด้วยความจริงใจ

หากให้คนนอกรู้เข้า น่าจะเกิดความตื่นตระหนกกันอีกแน่

หลินมั่วมองเจ้าอ้วนเฝิง และยิ้มอ่อน “หนึ่งร้อยห้าสิบล้าน? ”

“คุณให้ผม?”

พอพูดประโยคนี้ออกมา คนในห้องพากันตะลึง

เฮ่อเชียนเสวี่ยก็งง และพูดเสียงต่ำ “พี่ใหญ่หลิน นี่เป็นเพื่อนของพ่อเลี้ยงฉัน พี่...พี่ไว้หน้าเขาหน่อย”

“เงินนี้ กลับไปฉันให้คุณปู่สมทบให้...”

หลินมั่วส่ายหน้าและพูดเสียงเบา “ผมพูดเล่น ! ”

เจ้าอ้วนเฝิงหัวเราะห้าๆ “ไอ้โยว คุณหลินมีอารมณ์ขันมาก”

“ผมชอบผูกมิตรกับวัยรุ่นแบบคุณหลิน ! ”

“เอาแบบนี้ ผมถอยให้ หนึ่งร้อยสามสิบล้านก็พอ ! ”

หลินมั่วพูดเสียงเบา “เงินนั้นไม่ต้องแล้ว”

“คุณเฝิง ผมเอาเตาหลอมยาก็พอแล้ว คุณไม่ต้องให้เงินผม ! ”

เจ้าอ้วนเฝิงนึกว่าหลินมั่วล้อเล่น จึงหัวเราะขึ้นมา “ไอ้โยว คุณหลิน ช่างมีอารมณ์ขันเสียจริง”

หลินมั่ว “ผมพูดจริง”

เจ้าอ้วนเฝิงมองหลินมั่ว เห็นท่าทางเขาไม่เหมือนล้อเล่น สีหน้าก็เคร่งขรึมขึ้นมาทันที

“คุณหลิน กระผมแซ่เฝิงอยากเป็นเพื่อนกับคุณด้วยความสัตย์จริง”

“แต่ ถึงอย่างไรของมูลค่าหลายร้อยล้าน คุณไม่ให้เงินสักแดงเดียว เกรงว่าจะพูดยากนะ”

หลินเจาขมวดคิ้ว “กฎของหมู่บ้านอู๋ไจ้ คุณคือคนสุดท้ายที่เสนอราคาได้ คุณต้องจ่ายเงิน”

“หลินมั่ว คุณเป็นเพื่อนของเชียนเสวี่ย ผมให้เกียรติคุณ”

“แต่ทว่า ไม่เท่ากับว่าคุณจะทำตามอำเภอใจได้ ! ”

หลินมั่วยิ้มอ่อน “ผมไม่ได้ทำตามอำเภอใจ”