หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 672

เสียงตระโกนร้องทำเอาทุกคนตื่นตระหนก

จางเฉียนรีบพูดขึ้น “เป็นไปได้อย่างไร”

“ความสามารถการรับแรงกระแทกการชกของยอดนักชกมวยไทยแข็งแกร่งมาก ! ”

“จะตายง่ายแค่นี้ได้อย่างไร”

เวลานี้ ฮั่วตงวิ่งไป

เขามองชาติชายที่นอนเลือดอาบอยู่บนพื้น และเช็คอีกครั้ง สีหน้าเปลี่ยนทันที

“ท่านเจา เขาตายแล้วจริงๆ ! ”

“กระดูกหักเกือบทั้งร่าง ! ”

“อวัยวะสำคัญน่าจะแตกแล้ว มิเช่นนั้น ไม่เลือดอาบขนาดนี้ ! ”

ฮั่วตงตกใจ

คราวนี้ ในงานวุ่นวายกันมากขึ้น

เมื่อสักครู่มรคนบอกว่าชาติชายตายแล้ว พวกเขานึกว่าดูผิด

ตอนนี้ฮั่วตงตรวจเช็คด้วยตัวเอง เช่นนั้นน่าจะไม่ผิดแล้ว

ทุกคนมองหลินมั่วที่ยืนอยู่บนเวทีต่อสู้ด้วยความช็อค ใครจะไปคิดว่า คนธรรมดาอย่างหลินมั่วจะมีกำลังที่น่าหวาดกลัวขนาดนี้

ด้านล่างเวทีต่อสู้ หลี่ตุนเหวินและหลี่รั่วอู่ต่างหน้าซีด

โดยเฉพาะหลี่รั่วอู่ เขาเข้าใจในทันทีว่า เมื่อสักครู่หลินมั่วอ่อนข้อให้เขา

มิเช่นนั้น กระดูกกระเดี้ยวแก่ๆ ของเขา น่าจะหักร้าวไปแล้ว !

หลินเจาตาลุกวาว และมองหลินมั่วที่ยืนอยู่บนเวทีต่อสู้ด้วยสายตาตกใจ

ผ่านไปสักพักเขาถึงพูดขึ้นด้วยเสียงต่ำ “กำปั้นบาจิ แนบพิงภูเขา ! ”

“วัยรุ่นคนนี้ ได้ทั้งหมัดหย่งชุน และยังได้กำปั้นบาจิ ฝึกฝนอย่างไร”

เฮ่อเชียนเสวี่ยดีใจมาก และรีบพูด “พ่อเลี้ยง หลินมั่วชนะแล้วใช่ไหม”

“ไม่ต้องชกแล้วใช่ไหม”

“อาวุธอาคมอันนี้ให้หลินมั่วได้แล้วใช่ไหม”

หลินเจาพยักหน้าอย่างเชื่องช้า

กฎของหมู่บ้านอู๋ไจ้ก็เป็นเช่นนี้ ตัดสินแพ้ชนะบนเวทีต่อสู้

ชนะ ก็จะไม่มีคนพูดอะไร !

ถึงแม้ว่าหลู่จงเจ๋อยังไม่ได้แสดงฝีมือ แต่ตอนนี้เขาโชคดีมาก

ดีที่ตัวเองไม่ได้ขึ้นเวทีต่อสู้ ไม่เช่นนั้นล่ะก็ ต้องตายอีกคนแน่ !

นอกจากนี้ ดูจากตอนนี้ หลินมั่วไม่ธรรมดา

เธอเข้าใจแล้ว หลินมั่ว ไม่ใช่คนธรรมดา !

สุดท้าย ไม่มีใครกล้าขึ้นเวทีต่อสู้อีก เตาหลอมยาอันนี้ ตกเป็นของหลินมั่วแล้ว

งานประมูลสิ้นสุดลง เฮ่อเชียนเสวี่ยวิ่งเข้าไปด้วยความดีใจ และกอดแขนของหลินมั่วไม่ปล่อยมือ

หลินมั่วทำอะไรเธอไม่ได้ จึงปล่อยเธอกอด

เมื่อสักครู่ ผู้หญิงคนนี้ตกใจไม่เบานะ

ไม่นาน ฮั่วตงมาหาหลินมั่ว ให้เขาไปจ่ายเงินด้านหลัง

พอมาถึงด้านหลัง หลินเจานั่งอยู่ที่ห้องรับแขก

ด้านข้างของเขา ยังมีคนอ้วนคนหนึ่งนั่งยิ้มอยู่

พอเห็นหลินมั่ว หลินเจาลุกขึ้นแสดงความเคารพ

“ศิษย์น้องหลิน ท่าแนบพิงภูเขาเมื่อสักครู่ไม่เลวเลยนะ ! ”

หลินมั่วยิ้มบางๆ ทักทายสองสามคำ หลินเจาจึงแนะนำคนอ้วนคนนั้นให้หลินมั่วรู้จัก

“เขาชื่อเจ้าอ้วนเฝิง เป็นผู้ขายอาวุธอาคมอันนั้น”

“ราคาที่เราเสนอครั้งสุดท้ายคือหนึ่งร้อยเก้าสิบล้าน แต่ทว่า เจ้าอ้วนเฝิงอยากเป็นเพื่อนกับคุณ”

“ดังนั้น เขาบอกว่า คุณจ่ายแค่หนึ่งร้อยห้าสิบล้านก็พอแล้ว ! ”