หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 671

หลินเจาไม่พูดจา ฮั่วตงจึงพูดเสียงต่ำ “น่ากลัวมาก”

“มวยไทยดุเดือด ลงมือได้อย่างไร้ความปราณี ชกคนตายบนเวทีเป็นเรื่องธรรมดา ! ”

เฮ่อเชียนเสวี่ยหวั่นกลัว “พ่อเลี้ยง เช่นนั้น...จะมีวิธีไหนไหมที่ทำให้พวกเขาเลิกต่อย”

“หรือไม่ คุณ...คุณให้พวกเขาเอาอาวุธอาคมอันนี้ให้พี่ใหญ่หลิน? ”

“เท่าไร ฉันสมทบเอง”

หลินเจาส่ายหน้า “กฎก็คือกฎ”

“เชียนเสวี่ย ในเมื่อเขาเดินขึ้นเวทีต่อสู้แล้วก็รับผิดชอบเป็นตายด้วยตัวเอง”

“หากเขาไม่มีความสามารถและเดินลงเวทีก็สมน้ำหน้าเขา”

“หากเขามีความสามารถและเดินลงเวที ต้องได้ความเคารพยกย่องเป็นธรรมดา ! ”

เฮ่อเชียนเสวี่ยหน้าซีด เธอกังวลหลินมั่วมาก

เวลานี้ บนเวทีต่อสู้ การไหว้ครูของชาติชายได้จบลงแล้ว

เขายืนขึ้น สายตามองจรดที่หลินมั่ว

จู่ๆ เขาก็ตวาดขึ้นมา และพุ่งไปที่หลินมั่ว

ในระยะห่างจากหลินมั่วอีกสองเมตร เขากระโดดใช้ศอกขวาทุบหัวหลินมั่วอย่างแรง

ท่านี้ มองแล้วน่ากลัวมาก

มวยไทย ศอกเป็นวิธีการโจมตีที่น่ากลัวมาก โดยเฉพาะหากศอกเข้าที่หัว อย่างเบาก็สลบ อย่างหนักอาจกลายเป็นบ้า หรือถึงขั้นเสียชีวิตคาที่ !

ชาติชายไม่เห็นหลินมั่วอยู่ในสายตา ในสายตาเขา กังฟูหวาซย่าก็แค่ท่าลวดลายที่ไร้ประโยชน์

หลังจากที่เขามายังหวาซย่า ก็เคยประลองกับคนที่ได้ชื่อว่าเป็นปรมาจารย์กังฟูมาหลายคน แต่ทุกครั้งก็ล้วนชนะ

ดังนั้น ถึงแม้ว่าหลินมั่วเคยเอาชนะหลี่รั่วอู่ แต่เขาก็ยังคงไม่เห็นหลินมั่วอยู่ในสายตา

พอขึ้นมาก็ใช้ท่าไม้ตาย เตรียมที่จะหักกระดูกหลินมั่วให้ถึงตาย แบบนี้ก็จะทำให้ชื่อเสียงของเขาดังขึ้นไปอีกขั้น

หลินมั่วหน้าจืด นายชาติชายคนนี้หมัดหนักไม่แพ้หลี่รั่วอู่เลย

ก้าวถอยหลัง หลบหมัดนี้

หลินมั่วขมวดคิ้วและพูดเสียงต่ำ “เราไม่มีความแค้นต่อกัน ลงหมัดหนักขนาดนี้เพื่ออะไร”

ชาติชายเข้าใจภาษาจีน จึงยิ้มอย่างโอ้อวด “ขึ้นมาบนเวทีต่อสู้ ก็คือศัตรู”

“ไม่ต้องพูดมาก ! ”