หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 670

หลี่รั่วอู่กระอักเลือดสด สีหน้าซีดขาว

เขาฝืนพยักหน้า พูดเสียงสั่น “ข้าน้อยยอมอย่างสิ้นเชิง!”

คนที่ฝึกศิลปะการต่อสู้ ต่อให้พ่ายแพ้ ก็ไม่มีท่าทีแบบนี้

หลี่รั่วอู่ถูกสู้จนยอมอย่างสิ้นเชิงจริงๆ

หลินมั่วก็ไม่ได้สนใจเขา สายตามองไปทางหลี่ตุนเหวิน “ตอนนี้ คุณยังจะเอาอาวุธอาคมนี้ไหม?”

หลี่ตุนเหวินตะลึงจนอ้าปากค้าง

หลี่รั่วอู่เป็นยอดฝีมือที่เขายืมมาจากตระกูลหวง ก็เพื่อมาแย่งชิงอาวุธอาคมนี้

คิดไม่ถึงเลยว่า แม้แต่ยอดฝีมือของตระกูล ก็พ่ายแพ้ให้กับหมัดเดียวของหลินมั่ว

ณ เวลานี้ เขายังมีสิทธิ์อะไรมาแย่งชิงกับหลินมั่ว

หลี่ตุนเหวินส่ายหัวอย่างหมดอาลัยตายอยาก

และหลินมั่วก็มองไปยังจางเฉียนและหลู่จงเจ๋อที่อยู่ข้างๆ

สีหน้าหลู่จงเจ๋อซีดขาว นักสู้ที่เขาพามา ความสามารถยังเทียบหลี่รั่วอู่ไม่ได้ ไม่มีทางสู้ไหวอย่างแน่นอน

แต่จางเฉียนกลับเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง ยิ้มอย่างเยือกเย็น “แค่มวยหย่งชุน ไม่มีค่าให้พูดถึง”

“หึ วันนี้ฉันจะให้แกเปิดหูเปิดตา อะไรคือศิลปะการต่อสู้ของเวทีต่อสู้!”

“มีฉันอยู่ที่นี่ อาวุธอาคมชิ้นนี้ แกอย่าคิดจะเอาไป!”

จางเฉียนพูดจบ ข้างกายมีชายกำยำคนหนึ่งเดินออกมา

ผู้ชายคนนี้ประมาณยี่สิบกว่า แต่ผิวคล้ำ มองแล้วรู้สึกว่ามีอายุเล็กน้อย

เพียงแต่ ทั้งตัวของเขาเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ ยิ่งด้านหลังมีการสักรูปพระองค์ใหญ่ไว้

เขาเดินขึ้นเวทีต่อสู้ สองมือพนม นั่งคุกเข่าที่พื้นก่อนเลย เหมือนว่ากำลังไหว้อะไรอยู่

คนที่อยู่ด้านล่างไม่น้อยมองแล้วคลุมเครือ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

มั่วหลุนเบิกตากว้าง “นี่...นี่มันมวยไทย!”

“โอ้พระเจ้า จางเฉียนเชิญนักมวยไทยมาต่อสู้เหรอ”

“มวยไทยอานุภาพร้ายแรงน่าสยอง โดยเฉพาะในเวทีต่อสู้แบบนี้ที่ไม่มีกติกา ยิ่งไม่ต้องคำนึงถึงอะไร”

“ฮ่าๆๆ ตอนนี้น่าสนใจแล้ว ไอ้คนแซ่หลิน ตายแน่!”

เมื่อกี้หวงหย่งเหวินและพวกถูกหลินมั่วทำให้ตกตะลึงไปเลย ขณะเดียวกันสีหน้าก็เต็มไปด้วยความกลัว ความสามารถของหลินมั่วทำให้พวกเขาหวาดกลัว

ตอนนี้ได้ยินสิ่งที่มั่วหลุนพูด ทันใดนั้นพวกเขาก็ตื่นเต้นขึ้นมา