หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 690

หัวหน้ายามรักษาความปลอดภัยทรุดตัวนั่งลงกับพื้นดังครืน

ในที่สุดตอนนี้เขาก็เข้าใจแล้วว่าตัวเองไปเตะตะปูแบบไหนเข้า กำลังของเขาเทียบไม่ได้กับกวนต้าโถวเลย

และเมื่อกวนต้าโถวอยู่ตรงหน้าเหลาหู่ก็เหมือนกับมดตัวหนึ่งที่เหลาหู่สามารถบี้เขาให้ตายได้อย่างง่ายดาย

การมีเรื่องกับเหลาหู่นั้น เท่ากับเขากำลังรนหาที่ตายชัดๆ !

หลังจากนั้นไม่นาน คนอื่นๆ อีกสิบกว่าคนก็วิ่งหอบแฮ่กมาที่นี่เช่นกัน

เหลาหู่เห็นทุกคนแล้วก็ชี้ไปที่หัวหน้ายามรักษาความปลอดภัยและพูดว่า “นี่ใช่พี่น้องของพวกแกหรือเปล่า”

“เมื่อกี้นี้มันกระชากคอฉัน คิดจะฆ่าฉัน!”

“ทำไมล่ะ พี่น้องของพวกแกมันเก่งกล้าสามารถขนาดนั้นเลยเหรอวะ?”

คนทั้งสิบกว่าคนกลัวจนฉี่แทบราด และรีบสลัดความสัมพันธ์ทันที

“เจ้าพ่อหู่ พวกเราไม่รู้จักมันนะ!”

“ไม่รู้ว่าไอ้เด็กเวรนี่ไปเอาเบอร์ผมมาจากไหน ผมไม่รู้จักมันเลยสักนิด”

“เจ้าพ่อหู่ ผมไม่รู้จักมันเลยสักนิดจริงๆ แต่ไอ้เด็กนี่กล้าลงไม้ลงมือกับท่าน งั้นก็เป็นศัตรูของผม ผมจะช่วยเอามันไปถ่วงแม่น้ำก่วงหยางเอง!”

“…”

ผู้คนมากกว่าสิบพูดเสียงดังลั่น ต้องการที่จะช่วยเหลาหู่จัดการกับหัวหน้ายามรักษาความปลอดภัยคนนั้น

หัวหน้ายามรักษาความปลอดภัยกลัวจนตัวสั่นไปทั้งตัว เหงื่อออกเต็มหัว คุกเข่าลงตรงหน้าเหลาหู่ “เจ้าพ่อหู่ ผมผิดไปแล้ว ผมผิดไปแล้วจริงๆ ”

“ท่านยกโทษให้ผมด้วยนะครับ ให้โอกาสผมอีกครั้ง”

“คราวหลังให้ผมทำอะไรตอบแทนท่านก็ได้ ไว้ชีวิตผมเถอะนะ...”

เหลาหู่ยิ้มเยาะ “ยกโทษให้แกเหรอ?”

“ถ้าฉันยกโทษให้แกวันนี้ แล้วฉันจะได้ห่าอะไรวะ?”

“สารเลวอย่างแกมันช่างกล้าดีจริงๆ !”

“คุณหลินเป็นลูกพี่ของฉัน ประธานสวี่ก็เป็นพี่สะใภ้ของฉัน”

“แล้วแกดิ้นรนมาเอาตัวรอดที่นี่ แกคิดจะทำอะไรกันแน่?”

หัวหน้ายามรักษาความปลอดภัยตะลึงงัน พูดเสียงสั่น “ผะ...ผมไม่รู้จริงๆ นะ”

“เจ้าพ่อหู่ ผะ...ผมไม่รู้จริงๆ ”

สวี่ปั้นซย่าพูดแทรกพวกเขาขึ้นมาดื้อๆ “หุบปากไปเลย!”

“นึกถึงตระกูลเราอะไรกัน อะไรคือครอบครัว?”

“ฉันบอกเธอไว้เลยนะ สวี่ตงเสวี่ย ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เราไม่ใช่คนในครอบครัวเดียวกันอีก!”

สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยรีบพูด “นั่นน้องสาวแกนะ!”

สวี่ปั้นซย่า “ตั้งแต่นี้ต่อไป ฉันกับเธอเราขาดกัน! ให้ฉันตั้งโต๊ะแถลงข่าวตัดพี่ตัดน้องกับเธอไหม?”

สวี่เจี้ยนกงโมโหถึงขีดสุด แต่เมื่อมองเห็นท่าทางดุดันของเหลาหู่และคนอื่นๆ กลับไม่กล้าพูดอะไรออกมาอีก

หลินมั่วมองไปทางสวี่ปั้นซย่า “ปั้นซย่า คุณว่ายังไง?”

สวี่ปั้นซย่ากระซิบอย่างลังเล “หลินมั่ว ขอโทษนะ”

“ฉันรู้ว่าในใจคุณรู้สึกไม่ดี แต่การฆ่าคนมันผิดกฏหมาย”

“ถ้า...สอนบทเรียนพวกเขาแทนล่ะ เป็นไง?”

หลินมั่วพยักหน้า “คุณว่ายังไงผมก็ว่าอย่างนั้นแหละ!”

“เหลาหู่ ทำตามสมควรเถอะ!”