หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 689

เมื่อหัวหน้าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเห็นว่าสถานการณ์เป็นเช่นนี้ ก็อดหวาดหวั่นขึ้นมาเสียไม่ได้

เขาไม่รู้จักเหล่าหู่ และคิดว่าเหล่าหู่ก็แค่คนธรรมดา

ไม่นึกเลยว่าเหลาหู่จะพาคนมาเยอะขนาดนี้

แต่ทว่าเขาก็ยังคงทำใจดีสู้เสือและพูดด้วยความโมโห “ให้ตายเถอะ คิดจะหมาหมู่เหรอวะ”

“เก่งนักก็รอไปก่อนละกัน ตอนนี้ฉันจะได้เรียกพรรคพวกมาด้วย!”

เหลาหู่ยิ้ม “โถๆ เอาเลยสิ”

“ตั้งแต่ฉันโตมา ยังไม่เคยเห็นใครอวดเก่งอย่างแกมาก่อนเลย!”

“แกอยากตามพวกมาใช่ไหม?”

“ก็เอาสิ ฉันจะให้โอกาสแก”

“อะๆ ๆ เอาโทรศัพท์ให้มันสิ ให้มันเรียกพวกมา”

หัวหน้ายามรักษาความปลอดภัยรับโทรศัพท์มา และกดโทรหาหมายเลขแรก “ท่านกวนครับ ผมเอง ผมมีเรื่องนิดหน่อย มาช่วยหน่อยได้ไหมครับ...”

ยังไม่ทันพูดจบ เหลาหู่ก็พูดแทรกขึ้นมา “กวนต้าโถวแห่งถนนชีหลี่ใช่ไหม?”

“เอาสิ ให้เขารีบแจ้นมาหาฉันเลย”

“ถ้าสิบนาทียังมาไม่ถึง ฉันจะหักขาเขาซะ!”

หัวหน้ายามรักษาความปลอดภัยถึงกับอึ้ง นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย?

กวนต้าโถวเป็นถึงงูเจ้าถิ่น มีสักกี่คนที่กล้าพูดกับเขาแบบนี้กัน?

เขามองไปที่เหลาหู่ ในใจเริ่มหวาดกลัวขึ้นมา จู่ๆ เขาก็พบว่า คนเบื้องหน้าไม่ใช่คนธรรมดาเลย

เหลาหูพูดขึ้นมาอย่างใจร้อน “งงไรวะ? โทรไปสิ!”

“โทรเรียกทุกคนที่แกติดต่อได้มา”

“ฉันอยากจะลองดูซิ ว่าในเมืองก่วงหยางจะมีใครกล้ามีปัญหากับฉัน!”

หัวหน้ายามรักษาความปลอดภัยหน้าซีด และพูดเสียงกระซิบ “ลูกพี่ ผะ...ผมนี่มันมีตาหามีแววไม่ ยังไม่ทันได้ขอคำปรึกษา...”

เหลาหู่ตบหน้าเขาตรงๆ และพูดด่าทอ “ขอคำปรึกษาบ้านแกสิ!”

“โทรเรียกมันมาหาฉัน โทรต่อสิ”

“พวกแกดูให้ฉันซิว่า ถ้าเมื่อไหร่ที่ไอ้ระยำนี่หยุดพูดไปหนึ่งนาที ก็ถอนฟันมันออกมาให้ฉันหนึ่งซี่”

“ถ้าถอนฟันหมดแล้ว ก็ตัดนิ้วมือนิ้วเท้าซะ”

สุดท้ายหัวหน้าทีมรักษาความปลอดภัยก็โทรติดต่อหาคนใหญ่คนโตที่เขารู้จักไปมากกว่าสิบสาย

แต่ทว่าเหลาหู่ก็สั่งให้ลูกน้องไปลากคนพวกนั้นมา

และคนพวกนั้นก็ทำตามที่เหลาหู่พูดจริงๆ ทั้งหมดก็รีบบึ่งมาทันที

คนแรกที่มาถึงคือกวนต้าโถว ซึ่งใบหน้าของเขาแดงก่ำจากการวิ่งมา และหอบแฮ่กไม่หยุดเหมือนหมาปั๊ก

หลังจากหอบอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็พูดเสียงกระเส่า “จะ...เจ้าพ่อหู่ ท่ายเรียกหาผมเหรอครับ”

หัวหน้ายามหน่วยรักษาความตกตะลึง คำเรียกขานนั้นทำให้เขารู้ได้ในทันทีว่าคนตรงหน้าเขาที่จริงแล้วเป็นใครกันแน่

“ทะ...ท่านคือเจ้าพ่อหู่แห่งถนนสายใต้อย่างนั้นเหรอ?”

หัวหน้ายามหน่วยรักษาความปลอดภัยลองถามหยั่งเชิง

เหลาหู่ไม่มองหน้าเขาด้วยซ้ำ หัวหน้ายามหน่วยรักษาความปลอดภัยจึงรีบมองไปทางกวนต้าโถวทันที

กวนต้าโถวจ้องไปที่เขา “ไอ้เวรนี่ ไม่รู้จักแม้แต่ท่านหู่แห่งถนนสายใต้ นี่แกเป็นขยะประเภทไหนกัน?”

“ไอ้ระยำนี่ แกไปหาเรื่องเจ้าพ่อหู่งั้นเหรอ?”

“เจ้าพ่อหู่ ผะ...ผมบอกก่อนเลยนะครับว่าผมไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับไอเด็กนี่เลยนะ!”