หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 688

สวี่ปั้นซย่าโกรธจัดและพูดเสียงดังลั่น “สิทธิที่ฉันเป็นประธานของบริษัทไงล่ะ!”

“ฉันขอสั่งให้พวกคุณออกไปเดี๋ยวนี้!”

“ออกไปให้หมด!”

ฟังฮุ่ยโมโห “ปั้นซย่า ทำไมแกพูดแบบนี้ ฮะ?”

“พวกฉันเป็นพ่อแม่แกนะ!”

สวี่ปั้นซย่า “พวกคุณก็เลยหาคนมาลวนลามฉันงั้นเหรอ?”

“เพื่อสิ่งที่พวกคุณเรียกว่าความมั่งคั่งและร่ำรวย เพื่อทำให้ฉันแต่งงานกับคนมีฐานะ จะได้ทำให้ความฝันที่อยากเป็นร่ำคนรวยของพวกคุณให้สมปราถนา ก็เลยคิดว่าจะทำอะไรก็ได้อย่างนั้นเหรอ?”

“พวกคุณทำให้ฉันรู้สึกขยะแขยงจริงๆ !”

“ไปซะ ไสหัวไปให้หมด ออกไปซะ!”

สวี่ปั้นซย่าแผดเสียงออกมาจนถึงท้ายที่สุด

แต่ทว่าสวี่เจี้ยนกงทั้งสามคนก็ยังไม่สะทกสะท้านใดๆ

“พี่มีสิทธิอะไรมาไล่พวกฉัน!”

“นี่เป็นอสังหาริมทรัพย์ของตระกูลสวี่เรา พี่จะเป็นเจ้าของคนเดียวไม่ได้!”

“ถ้าพวกฉันอยากจะอยู่ก็อยู่เอง อยากจะไปก็ไปเอง พี่ไม่มีสิทธิมาสั่ง!”

สวี่ตงเสวี่ยพูดเสียงดังลั่น

สวี่ปั้นซย่าปรี๊ดแตก “รปภ.! รปภ.!”

“ไล่พวกเขาออกไปให้หมด!”

อย่างไรก็ตาม เธอตะโกนเรียกอยู่นานสองนาน แต่ก็ไม่มียามรักษาความปลอดภัยคนไหนเข้ามา

สวี่ตงเสวี่ยยิ้มเยาะ “พี่ไม่ต้องตะโกนเรียกหรอก”

“ทุกคนดูออกอยู่แล้ว!”

“พี่ทำเรื่องที่คนอื่นเขาไม่เห็นด้วยยังไงล่ะ แม้แต่ยามพวกนั้นก็ไม่เชื่อฟังพี่ ก็เป็นเรื่องปกตินี่!”

สวี่ปั้นซย่ากระหืดกระหอบ เธอนึกไม่ถึงเลยว่าตนจะสูญเสียอำนาจในบริษัทไป

และในขณะนั้นเอง จู่ๆ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมาจากด้านนอก “ประธานสวี่ พี่หลิน มีเรื่องอะไรกันหรือเปล่า”

ทุกคนหันหน้าไปก็เห็นเหลาหู่พาพวกพ้องพุ่งเข้ามาอย่างอุกอาจ

เมื่อเห็นท่าทางนี้ พวกสวี่เจี้ยนกงทั้งสามคนก็ลนลานเล็กน้อย

แต่พวกเขาก็ยังคงแสดงความไม่พอใจอยู่เนืองๆ

สุดท้ายแล้ว พวกเขาก็เป็นญาติของสวี่ปั้นซย่า พวกเขาไม่เชื่อว่าเหลาหู่จะกล้าทำอะไรพวกเขา!

หลินมั่วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ไปที่ห้องของยามรักษาความปลอดภัยแล้วเรียกรปภ.ทั้งหมดออกมา”

คนเป็นหัวหน้าเหลือบมองเขา ทำหน้าตาเหยียดหยามและไม่ตอบอะไรใดๆ

เหลาหู่ที่เห็นดังนั้น ก็กระชากคอหัวหน้ายามขึ้นมา “แกไม่ได้ยินที่พี่หลินถามหรือไง!”

หัวหน้ายามกระชากคอเหลาหู่กลับ “แกพูดอยู่กับใครวะ!”

“ไอ้นี่ กล้ามาลงไม้ลงมืองั้นเรอะ!”

“สักหมัดไหม!”

หัวหน้าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยแผดเสียง เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหลายคนก็ล้อมเข้ามาเช่นกัน

เหลาหู่ปรี๊ดแตก “ต่อยกับแม่แกสิ!”

“คิดจะต่อยฉันอย่างนั้นเหรอ?”

“เฮ้ย พวกเรา!”

ประโยคนั้นทำให้คนเป็นสิบที่อยู่ด้านนอกพุ่งเข้ามากันเกรียวกราว พนักงานในบริษัทต่างตกใจกลัวและถอยกรูออกไป

“ทุกคนหยุดทำงานแล้วออกไปก่อน”

“ถ้าวันนี้เรื่องจบเมื่อไหร่ พวกคุณค่อยเข้ามาใหม่!”

เหล่าหู่โบกมือ

พนักงานเหล่านั้นจึงวิ่งกระเจิงออกไป แต่ก็ลอบคอยเฝ้าดูเหตุการณ์ด้านในอยู่เงียบๆ ตรงประตู