หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 701

ไม่นาน หลินซีก็ค่อยๆ ฟื้นขึ้นมา

พอเธอเห็นหลินมั่วซึ่งนั่งอยู่ด้านข้าง จึงเกิดอาการมึนงงเล็กน้อย

“ซีเอ๋อร์ ในที่สุดเธอก็ตื่นแล้ว!”

“เธอรู้สึกเป็นยังไงบ้าง”

หลินมั่วเอ่ยถามอย่างตื่นเต้น

หลินซีมองหลินมั่ว และกล่าวเบาๆ ว่า “พี่คะ ฉัน…ตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ”

“ทำไม…ทำไมพี่ถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ”

หลินมั่วน้ำตาคลอเบ้า “ยัยโง่ เธอยังไม่ตาย!”

“พี่ไม่มีทางปล่อยให้เธอตายหรอก!”

“พี่รักษาเธอจนหายแล้ว ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เธอจะไม่มีความเจ็บป่วยใดๆ อีก!”

หลินซีประหลาดใจ “พี่คะ พี่…หลอกฉันใช่ไหม!”

“โรคที่ฉันเป็น ไม่มีทางรักษาหายนะ!”

หลินมั่วกล่าวด้วยรอยยิ้ม “พี่จะหลอกเธอทำไม”

“ถ้าไม่เชื่อ เธอก็ลงมาเดินดูสิ”

หลินซีเชื่อครึ่งไม่ครึ่ง พอลงจากเตียงและเดินไปสองสามก้าว กลับพบว่าผ่อนคลายเป็นอย่างยิ่ง

เธอเบิกตากว้าง ใบหน้าเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

ต้องรู้ว่า ก่อนจะมาอยู่ที่นี่ ด้วยอาการป่วยของเธอจึงทำให้เดินแทบจะไม่ได้

หลังจากเธอป่วย ร่างกายก็อ่อนแอเป็นอย่างยิ่ง เดินเพียงสองสามก้าวก็หอบด้วยความเหนื่อย

ตอนนี้ ร่างกายเบาเหมือนกับนกนางแอ่น ดีกว่าตอนที่เธอยังไม่เจ็บป่วยเสียอีก

ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความแปลกใจ “พี่คะ พี่…พี่รักษาฉันจนหายดีแล้วจริงๆ เหรอ”

“ดีจังเลย ฉันจะได้อยู่กับพี่ตลอดไปแล้ว!”

หลินซีตื่นเต้นจนโผเข้าไปในอ้อมกอดของหลินมั่ว และเริ่มหลั่งน้ำตาออกมาทันที

ตอนนั้นเด็กสาวคนนี้กระโดดลงมาจากชั้นบนด้วยความกล้าหาญ เพื่อจะได้ไม่เป็นภาระของหลินมั่ว

ภายในใจของเธอ เธอพึ่งพาหลินมั่วมากที่สุด และตัดใจไม่ลงเป็นอย่างยิ่ง

ตอนนี้ ในที่สุดก็ได้อยู่กับหลินมั่ว ในที่สุดก็จะไม่เป็นภาระของเขาอีกต่อไป เธอดีใจมากจริงๆ

หลินมั่วเบ้าตาชุ่มฉ่ำอยู่ครู่หนึ่ง เขากอดน้องสาว และกล่าวเบาๆ ว่า “พอแล้ว ไม่ต้องร้องไห้แล้ว”

“แม่เคยบอกว่า พี่ต้องปกป้องเธอให้ดี อย่าทำให้เธอร้องไห้”

“ถ้าแม่รู้ว่าเธอร้องไห้ แม่คงจะเสียใจ!”

หลินซีร้องไห้และส่ายหัว มือกอดหลินมั่วแน่นขนัด เหมือนกับปล่อยมือแล้ว ทุกอย่างจะอันตรธานหายไป