หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 702

หลินซีไม่มีความสุข แต่กลับเริ่มหวาดกลัวแทน

เธอถอยหลังไปสองสามก้าว จับแขนของหลินมั่ว และกล่าวเบาๆ ว่า “พี่คะ พวกเราไปกันเถอะ”

“นี่…ต้องไม่ใช่บ้านของพวกเราอย่างแน่นอน!”

“พี่ไม่ต้องหลอกฉันแล้ว!”

“พวกเรารีบไปกันเถอะ เดี๋ยวจะโดนเจ้าของบ้านจับได้”

ทันใดนั้น คนรับใช้ตรงชั้นล่างก็เดินออกมา

เธอขยี้ดวงตาอันพร่ามัวด้วยความสะลึมสะลือ และมองไปด้านบน “คุณหลิน มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ”

เธอเดินออกมาเพราะได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวจากทางด้านนอก

พอพูดจบ เธอก็รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง

เธอขยี้ตาทันที และมองหลินซีซึ่งอยู่ด้านข้างหลินมั่วด้วยความไม่อยากเชื่อ

ต้องรู้ว่า ตั้งแต่หลินมั่วย้ายเข้ามาวันแรก เธอก็อยู่ที่นี่แล้ว

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา หลินซีนอนสลบไสลมาโดยตลอด

เธอคิดว่าหลินซีเป็นเจ้าหญิงนิทรา หลินมั่วไม่เคยบอกอะไร และเธอก็ไม่เคยถามเขาด้วย

แต่ทว่า ตอนนี้หลินซีกลับยืนอยู่ข้างๆ หลินมั่วอย่างสบายดี มันทำให้เธอสงสัยว่าตัวเองกำลังฝันอยู่หรือไม่

เธอออกแรงหยิกขาของตัวเอง ความเจ็บทำให้เธอเข้าใจว่า เรื่องทุกอย่างตรงหน้าล้วนเป็นความจริง

หลินซีตื่นตระหนก เธอรีบอ้อนวอน “คุณป้าคะ พวกเรา…พวกเราไม่ใช่ขโมยนะคะ…”

“พวกเราจะไปเดี๋ยวนี้ คุณป้า…คุณป้าอย่าจับพวกเราเลย…”

“ฉันขอร้องล่ะ ขอร้องคุณป้าล่ะ…”

หลินมั่วเบ้าตาแดงก่ำ

น้องสาวรู้ความแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก รู้ความจนทำให้เขาเจ็บปวดใจ!

เขายื่นมือไปลูบหัวของหลินซี และกล่าวเบาๆ ว่า “เธอไม่ต้องกลัวหรอก ที่นี่เป็นบ้านของพวกเรา”

ขณะนี้ คนรับชั้นทางด้านล่างก็กล่าวด้วยความแปลกใจว่า “คุณหลินคะ คุณหนู…คุณหนูฟื้นแล้วเหรอคะ”

“ไอหยา ดีมากเลย”

“คุณหนูฟื้นแล้ว คุณหนูฟื้นแล้ว!”

เสียงของคนรับใช้ ทำให้คนรับใช้อีกสองคนภายในห้องประหลาดใจ

คนรับใช้สองคนนี้เดินออกมาดูด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น

“คุณหลิน คุณหนู…คุณหนูไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหม”

“ดีมากเลย คุณหนูฟื้นแล้ว!”

“คุณหนูหิวไหมคะ ฉันทำอาหารให้คุณหนูกินไหม”