หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 703

เช้าตรู่ หลินมั่วนั่งรถแท็กซี่ไปยังบริษัทของสวี่ปั้นซย่า

พอมาถึงที่นี่ หลินมั่วก็เห็นสวี่เจี้ยนกง ฟังฮุ่ยและคนอื่นๆ ยืนเอะอะอยู่ตรงประตูทางเข้าจากระยะไกล

หวังโจวพาพนักงานรักษาความปลอดภัยกลุ่มหนึ่งมาเฝ้ารักษาความปลอดภัยตรงด้านนอก เพื่อไม่ให้พวกเขาเข้าไป

หลินมั่วแปลกใจเล็กน้อย สวี่เจี้ยนกงโดนกักตัวไว้ไม่ใช่หรือ ทำไมถึงออกมาเร็วขนาดนี้ล่ะ

หรือว่าเมื่อคืนสวี่ปั้นซย่าช่วยเขาออกมาจนได้

ทันใดนั้น สวี่เจี้ยนกงกับคนอื่นๆ ก็เห็นหลินมั่ว

พวกเขารีบพุ่งเข้ามา และล้อมตัวหลินมั่วที่เพิ่งจะลงมาจากรถแท็กซี่เอาไว้

“ไอ้แซ่หลิน แกไสหัวลงมาเดี๋ยวนี้”

“แกมันเป็นสัตว์เดรัจฉาน แกทำอะไรกับลูกสาวของฉันกันแน่ ทำไมเธอถึงทำกับพวกเราแบบนี้”

“เมื่อก่อนพี่สาวของฉันเชื่อฟังพ่อแม่มาก แถมยังดีกับพวกเรามาก หลินมั่ว นายพูดอะไรกรอกหูเธอกันแน่”

“ไอ้แซ่หลิน แกกล้าดียังไงส่งคนมาต่อยฉัน ฉันจะบอกนายนะ เรื่องนี้ฉันไม่จบกับแกแน่!”

ทั้งสี่คนตะโกนอย่างเดือดดาล ท่าทางนั้น เหมือนอยากจะกลืนกินหลินมั่วไม่มีผิด

โดยเฉพาะสวี่เจี้ยนกง เขาคว้าคอเสื้อของหลินมั่วและเหวี่ยงหมัดต่อยหลินมั่วทันที

หลินมั่วถีบหวงเหลียง และฉวยโอกาสถอยหลัง เพื่อหลบสวี่เจี้ยนกงกับฟังฮุ่ย

พอสวี่ตงเสวี่ยเห็นแบบนั้น จึงกระทืบท้าวอย่างฉุนเฉียว “นายกล้าตีสามีของฉันเหรอ ฉันจะสู้กับนายเอง!”

ขณะนี้ หวังโจวได้พาคนบุกเข้ามาจับตัวสวี่ตงเสวี่ยกับคนอื่นๆ เอาไว้ทันที

“ปล่อยฉันนะ! ปล่อยฉัน!”

“รีบปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นฉันจะไล่พวกแกออก!”

สวี่เจี้ยนกงกับคนอื่นๆ ทำการตะโกนและต่อสู้ดิ้นรน แต่กลับไม่มีใครสนใจ พนักงานรักษาความปลอดภัยคุมตัวพวกเขาอย่างแน่นหนา โดยเฉพาะหวงเหลียงกับสวี่ตงเสวี่ย พวกเขาโดนคนเหยียบศีรษะกดลงกับพื้น

“คุณหลินครับ คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม”

หวังโจวกล่าวด้วยความเคารพ

หลินมั่วโบกมือ “ไม่เป็นไร!”

“เกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา”

หวังโจวกล่าวว่า “ได้ยินว่า พ่อของหวังอี้หมิง หาคนมาช่วยพวกเขาออกมาครับ”

“พวกเขาเลยมาก่อเรื่องวุ่นวายแต่เช้า ยืนกรานว่าต้องให้ประธานสวี่ลงมาเจอพวกเขา”

“ประธานสวี่สั่งว่าอย่าให้พวกเขาขึ้นไปบนตึกครับ!”

“คุณหลินมั่ว คุณขึ้นไปก่อนเถอะ ตรงนี้พวกเราจะจัดการเอง!”

หลินมั่วรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น ความจริงแล้วประธานหวังคนนั้นก็เป็นแอบวางแผนอยู่เบื้องหลังนี่เอง

เขามองสวี่เจี้ยนกงด้วยความลึกซึ้ง “พ่อแม่ครับ ผมขอเตือนพวกคุณสักหน่อยนะ”

“พวกคุณต้องการบริษัท ต้องการเงิน ต้องการรถ ต้องการบ้าน ผมไม่เคยปฏิเสธเลย”

“เพราะว่าสิ่งของพวกนั้นเป็นของนอกกาย ผมไม่สนใจ”

“แต่ว่าคราวนี้ พวกคุณแตะเส้นตายของผมแล้ว!”

“เรื่องของปั้นซย่า ผมไม่มีทางถอย และยิ่งไม่ทางประนีประนอมด้วย!”

พูดจบ หลินมั่วก็หันหลังเดินขึ้นตึกไป

สวี่เจี้ยนกงโมโหเป็นอย่างยิ่ง “แกพูดกับใครห๊ะ”

“แกกำลังข่มขู่ใครอยู่เหรอ”

“แกคิดว่าแกเป็นใครกัน!”

“แกมันก็แค่สุนัขที่ตระกูลสวี่ของพวกเราเลี้ยงไว้!”

สวี่เจี้ยนกงโกรธเป็นอย่างยิ่ง “แก…แกอย่าทำเกินขอบเขตสิ นี่เป็นอุตสาหกรรมของตระกูลสวี่นะ…”

หวังโจว “เอ๋ คุณก็พูดเหรอ”

“มา ตบอีกรอบ!”

สวี่เจี้ยนกงโกรธมาก จึงด่าไปอีกสองประโยค แต่หวงเหลียงกลับโดนตบไปหลายที

สวี่ตงเสวี่ยตะโกนเสียงดัง หวงเหลียงจึงโดนตบอีกครั้ง

หวงเหลียงทนไม่ไหวแล้ว จึงรีบกล่าวว่า “พวกคุณ…พวกคุณหยุดพูดได้แล้ว…”

“คนโดนตบไม่ใช่พวกคุณนะ หุบปากได้ไหม”

สวี่เจี้ยนกงกับคนอื่นๆ รู้สำนึก ถึงจะพูดอีก หลินมั่วก็ไม่ได้ยิน คนโดนตบก็มีแค่หวงเหลียง!

พวกเขาจึงหุบปาก

พอหลินมั่วมาถึงห้องทำงาน สวี่ปั้นซย่ากำลังยืนอยู่ตรงริมหน้าต่าง และมองสถานการณ์ด้านล่าง

เบ้าตาของเธอแดงก่ำ อันที่จริง เธอก็สงสารพ่อแม่ของตัวเอง แต่เธอกลั้นความปวดใจ เพื่อสั่งสอนพวกเขา!

แต่เธอนึกไม่ถึงว่า พอสวี่เจี้ยนกงโดนจับไปเมื่อวาน เขาไม่เพียงแต่ไม่สำรวม แต่กลับร้ายกาจยิ่งกว่าเดิม!

พอเห็นหลินมั่วเดินเข้ามา สวี่ปั้นวย่าจึงถอดหายใจ “หลินมั่ว เมื่อกี้พวกเขาด่าคุณอีกแล้วใช่ไหม”

“คุณคิดว่าไง ถ้าฉันยกบริษัทให้กับพวกเรา และตัดความสัมพันธ์กับพวกเขาจะเป็นยังไง”

หลินมั่วมองสวี่ปั้นวย่า เขามองออกว่าภายในใจของสวี่ปั้นซย่าเป็นทุกข์มาก

นั่นคือพ่อแม่ของเธอ เธอจะทำใจได้อย่างไร แต่เธอก็ถูกบังคับจนทนไม่ไหวแล้ว

หลินมั่วกำหมัดแน่น และกล่าวเบาๆ ว่า “คุณไม่ต้องกังวลหรอก”

“ผมจัดการเรื่องนี้ได้!”