หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 706

หวังอี้หมิงยืนอยู่ด้านหลัง ในขณะนั้นเขาก็ตกใจจนตัวสั่นไปหมด

ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าครั้งนี้ตัวเองประมาทไป

จำนวนกำลังของหลินมั่วนั้นน่ากลัวเกินไปจริงๆ

เขาพาคนมาตั้งมากตั้งมายขนาดนี้เพื่อจะมาจัดการกับหลินมั่ว นี่มันหาเรื่องตายชัดๆ !

หลินมั่วก้าวไปตรงหน้าหวังอี้หมิงทีละก้าว แต่หวังอี้หมิงกลับถอยออกไปทีละก้าวด้วยความตกใจกลัว สุดท้ายก็ทรุดตัวนั่งลงกับพื้น

หลินมั่วยกเท้าขึ้นมาเหยียบหัวหวังอี้หมิงเอาไว้

หวังอี้หมิงอยากจะขัดขืน แต่หลินมั่วก็ใช้ฝ่ามือตบหน้าเขาจนฟันหักไปสามซี่ และหวังอี้หมิงยอมจำนนไปโดยปริยาย

“แกได้ยินฉันชัดแล้วนี่!”

“ว่าให้อยู่ให้ห่างจากปั้นซย่า!”

“วันนี้ฉันจะไว้ชีวิตแก”

“แต่อีกสองวัน ถ้าพวกแกยังไม่มาขอโทษฉัน ฉันเอาแกตายแน่!”

หลังจากประโยคนั้น หลินมั่วก็จับแขนของหวังอี้หมิงแล้วหิ้วเขาขึ้นมา

แขนของหวังอี้หมิงถูกหลินมั่วกระแทกจนเคลื่อน นั่นทำให้หวังอี้หมิงเจ็บแปลบจนแทบจะทรุดตัวลงและกรีดร้องออกมาอย่างน่าเวทนา

หลินมั่วลากเขาไปที่ประตู และทันใดนั้นก็เตะเข้าที่ท้องของเขา จนหวังอี้หมิงกระเด็นออกไป

หลินมั่วปรายตาชำเลืองมองคนอื่นๆ และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เป็นไง?”

“พวกแกจะไสหัวออกไปเอง หรือจะให้ฉันส่งพวกแกออกไปล่ะ?”

คนพวกนั้นกลัวจนตัวสั่น และรีบหันหลังเตรียมวิ่งออกไป

แต่หลินมั่วก็คว้าเก้าอี้ไปขวางคนแรกเอาไว้

“ฉันให้พวกแกไสหัวออกไป ไม่ได้ให้พวกแกเดินออกไป!”

สีหน้าของคนพวกนั้นดูยุ่งเหยิงไปหมด หนึ่งในนั้นพูดขึ้นมาว่า “เฮ้ พี่ชาย ไม่เห็นจำเป็นต้องทำกันถึงขนาดนี้เลยนี่?”

“พ่อฉันเป็น...”

หลินมั่วรีบสาวเท้ายาวๆ พุ่งไปข้างหน้าแล้วคว้าแขนของเขาไว้ ก่อนจะยกเข่าขึ้นมากระแทกเข้ากับข้อศอกอย่างจัง

คนผู้นั้นร้องลั่นด้วยความเจ็บปวดอย่างโหยหวน และพูดอะไรไม่ออกอีก

“ไสหัวไป!”

หลินมั่วแผดเสียงด้วยความโกรธ

คนพวกนั้นก็ไม่กล้าพูดอะไรอีกเช่นกัน และไสหัวออกไปจริงๆ ตามสั่ง

ทำอย่างไรได้ ถ้าหากไม่ไสหัวออกไป ได้โดนหวดแน่!