หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 73

สวี่ปั้นซย่าที่ถูกหลินมั่วจับมือไว้ หัวใจเต้นรัว

ก่อนหน้านี้ที่อยู่ต่อหน้าเขาหลินมั่วได้แต่ก้มหน้ารับปาก เธอเองก็คิดว่าหลินมั่วอ่อนแอมาตลอด

วันนี้ ถือว่าได้เปลี่ยนมุมมองที่เธอมีต่อหลินมั่วโดยสมบูรณ์

หลินมั่วไม่ได้อ่อนแอ เขาแค่ฝืนทนมากเกินไป!

ในใจของสวี่ปั้นซย่ารู้สึกอบอุ่น นี่คือความเอ็นดูที่หลินมั่วมอบให้เธอ เป็นความเอ็นดูที่พิเศษที่ไม่มีใครเหมือน!

หลินมั่วที่ยืนอยู่หน้าทางเข้าโรงแรมเอ่ยขึ้น “ตอนนี้พวกเราจะไปไหนกันดี”

“แล้วแต่คุณเลย” สวี่ปั้นซย่าตอบเสียงเบา ท่าทางคล้ายภรรยาผู้น่ารักและเชื่อฟัง

หลินมั่วรู้สึกประหลาดใจ นี่คือสาวแกร่งแห่งโลกธุรกิจจริงๆ เหรอ

“เมื่อกี้คุณยังกินไม่อิ่ม เดี๋ยวกลับบ้านไปผมทำอาหารให้คุณกิน”

หลินมั่วเอ่ยยิ้มๆ

“ไม่กลับบ้านไม่ได้เหรอ” สวี่ปั้นซย่าแกว่งแขนหลินมั่ว “คืนนี้สวยขนาดนี้ เดินเล่นเป็นเพื่อนฉันหน่อยนะ”

“เดินเล่นที่ไหน”

สวี่ปั้นซย่า “แล้วแต่คุณเลย”

เมื่อสัมผัสได้ถึงร่างกายที่อ่อนนิ่มของสวี่ปั้นซย่า ในใจของหลินมั่วก็สั่นไหว

เขาจับมือของสวี่ปั้นซย่า ครุ่นคิดอยู่สักพักก่อนจะยิ้มออกมา “ผมพาคุณไปที่หนึ่ง รับรองว่าคุณไม่เคยไปมาก่อน”

สวี่ปั้นซย่า “ที่ไหนเหรอ”

“ที่ที่ผมเติบโตขึ้นมา”

สวี่ปั้นซย่าตื่นเต้นขึ้นมา “จริงเหรอ พาฉันไปดูหน่อย”

หลินมั่วพาสวี่ปั้นซย่าขี่มอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าวนรอบภนนอยู่เจ็ดแปดรอบ ก่อนจะมาถึงถนนสายเก่าเส้นหนึ่งบริเวณชานเมือง

ที่นี่ห่างไกลน้อยกว่าจากใจกลางเมืองก่วงหยางอันรุ่งโรจน์ แต่ผู้คนดูคึกคักไม่ต่างกัน

ตลาดริมถนนเต็มไปด้วยผู้คนที่มาตั้งร้านขายของ มีทั้งของใช้ต่างๆ รวมถึงร้านแผงลอยที่เนืองแน่นไปด้วยผู้คน

“คุณโตที่นี่เหรอ” สวี่ปั้นซย่าถามด้วยความสงสัย

“ใช่แล้ว” หลินมั่วพยักหน้า “ตอนที่แม่ของผมยังอยู่ก็มักจะมาตั้งร้านขายของที่นี่ ปกติผมกับซีเอ๋อร์ก็พากันมาเล่นที่นี่”

มองดูถนนเก่าสายนี้ ในใจของสวี่ปั้นซย่าก็รู้สึกเศร้า

เติบโตในที่แห่งนี้ ตอนเด็กๆ หลินมั่วจะลำบากมากแค่ไหนกันนะ

หลินมั่วพาสวี่ปั้นซย่าเดินไปได้สักพักก็มาถึงร้านแผงลอยของเหล่าเฉิน

“ลุงเฉิน ยุ่งเหรอ” หลินมั่วทักทายคนผัดอาหาร

“เอ๊ะ หลินมั่ว เจ้าเด็กนี่มาได้ยังไงกัน” คนผัดอาหารที่ชื่อเหล่าเฉินอึ้ง “เจ้าเด็กนี่ ไม่มากินข้าวร้านลุงเฉินแล้ว เพราะคิดว่าฝีมือลุงไม่ดีใช่ไหม”

“ลุงเฉิน ช่างล้อกันเล่นนะ” หลินมั่วหัวเราะลั่น “ผมก็พาภรรยากลับมากินอาหารฝีมือลุงแล้วนี่ไง”

ลุงเฉินเพิ่งจะสังเกตเห็นสวี่ปั้นซย่าที่อยู๋ข้างๆ หลินมั่วก็ยิ่งอึ้งกว่าเดิม “ไอ้หย๋า เจ้าเด็กนี่ แต่งงานแล้วเหรอ”

“แม่หนูคนนี้ช่างสวยจริงๆ เจ้าเด็กนี่โชคดีนักนะ”

“ยังถือว่าเจ้าเด็กนี่มีหัวใจ มาๆๆ ไปนั่งด้านนั้นก่อน เดี๋ยวลุงเฉินจะผัดข้าวจานพิเศษให้”

สวี่ปั้นซย่ายิ้มบางๆ “ขอบคุณค่ะลุงเฉิน”

“ไอหย๋า แม่หนูไม่ต้องเกรงใจ นั่งๆๆ”

ลุงเฉินเรียกให้ทั้งสองคนนั่งลง ผัดอาหารสองสามจานก่อนจะนำมาเสิร์ฟ

สวี่ปั้นซย่ามองไปรอบๆ อย่างสงสัย เธอไม่เคยมาที่นี่ ยิ่งไม่เคยกินอาหารที่นี่

แต่ว่า เมื่อกินไปหนึ่งคำ ดวงตาของสวี่ปั้นซย่าก็เปล่งประกาย

ฝีมือการทำอาหารของลุงเฉินไม่เลวเลย

“หลินมั่ว มีที่ดีๆ แบบนี้ ทำไมก่อนหน้านี้คุณไม่พาฉันมาบ้างล่ะ” สวี่ปั้นซย่าพึมพำ

หลินมั่วยิ้มเบาๆ ในใจรู้สึกขมขื่น

หลายปีก่อนหน้านี้ เขารู้สึกด้อยตลอดเวลาที่อยู่ตระกูลสวี่ เพราะมีแต่คนดูถูกเขา

ถึงขนาดที่สวี่ปั้นซย่าเองก็ไม่ได้สนใจเขานัก เขาจะพาสวี่ปั้นซย่ามาที่แห่งนี้ได้อย่างไรกัน

ขณะที่ทั้งสองกำลังทานอาหาร จู่ๆ หัวมุมถนนก็มีเสียงรถคำราม