หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 72

“ฮึ เรื่องโม้มันน่ะเก่งสุด” สวี่ตงเสวี่ยเบะปาก

เถ้าแก่โจวเองก็ไม่พูดอะไร เพียงแค่ฉีกยิ้มเย็นมองสวี่ปั้นซย่า

“ฉันพูดเรื่องจริง!” สวี่ปั้นซย่าร้อนรน “แม่ทูลหัวของฉัน...”

“บังอาจนัก!” สวี่เจี้ยนกงตบโต๊ะหนึ่งที ก่อนตวาด “ปั้นซย่า แกจะเกินไปแล้วนะ แกรู้จักซาบซึ้งบุญคุณบ้างไหม!”

ฟังฮุ่ยตะคอกยิ่งกว่า “หลินมั่ว แกกล้าหลอกลูกสาวฉัน แก...แกไม่ตายดีแน่!”

“เถ้าแก่โจว คุณอย่าโกรธไปเลยนะ พี่สาวฉันก็แค่โดนไอ้สวะนั่นหลอก!” สวี่ตงเสวี่ยขอโทษขอโพยยกใหญ่

สวี่ปั้นซย่าโมโห เธออยากที่จะอธิบายแต่กลับถูกหลินมั่วกระตุกเสื้อเบาๆ

ทั้งสี่คนในห้องล้วนถูกเถ้าแก่โจวหลอกกันถ้วนหน้า ต่อให้อธิบายก็คงไม่มีประโยชน์เท่าไร

อีกทั้งหลินมั่วเองก็ไม่ใส่ใจว่า เรื่องนี้แท้จริงแล้วเป็นความดีความชอบของใครกันแน่

ท่าทีที่สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยปฏิบัติต่อเขา เขาไม่เคยสนใจ แค่สวี่ปั้นซย่าดีต่อเขาก็เพียงพอแล้ว

สวี่ปั้นซย่าไม่พอใจ แต่เธอก็รู้ว่าหากยังเถียงกันต่อไป ก็ไม่มีประโยชน์ค

สวี่เจี้ยนกงยิ้ม “เถ้าแก่โจว คุณอย่าโมโหเลย เด็กคนนี้ก็แค่ซื่อตรงเกินไป โดนคนหลอกง่าย ผมจะให้แกขอโทษคุณเดี๋ยวนี้”

เถ้าแก่โจวเอ่ยอย่างเชื่องช้า “ในเมื่อพี่สวี่พี่ฟังพูดแบบนี้แล้ว อย่างนั้นผมจะไว้หน้าพวกพี่แล้วกัน”

“ไอ้หย๋า เถ้าแก่โจวช่างใจกว้างเสียจริง” ฟังฮุ่ยดีอกดีใจ “ปั้นซย่า ยังไม่รีบขอโทษเถ้าแก่โจวอีก”

สวี่ปั้นซย่ากันฟันไม่ยอมพูด เถ้าแก่โจวหัวเราะเยาะ “ไม่ต้องหรอก ถึงอย่างไรประธานสวี่ก็เป็นคนหนก็ยังอายุน้อย จะทำให้หล่อนลำบากใจไปทำไมกัน”

“หรือไม่อย่างนั้น ประธานสวี่ พวกเรามาดื่มกันซักแก้ว แล้วเรื่องนี้ก็ให้มันจบแค่นี้”

สวี่ปั้นซย่าถอนหายใจ แบบนี้ยังพอรับไหว

เธอยกแก้วเหล้าขึ้นมา ขณะที่กำลังจะดื่ม เถ้าแก่โจวกลับหัวเราะ “ประธานสวี่ ดื่มแบบนี้ จริงใจเสียที่ไหนกัน”

สวี่ปั้นซย่าประหลาดใจ “แล้วจะดื่มแบบไหนล่ะ”

เถ้าแก่โจว ยิ้ม “พวกเราเจอกันครั้งแรกก็จริง แต่ผมคิดว่าผมกับประธานสวี่เข้ากันได้ดีมากๆ ”

“เพื่อเพิ่มความใกล้ชิด พวกเรามาคล้องแขนดื่มกันดีไหม”

เมื่อเขาพูดออกมา ทุกคนต่างอึ้ง ข้อเสนอนี้ออกจะเกินไปหน่อย

หลินมั่วโมโห เมื่อครู่แกหลอกลวงคนอื่นก็พอแล้ว ตอนนี้จะมาให้ภรรยาของฉันคล้องแขนดื่ม นี่รนหาที่ตายใช่ไหม”

“ดื่มแม่แกสิ!” หลินมั่วตบโต๊ะฉาด ยื่นมือไปกระชากคอเสื้อเถ้าแก่โจว ให้ลุกขึ้นมา ก่อนจะตะคอก “แกอยากตายนักใช่ไหม!”

เถ้าแก่โจวงุนงง เมื่อครู่ยังเห็นสวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยตวาดจนหลินมั่วไม่กล้าเอ่ยปากพูดสักคำ เขายังคิดว่าหลินมั่วเป็นแค่ไอ้ขี้ขลาดซะอีก

ดังนั้นเขาถึงได้กล้าบีบบังคับและตั้งใจจะดูถูกสวี่ปั้นซย่า

คิดไม่ถึงว่า หลินมั่วจะโมโหร้ายเช่นนี้ ถึงขั้นระเบิดอารมณ์ออกมา

เขาไม่รู้เลยว่า ‘เกล็ดใต้คอมังกร ไม่อาจแตะต้อง’

และสวี่ปั้นซย่า คือเกล็ดใต้คอมังกรของหลินมั่ว!

“หลินมั่ว แกทำอะไร!” หวงเหลียงตวาด “รีบปล่อยเถ้าแก่โจวเดี๋ยวนี้”

“หลินมั่ว รีบปล่อยมือ!” สวี่เจี้ยนกงเองก็ตวาดลั่น

เถ้าแก่โจวฉีกยิ้มเย็น ต่อให้แกระเบิดอารมณ์อีกเท่าไร แต่คนในห้องนี้ก็ยังยืนอยู่ฝั่งฉัน ไม่สู้ยอมซะดีกว่าหรือ?

แต่ครั้งนี้ หลินมั่วกลับไม่ประนีประนอมแล้ว

เขาจับมุมโต๊ะแล้วยกขึ้นคว่ำลงกับพื้น ก่อนจะตะคอก “หุบปากไปให้หมด!”

อาหารบนโต๊ะทั้งหมดร่วงใส่หัวของหวงเหลียง

หลินมั่วกางมือออก ฟาดลงไปบนหน้าของเถ้าแก่โจว เขาโดนแรงตบจนกระเด็นออกไป

“แกลองไม่เคารพภรรยาฉันอีกสิ ฉันจะเอาแกให้ตาย!”

หลินมั่วพูดจบก็หมุนตัวจูงมือสวี่ปั้นซย่าจากไปโดยไม่หันมองกลับมา