หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 71

หลินมั่วลอบยิ้ม เพียงแค่คำพูดหนึ่งประโยคก็สามารถคาดเดาได้ว่าเถ้าแก่โจวเป็นคนเช่นไร

ในเวลาต่อมา เถ้าแก่โจวก็ไม่ได้บังคับให้สวี่ปั้นซย่านั่งข้างเขา อาจเป็นเพราะว่าเรื่องเหยาตงทำให้เขาหวั่นเกรงนิดๆ

แต่ว่าสวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยกลับไม่ได้สังเกตเห็น ซ้ำยังคงเลียแข้งเลียขาต่อ

ดื่มมาพักใหญ่ ความกล้าของเถ้าแก่โจวก็เพิ่มขึ้นมาเป็นจำนวนมาก เขาเริ่มคุยโม้

เล่าว่าตัวเองแค่ลงทุนแบบส่งๆ แต่กลับทำเงินได้มาหลายพันล้าน ในสายตาเขาอุตสาหกรรมยาสวี่ซื่อก็ไม่ต่างอะไรกับสิ่งไร้ค่า

เล่าว่าตัวเองรู้จักคนใหญ่คนโตมากมาย หนานป้าเทียนแห่งสิบตระกูลใหญ่อะไรเถือกๆ นั้น เมื่อมาอยู่ต่อหน้าเขายังต้องสิโรยราบ

สรุปแล้วก็โม้เสียจนเกินความเป็นจริง แต่สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยกลับเชื่อโดยปราศจากข้อสงสัย

สาเหตุเพราะสวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยเข้าใจว่าเถ้าแก่โจวเป็นคนจัดการเหตุการณ์ของเหยาตง

ดังนั้นในมุมมองของพวกเขา เถ้าแก่โจวก็คือคนใหญ่คนโต หากจะลงมือทำเรื่องราวเช่นนี้ ก็ไม่แปลกอะไร

หลินมั่วไม่ขัด เพราะหลินมั่วเองก็ไม่สามารถพูดถึงเรื่องคุณชายจ้าวได้

อีกทั้งยังเห็นได้ชัดว่าสวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยเชื่อเถ้าแก่โจวเสียเต็มเปา

ตอนนี้หากหลินมั่วเข้าไปขัดเถ้าแก่โจว สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยต้องไม่เชื่อเขาแน่นอน

ในทางกลับกันต้องพากันด่าหลินมั่วแน่ๆ ได้ไม่คุ้มเสียจริงๆ

กินดื่มไปได้สักพัก เถ้าแก่โจวก็ยกแก้วเหล้าขึ้น รุดเข้ามาข้างๆ สวี่ปั้นซย่า

“ประธานสวี่ พวกเราเจอกันครั้งแรก แต่ว่าผมชื่นชมคุณมาก สาวแกร่ง อายุแค่นี้ก็ประสบความสำเร็จขนาดนี้แล้ว ไม่ง่ายเลยจริงๆ”

เถ้าแก่โจวพ่นลมหายใจกลิ่นเหล้า ยื่นมือมาแตะตบไหล่สวี่ปั้นซย่า แต่กลับถูกหลินมั่วปัดป้องออกไปอย่างเยือกเย็น

เถ้าแก่โจวหัวเสีย เขาเบิกตาใส่หลินมั่ว “ทำอะไรของแกฮะ ฉันพูดกับประธานสวี่อยู่ แกมีปัญหาอะไร”

ฟังฮุ่ยโมโห “หลินมั่ว แกจะกินก็กิน ไม่กินก็ไสหัวไป”

“ได้เจอกับคนใหญ่คนโตอย่างเถ้าแก่โจวถือเป็นเกียรติในชีวิตฉัน แกต้องการจะทำอะไร”

สวี่ปั้นซย่าลำบากใจ “แม่ หลินมั่วเขายังไม่ได้ทำอะไรเลย”

“แกหุบปากไป!” ฟังฮุ่ยตวาด ก่อนจะหันกลับไปฉีกยิ้ม “เถ้าแก่โจว คุณเป็นผู้ใหญ่คงไม่เอาความกับผู้น้อย อย่ามาเอาความกับพวกนี้เลยค่ะ”

เถ้าแก่โจวฉีกยิ้มเย็นก่อนจะเหลือบมองหลินมั่ว เขาวางแก้วในมือลงบนโต๊ะ “ในเมื่อพี่ฟังพูดแบบนี้แล้ว ผมก็ต้องเห็นแก่หน้าพี่ฟังสิ”

“แต่ว่า ประธานสวี่ คุณต้องดื่มแก้วนี้ให้หมด!”

สวี่ปั้นซย่าขมวดคิ้ว นี่มันแก้วของเถ้าแก่โจว

ให้เธอดื่มเหล้าจากแก้วของเถ้าแก่โจว เรื่องแบบนี้มันได้ที่ไหนกัน

แต่ว่าเพื่อไม่ให้พ่อแม่วุ่นวายต่อ สวี่ปั้นซย่าคงต้องยอมประนีประนอม

หล่อนหยิบแก้วเหล้าของตนเองขึ้นมา “เถ้าแก่โจว ฉันดื่มแก้วนี้ เพื่อชดเชยที่เขาล่วงเกินคุณ”

สีหน้าของเถ้าแก่โจวเปลี่ยนไป เขาเอ่ยเสียงเย็น “ฉันให้เธอดื่มแก้วนั้น เธอทำอย่างนี้หมายความว่าอะไร ดูถูกฉันเหรอ”

“ปั้นซย่า แกทำอย่างนี้กับเถ้าแก่โจว ได้อย่างไรฮะ” ฟังฮุ่ยรีบร้อนกล่าว “เถ้าแก่โจวช่วยเหลือเรานะ!”

“เรื่องนั้นมันไม่เกี่ยวกับเขาเลยสักนิด!” สวี่ปั้นซย่าฉุนกึก “นั่นมันเพราะพวกแม่ทูลหัวของฉันช่วยทั้งนั้น!”

คนในห้องต่างมึนงง สวี่เจี้ยนกงรีบร้อนพูดขึ้น “ปั้นซย่า แกพูดอย่างนี้ได้อย่างไร ยังไม่รีบขอโทษเถ้าแก่โจวอีก”

ฟังฮุ่ย “ใช่ เถ้าแก่โจวช่วยเหลือพวกเราขนาดนี้”

“แกไม่ซาบซึ้งก็ไม่เป็นไร แต่ยังจะผลักความดีความชอบไปให้คนอื่นอีก แก...แกทำเกินไปแล้วนะ!”

“ฮึ ถ้าเป็นไปตามที่พี่ปั้นซย่าพูด แสดงว่าพี่เขยผมเป็นคนหาคนมาช่วยแก้ปัญหาสินะ” หวงเหลียงยิ้มเยาะ “พี่เขย พี่นี่เก่งจริงๆ เก่งยิ่งกว่าเถ้าแก่โจวเสียอีก!”