หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 70

สวี่ปั้นซย่าถามขึ้นทันที “ใช่แล้ว คุณรู้จักพวกพี่ใหญ่จ้าวได้ยังไงล่ะ”

หลินมั่วตอบไม่ได้อยู่ครู่หนึ่ง เขาไม่สามารถพูดเรื่องของตัวเองกับสวี่ปั้นซย่าได้

เพราะเขารู้ว่าถ้าให้สวี่ปั้นซย่ารู้ความลับพวกนี้ มันคงไม่ใช่เรื่องที่ดี กลับกันก็อาจจะนำพาความเดือดร้อนมาให้เธอได้

สวี่ปั้นซย่าพูดเสียงกระซิบ “หลินมั่ว ฉันไม่รู้หรอกนะว่าตกลงแล้วคุณจะไปรู้จักกับพวกพี่ใหญ่จ้าวได้ยังไง แต่ฉันยังคงหวังว่าหลังจากนี้คุณจะไม่ไปรบกวนคุณหนานอีก!”

“ปั้นซย่า ผมไม่ได้รบกวนคุณหนานสักหน่อย!” หลินมั่วพูดเสียงเบา “ผมรู้จักพวกพี่ใหญ่จ้าวก็เพราะอุบัติเหตุหนึ่งต่างหาก และผมช่วยพวกพี่ใหญ่จ้าวเอาไว้ พวกเขาเลยรู้สึกขอบคุณผมมากๆ”

สวี่ปั้นซย่าถาม “ช่วยอะไร?”

“เอ่อ...” หลินมั่วพูดเสียงค่อย “ครั้งหนึ่งคุณหญิงจ้าวเคยเกือบจะถูกรถชน ผมช่วยดึงเธอออกมาได้ทันเวลาพอดี....”

“อย่างนี้นี่เอง!” สวี่ปั้นซย่าเข้าใจได้ทันทีพร้อมยิ้ม “หลินมั่ว ไม่คิดมาก่อนเลยว่าคุณยังชอบช่วยเหลือคนอื่นด้วย!”

หลินมั่วหัวเราะคิกๆ “ก็ใช่น่ะสิ ข้อดีของสามีคุณอย่างผมมีเยอะจะตายไป!”

“ถุ้ย หลงตัวเองย่ะ!”

ทั้งสองเดินจากไปพร้อมเสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะ เหลือไว้เพียงคนกลุ่มหนึ่งที่อยู่แถวนั้นใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

“ดอกฟ้ากับหมาวัดชัดๆ!”

“เฮ้ นี่มันสาวสวยอันดับหนึ่งแห่งเมืองก่วงหยางเชียวนะ ทำไมถึงไปอยู่กับไอ้คนไร้ประโยชน์อย่างมันด้วย!”

“ฉันไม่ดีกว่าหลินมั่วตรงไหนวะ?”

กลุ่มคนบ่นพึมพำ แต่ละคนต่างอิจฉาริษยาไปตามๆ กัน

ในตอนเย็นการเลี้ยงอาหารยังคงจัดเตรียมที่โรงแรมเย่ว์ไหล

เมื่อเข้ามาในห้องส่วนตัว สวี่เจี้ยนกง ฟังฮุ่ย หวงเหลียง และสวี่ตงเสวี่ยล้วนมาถึงแล้ว

หัวโต๊ะมีชายคนหนึ่งอายุราวๆ สี่สิบห้าสิบปีนั่งอยู่ ผิวขาวอ้วนท้วน สวมแว่นตา ใส่สูทแบรนด์เนมพร้อมด้วยนาฬิกาเรือนทองแวววาว

สวี่เจี้ยนกงและอีกหลายคนอยู่รายล้อมชายผู้นี้เพื่อประจบสอพลอ ใบหน้าชายคนนั้นดูเย่อหยิ่งและพูดเพียงไม่กี่คำเป็นครั้งคราว

กลับกัน หวงเหลียงนั่งข้างชายคนนั้นด้วยท่าทางกระหยิ่มยิ้มย่องเหมือนกับว่าได้สร้างคุณงามความดีไว้อย่างไรอย่างนั้น

เมื่อเห็นหลินมั่วและสวี่ปั้นซย่าเดินเข้ามา หวงเหลียงก็ไม่ได้ลุกขึ้น “พี่ปั้นซย่า พี่มาแล้ว”

“มาเร็ว มานั่งทางนี้ นั่งข้างๆ เถ้าแก่โจว!”

ชายคนนั้นมองไปที่สวี่ปั้นซย่าด้วยใบหน้าที่ตื่นตะลึงและร้อนฉ่า และยังขยับไปทางด้านข้างอย่างเจาะจง ท่าทางนั้นก็คือต้องการให้สวี่ปั้นซย่านั่งลงข้างๆ เขานั่นเอง

สวี่ปั้นซย่าไม่ได้เดินไป แต่นั่งลงอีกฝั่งหนึ่งข้างๆ หลินมั่วแทน

“ปั้นซย่า!” สวี่เจี้ยนกงพูดด้วยความโกรธ “ทำไมแกถึงไม่รู้จักกาลเทศะอย่างนี้? ไม่รู้เหรอว่าต้องทักทายแขก?”

“เถ้าแก่โจว สวัสดีค่ะ!” สวี่ปั้นซย่าทักทายอย่างสบายๆ

สีหน้าเถ้าแก่โจวดูหงุดหงิดเล็กน้อยพลางยิ้มหยัน “ประธานสวี่เป็นบุคคลสำคัญจริงๆ พวกเราเหล่าสามัญชนคนธรรมดาจะไปเข้าสายตาอันเฉียบคมของประธานสวี่ได้อย่างไรกัน”

“ในเมื่อประธานสวี่ไม่ได้มีความประสงค์จะมาคบค้าสมาคมกัน งั้นก็ช่างมันเถอะ อาหารมื้อนี้ ไม่กินก็ได้!”

“ไอ้หยา เถ้าแก่โจว ท่านอย่าโกรธเลยนะครับ!” สวี่เจี้ยนกงหัวเราะอย่างรีบร้อน “เด็กน้อย ไม่รู้ประสีประสา เดี๋ยวผมดุเขาให้!”

ฟังฮุ่ยเบิกตาโพลง “ปั้นซย่า ทำไมแกทำอย่างนี้”

“เถ้าแก่โจวช่วยพวกเราเยอะขนาดนี้ แกยังไม่รีบขอบคุณเถ้าแก่โจวอีก?”

สีหน้าสวี่ปั้นซย่าดูหงุดหงิด เรื่องราวที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ จะต้องเป็นคนในตระกูลของคุณชายจ้าวแน่ๆ ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเถ้าแก่โจวคนนี้เลย

อีกทั้งสายตาของเถ้าแก่โจวคนนี้ดูต่ำทราม เธอดูแล้วรู้สึกรำคาญ ไม่ขอบคุณจะดีกว่า

ในระหว่างที่กำลังลังเลอยู่นั้น หลินมั่วก็พูดขึ้นมาทันที “เถ้าแก่โจว ตอนที่ผมเพิ่งจะเดินเข้ามา บังเอิญไปเห็นผู้จัดการเหยารับประทานอาหารอยู่ใกล้ๆ พอดี”

“ไม่งั้น พวกเราไปทักทายผู้จัดการเหยากันก่อนดีไหมครับ?”

ความตื่นตะลึงปรากฏขึ้นในดวงตาของเถ้าแก่โจว ก่อนจะยิ้มหัวเราะ “จริงเหรอ? เขาก็อยู่ใกล้ๆ นี้เหรอ? ช่างบังเอิญจริงๆ”

“แต่การทักทายมันก็จบแค่นี้แหละ”

“ฉันไปล่ะ เกรงว่าตอนที่พวกเขารับประทานอาหารจะกดดันเอา เราจะไม่ไปกระทบพวกเขา”

“เดี๋ยวทานกันเสร็จ ให้เขามาดื่มเหล้าอวยพรก็พอแล้ว”

สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยมองหน้ากัน ใบหน้าเต็มไปด้วยความเคารพเลื่อมใส

นี่คือผู้มีอิทธิพลจริงๆ สินะ รับปากให้เหยาตงมาดื่มเหล้าอวยพรอย่างง่ายๆ เลยเหรอ?