หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 70

สวี่ปั้นซย่าถามขึ้นทันที “ใช่แล้ว คุณรู้จักพวกพี่ใหญ่จ้าวได้ยังไงล่ะ”

หลินมั่วตอบไม่ได้อยู่ครู่หนึ่ง เขาไม่สามารถพูดเรื่องของตัวเองกับสวี่ปั้นซย่าได้

เพราะเขารู้ว่าถ้าให้สวี่ปั้นซย่ารู้ความลับพวกนี้ มันคงไม่ใช่เรื่องที่ดี กลับกันก็อาจจะนำพาความเดือดร้อนมาให้เธอได้

สวี่ปั้นซย่าพูดเสียงกระซิบ “หลินมั่ว ฉันไม่รู้หรอกนะว่าตกลงแล้วคุณจะไปรู้จักกับพวกพี่ใหญ่จ้าวได้ยังไง แต่ฉันยังคงหวังว่าหลังจากนี้คุณจะไม่ไปรบกวนคุณหนานอีก!”

“ปั้นซย่า ผมไม่ได้รบกวนคุณหนานสักหน่อย!” หลินมั่วพูดเสียงเบา “ผมรู้จักพวกพี่ใหญ่จ้าวก็เพราะอุบัติเหตุหนึ่งต่างหาก และผมช่วยพวกพี่ใหญ่จ้าวเอาไว้ พวกเขาเลยรู้สึกขอบคุณผมมากๆ”

สวี่ปั้นซย่าถาม “ช่วยอะไร?”

“เอ่อ...” หลินมั่วพูดเสียงค่อย “ครั้งหนึ่งคุณหญิงจ้าวเคยเกือบจะถูกรถชน ผมช่วยดึงเธอออกมาได้ทันเวลาพอดี....”

“อย่างนี้นี่เอง!” สวี่ปั้นซย่าเข้าใจได้ทันทีพร้อมยิ้ม “หลินมั่ว ไม่คิดมาก่อนเลยว่าคุณยังชอบช่วยเหลือคนอื่นด้วย!”

หลินมั่วหัวเราะคิกๆ “ก็ใช่น่ะสิ ข้อดีของสามีคุณอย่างผมมีเยอะจะตายไป!”

“ถุ้ย หลงตัวเองย่ะ!”

ทั้งสองเดินจากไปพร้อมเสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะ เหลือไว้เพียงคนกลุ่มหนึ่งที่อยู่แถวนั้นใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

“ดอกฟ้ากับหมาวัดชัดๆ!”

“เฮ้ นี่มันสาวสวยอันดับหนึ่งแห่งเมืองก่วงหยางเชียวนะ ทำไมถึงไปอยู่กับไอ้คนไร้ประโยชน์อย่างมันด้วย!”

“ฉันไม่ดีกว่าหลินมั่วตรงไหนวะ?”

กลุ่มคนบ่นพึมพำ แต่ละคนต่างอิจฉาริษยาไปตามๆ กัน

ในตอนเย็นการเลี้ยงอาหารยังคงจัดเตรียมที่โรงแรมเย่ว์ไหล

เมื่อเข้ามาในห้องส่วนตัว สวี่เจี้ยนกง ฟังฮุ่ย หวงเหลียง และสวี่ตงเสวี่ยล้วนมาถึงแล้ว

หัวโต๊ะมีชายคนหนึ่งอายุราวๆ สี่สิบห้าสิบปีนั่งอยู่ ผิวขาวอ้วนท้วน สวมแว่นตา ใส่สูทแบรนด์เนมพร้อมด้วยนาฬิกาเรือนทองแวววาว

สวี่เจี้ยนกงและอีกหลายคนอยู่รายล้อมชายผู้นี้เพื่อประจบสอพลอ ใบหน้าชายคนนั้นดูเย่อหยิ่งและพูดเพียงไม่กี่คำเป็นครั้งคราว

กลับกัน หวงเหลียงนั่งข้างชายคนนั้นด้วยท่าทางกระหยิ่มยิ้มย่องเหมือนกับว่าได้สร้างคุณงามความดีไว้อย่างไรอย่างนั้น