หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 732

คืนวันนั้น สถานการณ์ในเมืองก่วงหยางปั่นป่วน

ผู้นำตระกูลหวังเสียชีวิตอย่างอนาถ ตระกูลหวังก็เปลี่ยนผู้นำคนใหม่ทันที

แน่นอนว่า ความแข็งแกร่งของตระกูลหวังนั้นลดลงอย่างรวดเร็ว จนตกไปอยู่อันดับล่างสุดของสิบอันดับตระกูลใหญ่

หลังจากการตายของพวกประธานหวังและอู๋จิ่วชวน ทรัพย์สินของพวกเขาก็ถูกกลืนหายไปอย่างรวดเร็ว

ในจำนวนนั้น ครึ่งหนึ่งถูกสิบตระกูลใหญ่แห่งเมืองก่วงหยางยึดเอาไป

ส่วนอีกครึ่งถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน เฉินเซิ่งหยวนเอาไป 20% และอีก 30% ที่เหลือถูกโอนให้หลินมั่ว

หนานป้าเทียนเป็นคนแบ่งสรรปันส่วนเหล่านี้ด้วยตัวเอง ดังนั้นจึงไม่มีใครกล้าโต้แย้งและต่อต้าน

เช้าวันรุ่งขึ้น หลังจากที่หลินมั่วไปส่งสวี่ปั้นซย่าไปที่บริษัทแล้ว เขาก็ตรงไปที่บ้านของหนานป้าเทียน

เรื่องราวครั้งนี้ หนานป้าเทียนช่วยเขาไว้ได้มากจริงๆ เขาจึงต้องมาถึงที่เพื่อกล่าวขอบคุณเขา

หลังจากที่หนานป้าเทียนทานอาหารเช้าเสร็จ เขาก็มานั่งเล่นอยู่ที่ระเบียงกับหนานปิงเอ๋อร์

ร่างกายของหนานปิงเอ๋อร์ฟื้นตัวได้ดีมาก ตอนนี้เธอดูไม่ต่างจากคนปกติทั่วไปเลย

และความงามของหนานปิงเอ๋อร์ในตอนนี้ ก็ฟื้นตัวกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วเช่นกัน

ใบหน้าของเธองดงามละเอียดละออยิ่งกว่าสวี่ปั้นซย่าเสียอีก

เพียงแต่ตอนนี้เธอเพิ่งจะสิบแปดปีเท่านั้น

อีกไม่กี่ปี หนานปิงเอ๋อร์อาจจะกลายเป็นสาวงามอันดับหนึ่งแห่งเมืองก่วงหยางแทนที่สวี่ปั้นซย่า อย่างที่สวี่ปั้นซย่าเคยมาแทนที่ตำแหน่งนี้ของซ่งจื่อหลาน

เมื่อเห็นหลินมั่ว หนานปิงเอ๋อร์ก็ทักทาย “พี่หลิน” อย่างไพเราะทันที จากนั้นก็กุลีกุจอเสิร์ฟน้ำและชาให้เขา

หลินมั่วนั่งลงข้างๆ หนานป้าเทียน เขาดื่มชาแล้วจึงเอ่ยขึ้น “คุณหนาน ขอบคุณมากนะครับ!”

หนานป้าเทียนวางแก้วชาลง แล้วตอบกลับด้วยรอยยิ้ม “คุณหลิน ผมเป็นหนี้บุญคุณคุณ แค่เรื่องนี้ยังไม่สามารถตอบแทนคุณได้หมดหรอก”

“จะว่าไปแล้ว ครั้งนี้หวังเต๋อไคได้ล้ำเส้นไปมากจริงๆ”

“ในช่วงสองปีที่ผ่านมา ผมแทบไม่ได้ปรากฏตัวเลย และธุรกิจของเซิ่งหยวนก็ไปได้สวยเช่นกัน"

“ดูเหมือนบรรดาสิบตระกูลใหญ่จะลืมไปแล้ว ว่าใครคือเอกะราชาแห่งเมืองก่วงหยาง!”

“มันน่าจะฉวยโอกาสนี้ จัดการพวกมันเสียให้หมด”

หลินมั่วยิ้มน้อยๆ “แม้จะพูดอย่างนั้นก็เถอะ อย่างไรผมก็ต้องขอบคุณคุณหนานจริงๆ”

หนานป้าเทียนเหลือบมองหลินมั่วและพูดว่า “คุณหลิน คุณต้องการไปถึงจุดไหน”

หลินมั่วรู้สึกประหลาดใจและไม่เข้าใจว่าเหตุใดจู่ๆ หนานป้าเทียนจึงถามเช่นนี้

“ชายชาตรี รู้อะไรควรทำอะไรไม่ควรทำ”

เมื่อพูดจบ หนานป้าเทียนก็ลุกขึ้น และเดินไปที่ราวกั้น “สิบแปดปีแล้ว”

“ผมเองก็ควรไปแล้วเช่นกัน”

คำพูดประโยคนี้ทำให้หลินมั่วแปลกใจ

เขาถามด้วยความงุนงง “คุณหนาน คุณจะไปไหนหรือ”

หนานป้าเทียนหัวเราะเบาๆ “ก็อย่างที่คุณพูดนั่นแหละ มีเรื่องบางเรื่อง ที่ผมต้องทำเช่นกัน!”

หลินมั่วประหลาดใจยิ่งขึ้นไปอีก หนานป้าเทียนมาถึงจุดนี้แล้วยังจะมีเรื่องอะไรที่เขายังไม่ได้ทำอีก”

อีกทั้ง หนานป้าเทียนเป็นถึงเอกะราชาแห่งเมืองก่วงหยาง

เขาต้องการจะทำอะไร ขอเพียงเอ่ยปาก ก็มีคนนับไม่ถ้วนพร้อมใจกันยื่นมือเข้ามา ยังมีเรื่องที่เขายังต้องลงมือเองด้วยหรือ

“เทียนเหยีย ผมไม่เข้าใจ” หลินมั่วพูดออกไปตามตรง

หนานป้าเทียนเหลือบมองเขา และพูดว่า “อีกหน่อยคุณจะเข้าใจเอง”

“ผมขอถามคุณอย่างหนึ่ง คุณสามารถกลืนสิบตระกูลชั้นนำทั้งหมดภายในหนึ่งปีได้หรือไม่”