หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 731

หลินมั่วและคนอื่นๆ ไม่ได้ค้างที่บ้านของประธานหวัง หลายๆ คนกลับไปที่เซิ่งซื่อเรสซิเด้นท์

เมื่อหลินมั่วกลับมาถึงบ้าน ก็เห็นหวงเหลียงและสวี่ตงเสวี่ยนอนเป็นอัมพาตอยู่ที่โซฟา

หูของหวงเหลียงถูกพันด้วยผ้าพันแผลไว้เรียบร้อยแล้ว และตามร่างกายที่มีบาดแผลเต็มตัวของสวี่ตงเสวี่ยก็ถูกพันไว้เช่นกัน

ใบหน้าของทั้งสองซีดเผือด ครั้งนี้ทั้งสองคนน่าจะถูกทรมานอย่างหนักหน่วง

เมื่อเห็นทั้งสองคน ความโกรธของสวี่ปั้นซย่าก็ถึงขีดสุด เธอเดินตรงไปตบบ้องหูทั้งสองข้างของหวงเหลียง และด่าทออย่างโกรธเกรี้ยว “ไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้!”

“นี่มันบ้านของฉัน พวกเธอไม่มีสิทธิ์มาที่นี่!”

สวี่ตงเสวี่ยร้อนใจทันที “สวี่ปั้นซย่า เธอทำอะไรน่ะ”

“บ้าไปแล้วหรือไง”

“ทำไมต้องตบสามีของฉันด้วย”

สวี่ปั้นซย่าฟาดฝ่ามือลงที่ใบหน้าของเธอด้วยเช่นกัน แล้วพูดด้วยความโมโห “ทำไมน่ะหรือ”

“แล้วพวกเธอสองคนมาทำร้ายสามีของฉันทำไม”

“ทำไมถึงใส่ยาลงไปในอาหารของสามีของฉัน ทำไมต้องสร้างสถานการณ์ให้เกิดอุบัติเหตุ ทำไมต้องเอาชีวิตเขา”

สวี่ตงเสวี่ยเงียบทันที ผ่านไปครู่ใหญ่จึงพูดขึ้น “เธอ...เธอพูดอะไร ฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย”

“พ่อแม่ พ่อแม่จัดการเธอหน่อยสิ”

“เห็นไหมว่าหวงเหลียงเจ็บขนาดนี้ ทำไมเธอถึงได้ทุบตีคนอื่นเขาแบบนี้ล่ะ”

หวงเหลียงก็เริ่มทำเสียงโอดโอย ผ้าพันแผลที่หูทั้งสองข้างของเขาก็เริ่มเป็นสีแดง

ฝ่ามือทั้งสองของสวี่ปั้นซย่า ทำให้บาดแผลของเขาเปิด จนเลือดไหลซึมออกมาเปื้อนผ้าพันแผล

สีหน้าของสวีเจี้ยนกงและฟังฮุ่ยเขียวปั๊ดและพูดด้วยความโกรธ “เสวี่ยเอ๋อร์ แกไม่ต้องมาปฏิเสธ!”

“เรื่องที่แกสองคนทำ ใครๆ ก็รู้กันหมด”

“พี่เขาแกตบแกน่ะถูกต้องแล้ว พวกแกสมควรถูกตบ!”

นี่เป็นครั้งแรกที่สวี่ตงเสวี่ยเจอกับสถานการณ์เช่นนี้ พ่อกับแม่ไม่เข้าข้างเธอเหมือนก่อน เธอจึงนิ่งอึ้งไป

ผ่านไปสักพัก สวี่ตงเสวี่ยก็เริ่มโวยวายไม่มีเหตุผล “พ่อแม่ ทำไมพวกคุณพูดแบบนี้ล่ะ”

“พ่อแม่ดูสิ พวกเรากลายเป็นแบบนี้ไปแล้ว พวกคุณไม่สงสารพวกเราสักนิดเลยหรือ”

“พวกคุณบอกว่าเราพยายามจะฆ่าหลินมั่ว แล้วหลินมั่วเขาตายหรือยังล่ะ”

“เขายังยืนชิลๆ อยู่ตรงนี้อยู่เลย ไม่เห็นบาดเจ็บสักนิด”

“แล้วดูพวกเราสิเป็นถึงขนาดนี้!”

สวีเจี้ยนกง “แกคิดว่าไงล่ะ”

“ถ้าไม่ใช่เพราะหลินมั่ว พวกแกตายไปแล้ว!”

“พวกแกดูหลินมั่ว แล้วมองดูตัวเอง”

“คนเขารู้จักตอบแทนบุญคุณ แล้วพวกแกล่ะ”

“ทำแต่เรื่องเลวๆ ตั้งเท่าไหร่ ไม่เคยขอโทษสักคำ”

“ที่เขาช่วยชีวิตพวกแก ก็ไม่เคยขอบคุณสักคำ”

“พวกแก...สรุปแล้วยังมีจิตสำนึกกันอยู่ไหม”

สวี่ตงเสวี่ยเริ่มอ่อนลง เธอก้มศีรษะแล้วพูดเสียงเบา “พ่อ แม่ ฉัน...ฉันไม่รู้จริงๆ นี่นา”

“หลินมั่ว ขอโทษด้วย ฉัน...ยอมรับผิดแล้ว...”

หลินมั่วกลับไม่ได้สนใจเธอเลย เขาไม่ใส่ใจการขอขมาของสวี่ตงเสวี่ยเลยสักนิด

จริงๆ แล้ว สิ่งที่หวงเหลียงและสวี่ตงเสวี่ยทำนั้น ต่อให้ตายก็ยังไม่พอ

ที่หลินมั่วช่วยชีวิตเขาสองคนเอาไว้ ก็เพราะไม่อยากให้สวี่ปั้นซย่าต้องเสียใจ แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะให้อภัยพวกเขาได้