หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 742

ความงามของซ่งจื่อหลานนั้นไม่ได้ด้อยไปกว่าสวี่ปั้นซย่าเลย

ความงามของสวี่ปั้นซย่าให้ความรู้สึกผุดผ่องไร้เดียงสา

ในทางกลับกัน ซ่งจื่อหลานอยู่ในสถานะสูงเป็นเวลาหลายปี เธอเหมือนราชินีที่มีออร่านางพญาอย่างหาที่เปรียบมิได้

แค่ออร่านี้ก็เพียงพอแล้วที่จะยึดครองใจผู้คนนับไม่ถ้วน

ประกอบกับรูปร่างหน้าตาที่เป็นเอกลักษณ์ของเธอ ความสวยของซ่งจื่อหลานจึงเป็นที่กล่าวขานมาโดยตลอด

ไม่ว่าจะเป็นอู๋เว่ยกั๋วหรืออู๋ปิง และแม้แต่หวงเหลียง ทุกคนตกอยู่ในความตื่นตะลึง

ซ่งจื่อหลานไม่ได้มองพวกเขาเลยสักนิด เธอตอบกลับ “ใช่ค่ะ นี่เป็นร้านของฉันเอง”

"ฝีมือปรุงอาหารของแม่ครัวที่นี่เยี่ยมมาก พอดีฉันเป็นคนค่อนข้างเลือกกินน่ะค่ะ อาหารที่เธอทำก็ถูกปากฉันพอดี ฉันเลยซื้อภัตตาคารนี้ขึ้นมา"

“โดยปกติเวลามีเพื่อนๆ มาร่วมทานอาหารกัน ก็มาที่นี่ค่อนข้างสะดวกดีด้วยค่ะ”

ทุกคนในห้องตกใจ

นี่เป็นครั้งแรกของพวกเขาที่เห็นคนซื้อทั้งภัตตาคาร เพียงเพื่อทำอาหารได้ถูกปากตัวเอง

และที่สำคัญคือ ภัตตาคารสือเว่ยเทียนแห่งนี้ไม่ธรรมดาเลย

สวี่ปั้นซย่าอุทาน “ประธานซ่งคะ ร้านนี้คงจะต้องใช้เงินจำนวนไม่น้อยเลยใช่ไหม”

ซ่งจื่อหลานยิ้ม “ไม่เท่าไหร่หรอกค่ะ”

“ตอนที่ซื้อมาราคาไม่แพง ประมาณห้าสิบล้าน”

“คุณก็รู้ว่าร้านอาหารน่ะมีมูลค่าไม่มาก แต่ที่มีค่ามากคือ ตัวอาคารและที่ดิน”

“ในช่วงสองปีที่ผ่านมามันมีมูลค่าเพิ่มขึ้น เพื่อนของฉันคนหนึ่งประเมินราคาให้เมื่อไม่นานมานี้ มูลค่าตอนนี้มีมากกว่าสามร้อยล้านได้ค่ะ”

อู๋เฟยเฟยอุทานออกมาด้วยความตกใจ “สามร้อยล้านหรือ นั่นมันสี่สิบห้าสิบล้านเหรียญเลยนะ!”

“คุณ...โม้หรือเปล่า”

“ที่ดินแห่งนี้มีมูลค่าสามร้อยล้าน”

“คุณคิดว่าคุณอยู่ในเมืองนิวยอร์คหรือยังไง”

ซ่งจื่อหลานขมวดคิ้วเล็กน้อย ในเมืองก่วงหยางเธอมีสถานะที่ผู้คนให้ความเคารพยำเกรงไม่มีใครกล้าพูดกับเธอแบบนี้เลย

แต่เพราะเห็นแก่หลินมั่ว เธอจึงไม่ได้แสดงท่าทีโมโห เพียงแค่พูดอย่างสบายๆ “ที่ใจกลางเมืองนิวยอร์ค ฉันก็มีร้านอาหารอยู่สองแห่ง”

“แต่ว่าร้านทั้งสองแห่งนั้นรวมกัน มูลค่ายังไม่เท่ากับร้านอาหารที่นี่เลย”

“ปั้นซย่า หลายปีมานี้ทำไมเธอถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้”

สวี่ปั้นซย่ารู้สึกจนปัญญา ครอบครัวของน้าสาม เป็นพวกยึดเอาตัวเองเป็นใหญ่เกินไป”

“ประธานซ่งคะ ขอโทษด้วยนะคะ คุณอย่าถือสาเลยนะคะ”

สวี่ปั้นซย่าทำได้เพียงเอ่ยคำขอโทษซ่งจื่อหลาน

ซ่งจื่อหลานตอบกลับด้วยรอยยิ้มจางๆ เธอเพียงเหลือบมองอู๋เฟยเฟยและคนอื่นๆ เท่านั้น

ในขณะนั้นเอง จู่ๆ ด้านนอกก็มีคนเคาะประตู “สวัสดีค่ะ รบกวนสอบถาม ท่านประธานซ่งอยู่ที่นี่หรือเปล่าคะ”

น้ำเสียงนั้นค่อนข้างแข็งและห้วน เหมือนคนพูดภาษากลางไม่ชัดเท่าไหร่

ซ่งจื่อหลานตอบ “เชิญเข้ามาค่ะ”

เมื่อประตูเปิดออก หญิงสาวต่างชาติผมสีทองนัยน์ตาสีเขียวคนหนึ่งเดินเข้ามา

หญิงสาวคนนั้นสวมชุดแบรนด์ดัง รูปร่างสูงและหน้าตาดี เป็นผู้หญิงที่สวย รวย และดูดีทีเดียว

เมื่อเห็นเธอ สีหน้าของอู๋เว่ยกั๋วก็เปลี่ยนไปอย่างมาก เขาอุทานขึ้น "คุณลูเซีย คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงครับ"