หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 757

บริกรมองหลินมั่วด้วยความเคารพนบนอบ “คุณหลินคะ ไปที่ห้องพรีเมียมส่วนก่อนไหมคะ”

หลินมั่วโบกมือ “คืนนี้น้าสามของผมเป็นคนเชิญ ให้เขาจัดการก็แล้วกัน”

บริกรเข้าใจในทันที และมองไปที่อู๋เว่ยกั๋วด้วยความเคารพ “คุณผู้ชายท่านนี้ ต้องการจัดการยังไงดีคะ”

อู๋เว่ยกั๋วลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วยื่นบัตรสมาชิกไป “นี่…นี่คือบัตรอะไร”

บริกรชำเลืองมอง “อ๋อ นี่คือบัตรเงินค่ะ”

“นับว่าเป็นบัตรสมาชิกพื้นฐานของพวกเราที่นี่ค่ะ

“บัตรประเภทนี้สามารถใช้จ่ายได้ที่ห้องโถงเท่านั้นค่ะ”

“แต่ว่าขณะนี้คนเต็มห้องโถงแล้ว เกรงว่าต้องรออีกสักครู่นะคะ”

อู๋เว่ยกั๋วพูดอะไรไม่ออก บัตรที่เถ้าแก่ให้ กับบัตรที่คนอื่นใช้ ทำไมมันถึงได้แตกต่างกันขนาดนี้

คนอื่นพอมาถึงก็สามารถตรงไปยังห้องพรีเมียมส่วนตัว

และเขาล่ะ ต้องอยู่ในห้องโถง ต้องรอเข้าคิวอีก นี่มันการบริการต้อนรับแบบไหนวะ

ในเวลานี้เองฟังฮุ่ยได้พูดเสียงต่ำๆ ว่า “หลิง ถ้ายังไง ให้หลินมั่วจัดการให้ได้ขึ้นไปห้องพรีเมียมส่วนตัวไหม”

“บัตรสมาชิกนี่ ใช้ของใครก็เหมือนกัน”

“พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน ใครเชิญก็เหมือนกัน ใช่ไหม!”

ฟังหลิงสบตากันกับอู๋เว่ยกั๋ว ความจริงทั่งสองคนก็คิดเหมือนกัน แค่พวกเขากระดากเกินกว่าจะเอ่ยปาก

อู๋เฟยเฟยรีบพูด “ได้ๆ งั้นรีบไปห้องพรีเมียมส่วนตัว”

“ยังไงก็มีถึงบัตรพรีเมียม ไม่ใช้ก็เสียเปล่า!”

”

ฟังหลิงเมื่อได้ยินคำของลูกสาวก็รีบพูด “โอ้ เฟยเฟย ทำไมลูกพูดแบบนี้”

“เด็กคนนี้ จริงๆ เลย ไม่รุ้เรื่องอะไรเสียเลย”

ฟังฮุ่ยหัวเราะเเละรีบพูดว่า “ไม่เป็นไร เฟยเฟยพูดถูกแล้ว”

“ตกลง พวกเราเข้าไปนั่งกันก่อนเถอะ”

ฟังหลิงถึงพยักหน้า “งั้นก็ได้ ใช้บัตรสมาชิกของพวกเธอก่อน”

“แต่ว่า ตกลงกันก่อนนะ ตอนเช็คบิล ต้องเป็นพวกเราจ่ายนะ!”

ฟังฮุ่ยพูดยิ้มๆ “ใครจ่ายก็เหมือนกัน?”

“เมื่อก่อนสมัยนั้นที่ครอบครัวของพวกเรายังจน เดือนหนึ่งเธอได้เงินเดือนห้าร้อยเหรียญ ยังให้ฉันตั้งสามร้อยเหรียญ”

หนำซ้ำของหลินมั่วยังเป็นบัตรพรีเมียม!

ทั่วทั้งจังหวัดมีเพียงแค่สามใบ หลินมั่วอาศัยอะไรถึงได้มีใบหนึ่ง”

อู๋เว่ยกั๋วเหลือบมองหลินมั่วอย่างลึกๆ เขารู้สึกเสมอว่ามีบางอย่างผิดปกติ

ปฏิกิริยาของซ่งจื่อหลานที่มีต่อหลินมั่วแบบนั้น แล้วยังที่ตรงนี้ที่หลินมั่วมีบัตรพรีเมียมอีก

หลินมั่วคนนี้เป็นคนไม่เอาไหนจริงเหรอ

ทุกคนได้นั่งลง บริกรพูดด้วยความเคารพนบนอบว่า “คุณหลินคะ ให้พวกเราจัดการ หรือคุณจะจัดการสั่งเองคะ”

“ใช่แล้วค่ะ เถ้าแก่ของพวกเราเพิ่งสั่งไวน์แดงใหม่ลอตหนึ่ง อีกสักครู่ดิฉันจะนำมาให้คุณชิมนะคะ”

อู๋เฟยเฟยอดที่จะรำคาญไม่ได้ “นี่ คุณพูดกับใคร”

“อาหารเย็นคืนนี้ บ้านฉันเป็นคนเลี้ยงนะ คุณต้องการถาม ก็ควรถามพวกฉันซิ”

“คุณไปถามเขาหมายความว่ายังไง”

“ดูถูกพวกเราหรือไง”

บริกรกระดากเล็กน้อยและพูดเสียงทุ้มต่ำว่า “คุณคะ คุณหลินเป็นสมาชิกพรีเมียมของพวกเราที่นี่”

“ทุกอย่างที่คุณหลินบริโภคที่นี่ ไม่ต้องจ่ายเงินนะคะ”