หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 762

พี่น้องสองคนถ่ายรูปกันยกใหญ่ จากนั้นโพสต์ลงที่โมเมนต์ ยุ่งจนตัวเป็นเกลียว

อู๋เว่ยกั๋วก็วิ่งมาหยิบเหมาไถหนึ่งขวด มองอย่างละเอียด จากนั้นพยักหน้าอย่างเป็นจังหวะ

ไม่ต้องถาม นี่เป็นของแท้ !

อู๋เฟยเฟยถ่ายรูปเสร็จก็โวยวาย “ทำไมอาหารยังไม่มาเสิร์ฟ”

“เราเปิดเหล้ากันก่อนเถอะ”

ดูท่าทางนั้น เหมือนกังวลว่าจะมีคนมายกเหล้าไปอย่างไรอย่างนั้น

และในเวลานี้เอง บริกรเคาะประตูและเดินยกจานที่สวยสดงดงามวางลงบนโต๊ะ

“สวัสดีครับ อาหารจานแรกมาเสิร์ฟแล้ว”

บริกรพูดโค้งคำนับ

อู๋เฟยเฟยขยับเข้าไปดู “ฉันอยากรู้เสียจริง พ่อครัวแห่งเเถบเเม่น้ำหาวทำอาหารอะไร ! ”

พอเปิดฝา ด้านในเป็นข้าวผัดไข่

อู๋เฟยเฟยชะงักและพูดขึ้น “นี่...นี่มันอะไร”

คนของตระกูลสวี่ก็ชะงักตาม นี่มันอาหารอะไรกัน

ฉันเพิ่งมานั่ง ก็ยกอาหารหลักมาแล้ว

บริกรยิ้มตอบ “นี่คือข้าวผัดทองคำ”

อู๋เว่ยกั๋วขมวดคิ้ว “ข้าวผัดไข่ก็ข้าวผัดไข่ จะมาข้าวผัดทองคำอะไร”

“นี่นะหรือพ่อครัวที่มาจากเเถบเเม่น้ำหาว”

“เหอะ หลอกลวงผู้บริโภค ก็ไม่ต้องแถขนาดนี้ไหม ! ”

“ครั้งแรกที่เจอคนยกข้าวผัดไข่มาเป็นกับข้าว ! ”

“อีผิ่นเซวียนอะไร ผมว่าก็งั้นๆ ! ”

อู๋เฟยเฟยกับอู๋ปิงก็พยักหน้า สีหน้าของทั้งสองคนไม่พอใจ

บริกรสีหน้าเรียบนิ่ง “คุณลูกค้าครับ นี่เป็นอาหารจานแรกจริงๆ และเป็นอาหารที่ถนัดมือของพ่อครัวแห่งแถบแม่น้ำหาว”

“ข้าวผัดทองคำจานนี้ เป็นอาหารที่คุณเหอแห่งเเถบเเม่น้ำหาวชอบรับประทานที่สุด”

“ปกติข้าวผัดไข่หนึ่งจานขายที่เเม่น้ำหาวราคาเก้าพันแปด”

“ณ ที่อีผิ่นเซวียน ข้าวผัดไข่จานนี้ ขายในราคาหนึ่งหมื่นแปดพัน ! ”

ได้ยินประโยคนี้ ทุกคนล้วนตะลึง

อู๋เฟยเฟยโดดตัวขึ้นมา “คุณโม้เก่งเกินไปแล้ว ! ”

“ข้าวผัดไข่จานนี้ขายในราคาหนึ่งหมื่นแปดพัน? ”

“คุณคิดว่าทำด้วยทองคำหรือ”

“คุณโม้ได้โดยไม่ต้องเขียนแบบร่างหรือ”

ตอนนี้อาหารมาเสิร์ฟแล้ว ยังบ่นว่าอาหารไม่ดี มีคนที่ไร้ยางอายแบบนี้ที่ไหนกัน !

ฟังหลิงไว้หน้าฟังฮุ่ย เธอยิ้มตอบ “ไอ้หยา ในเมื่ออาหารมาเสิร์ฟแล้วก็ลองชิมก่อนเถอะ”

“มา ทุกคนลองชิมดู”

“เฟยเฟย แม่ตักให้”

อู๋เฟยเฟยส่ายหน้า “ฉันไม่กิน ! ”

“อะไรกัน”

“ตอนอยู่เมืองนอกฉันไม่กินอะไรแบบนี้ ! ”

สวี่เจี้ยนกงโมโหแล้ว “พวกเธอไม่กิน เรากิน ! ”

“มา ทุกคนกิน”

คนของตระกูลสวี่ยกถ้วยขึ้นมาตัก

พอชิมหนึ่งคำ ทุกคนเบิกตากว้าง

“ข้าวผัดนี้ สุดยอดไปเลย ! ”

“หลิง พวกเธอลองชิมดู”

ฟังฮุ่ยเอ่ยปากชม

ฟังหลิงเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง จากนั้นลองชิมหนึ่งคำก็ตกใจตาค้าง