หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 771

เช้าวันรุ่งขึ้น หลินมั่วและสวี่ปั้นซย่ากำลังทานอาหารเช้า อู๋เฟยเฟยวิ่งมาจากด้านนอกด้วยความโกรธ

“หลินมั่ว นายบ้าไปแล้วหรือ”

“เพื่อนชายสามคนของฉันมาบ้านครั้งแรก นายกลับมอมพวกเขาจนต้องเข้าโรงพยาบาล”

“นายรู้ไหม ตอนนี้ฉันไม่มีหน้าไปเจอเพื่อนแล้ว ! ”

อู๋เฟยเฟยตบโต๊ะด้วยความโมโห

สวี่ปั้นซย่าเขม็งตาใส่เธอ “เธอยังรู้จักไร้ยางอายหรือ”

“นั่นคือเพื่อนของเธอ ไม่ใช่เพื่อนของฉัน มาบ้านฉันครั้งแรกก็จะมอมเหล้าฉัน ทำไมเธอไม่ถามฉันบ้าง”

“สามคนรวมกันยังดื่มสู้สามีของฉันไม่ได้ เธอยังมีหน้ามาโวยวาย? ”

อู๋เฟยเฟยโกรธมาก “สวี่ปั้นซย่า เธอพูดอะไร”

“เพื่อนของฉันอยากดื่มเหล้ากับเธอเพราะให้เกียรติเธอ...”

สวี่ปั้นซย่า “สามีของฉันดื่มเหล้ากับพวกเขา ก็เป็นการให้เกียรติพวกเขานะ ! ”

อู๋เฟยเฟยโมโหโวยวาย “โกหก ! ”

“สามีของเธอเป็นใคร มีหน้ามาเทียบกับเพื่อนของฉัน”

“เขาก็แค่ลูกเขยที่เเต่งงานเข้าบ้านฝ่ายหญิงเท่านั้น เพื่อนกลุ่มนั้นของฉันมีทั้งเงินและอำนาจ”

“ไอ้เศษสวะอย่างเขามีสิทธิ์อะไรมาดื่มเหล้ากับเพื่อนของฉัน ! ”

หลินมั่วแทบไม่อยากชายตามองเธอ สวี่ปั้นซย่าพูดอย่างเชื่องช้า “ขอโทษ บนโฉนดที่ดินผืนนี้เป็นชื่อของสามีของฉัน”

“หากเธอรู้สึกว่าอยู่ที่นี่แล้วโดนดูถูก เธอสามารถย้ายออกไป ฉันไม่รั้งเธอไว้แน่นอน ! ”

อู๋เฟยเฟยงงค้าง

เธอชอบอยู่ที่นี่มาก เพราะอยู่ที่นี่เธอถึงรู้จักคนเหล่านั้นได้อย่างรวดเร็ว

ตอนนี้ทุกคนประจบเธอเพราะเธอบอกว่าที่นี่เป็นบ้านของเธอ

อู๋เฟยเฟยชอบความรู้สึกที่โดนประจบ !

หากโดนไล่ออกไปจริงๆ อนาคตเธอจะไปโอ้อวดอย่างไร

อู่เฟยเฟยชะงักอยู่ชั่วครู่ จากนั้นก็อาละวาดขึ้น “สวี่ปั้นซย่า เธอไล่ฉันออกจากบ้านหรือ”

สวี่ปั้นซย่า “เพราะเธอรู้สึกว่าอยู่ที่นี่แล้วโดนดูถูก”

“หากเธอรู้สึกโดนดูถูกก็ออกไป ฉันไม่ห้าม ! ”

อู๋เฟยเฟยตวาด “พูดจาให้มันน้อยๆ หน่อย ! ”

พูดจบ เธอไม่สนใจสวี่ปั้นซย่าและหลินมั่ว จากนั้นวิ่งขึ้นตึกไป

สวี่ปั้นซย่าหมดคำจะพูดถึงที่สุด

ช่วงนี้เธอทนมามากพอแล้ว

เรื่องเมื่อคืนกระทบถึงขีดความอดทนของเธอแล้ว

คุณพาเพื่อนมาเล่นที่บ้านได้ แต่ต้องมีมารยาทสิ

อยู่ๆ ก็จะมามอมเหล้า และยังหยอกล้อฉัน เป็นใครก็รับไม่ได้ !

สวี่ปั้นซย่าตัดใจอยากไล่อู๋เฟยเฟยออกไป

คิดไม่ถึงว่า อู๋เฟยเฟยหน้าด้านมาก

สวี่ปั้นซย่าพูดถึงขนาดนี้ เธอยังไม่ไป

สวี่ปั้นซย่าสบตากับหลินมั่วด้วยความจำใจ ต่อไปในบ้านยังคงมีเรื่องให้ปวดหัวอีกแน่

และนี่เพิ่งเริ่มต้นขึ้น

ทั้งสองคนทานอาหารเช้าเสร็จ อู๋ปิงก็วิ่งเข้ามาด้วยความโมโห “พี่ เอารถมาให้ผมยืมขับหน่อยสิ ! ”