หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 79

รุ่งเช้า หลินมั่วขี่มอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าออกมาจากสวนวั่งเจียง ไปยังโรงพยาบาล

ทันทีที่เพิ่งถึงทางเข้าโรงพยาบาล หลินมั่วก็มองเห็นเหยาตงที่ท่าทางรีบร้อนมาแต่ไกล

“คุณหลิน มาได้สักที” เหยาตงวิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน เอ่ยเสียงสั่น “ผมรอคุณตั้งนาน”

ท่าทีของหลินมั่วนิ่งสงบ เมื่อก่อนเหยาตงคนนี้ทำร้ายสวี่ปั้นซย่าไว้มาก หลินมั่วไม่อาจมองเขาด้วยสีหน้าดีๆ

สีหน้าของเหยาตงกังวล “คุณหลิน เรื่องเมื่อครั้งก่อน ผม...ผมสำนึกผิดแล้ว ได้โปรดปล่อยผมไปเถอะ...”

“คุณชายจ้าวไล่ผมออกแล้ว ไม่เพียงแค่นั้น ยัง...ยังออกประกาศไม่ให้ธนาคารอื่นรับผมเข้าทำงาน...”

“คุณหลิน ผมทำงานในธนานคารมาทั้งชีวิต อายุก็ปูนนี้แล้ว จะย้ายสายงานก็คงเป็นไปไม่ได้ ถ้าไม่มีงานทำ ผม...ผมต้องตายแน่ๆ”

หลินมั่วที่เพิ่งจะรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นก็อดไม่ได้ที่จะขำ จ้าวเชียนหยวนจัดการได้เด็ดขาดจริงเชียว

“ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ แล้วทำทำไมตั้งแต่แรก!”

หลินมั่วทิ้งคำพูดไว้ไม่กี่คำ ก่อนจะเดินออกมาจากโรงพยาบาล

“คุณหลิน!” เหยาตงรีบร้อนไล่ตามไป เขาหยิบบัตรหนึ่งใบออกมา “ในบัตรใบนี้มีเงินอยู่หนึ่งล้าน คุณช่วยไปพูดกับคุณชายจ้าว...”

หลินมั่วเหลือบตามองเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม “คุณคิดว่าผมขาดเงินเหรอ”

เหยาตงมีสีหน้าอับอาย “คุณหลิน ช่วยผม...”

“ผมช่วยคุณแล้วใครช่วยภรรยาผมได้ล่ะ” หลินมั่วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็น “ถ้าหากผมไม่รู้จักกับคุณชายจ้าว ครั้งนี้ภรรยาของผมจะมีจุดจบอย่างไร”

“ตอนที่คุณทำให้ภรรยาผมต้องลำบาก เคยคิดบ้างไหมว่าเธอจะอับจนหนทางขนาดไหน”

เหยาตงหน้าดำคร่ำเครียด เขากัดฟันพูด “หลินมั่ว ผมมาขอร้องคุณเพราะไม่อยากฉีกหน้าคุณ คุณก็อย่ารังแกกันให้มากเกินไปหน่อยเลย!”

“เอาอย่างนี้แล้วกัน ผมทำงานที่ธนาคาร ก็ยังต้องเจอหน้าจ้าวเชียนหยวน”

“ถ้าผมไม่ได้ทำงานที่ธนาคารแล้ว ผมก็ไม่จำเป็ฯต้องไว้หน้าจ้าวเชียนหยวน”

“ฮึ ผมไม่เคยเอาชนะจ้าวเชียนหยวนได้เลย แต่ว่าการจะฆ่าคุณก็ง่ายเหมือนพลิกฝ่ามือ”

“คุณจะก่อเรื่องจนปลาตายตาข่ายขาดให้ได้เลยใช่ไหม”

หลินมั่วยิ้ม “เหยาตง คุณกำลังขู่ผมเหรอ”

เหยาตง “ถูกต้อง ผมขู่คุณ!”

หลินมั่วยิ้มเย็น “ผมขอเตือนคุณ เสียงานนี้ไป แต่ก็ยังรักษาชีวิตไว้ได้ แต่ถ้ายังก่อเรื่องอีก ก็อาจจะไม่เหลือชีวิตแล้ว!”

“แกขู่ใครวะ!” เหยาตงโมโหจนถึงขีดสุด “ไอ้คนแซ่หลิน ฉันจะบอกแกให้ วันนี้ถ้าฉันไม่ได้กลับไปที่ธนาคาร ฉันก็จะทำให้แกไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวันอีกเลย!”

“ผมจะรอ!”

หลินมั่วทิ้งคำพูดไว้สามคำ ก่อนจะเดินเข้าโรงพยาบาลไป

สายตาของเหยาตงเต็มไปด้วยความอาฆาต เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า “เจ้าห้า เรื่องที่ฉันบอกแกเมื่อวาน วันนี้จัดการแทนฉันที!”

หลินมั่วกลับมาถึงห้องทำงาน ก็รีบส่งข้อควมให้เฉินเซิ่งหยวน ให้เขาส่งคนมาคุ้มกันสวี่ปั้นซย่า

คำขู่ของเหยาตง หลินมั่วไม่กลัวเลยสักนิด

แต่เขากังวลว่าเหยาตงจะลงมือกับสวี่ปั้นซย่า ให้คนของเฉินเซิ่งหยวนคอยคุ้มกันเงียบๆ ก็คงจะไม่เกิดเรื่องอะไร

ตอนกลางวัน หลินมั่วมาถึงใต้ตึกอุตสาหกรรมยาสวี่ซื่อเพื่อรับสวี่ปั้นซย่า

ดวงตาของสวี่ปั้นซย่าบวมเล็กน้อย ดูเหมือนจะไม่ได้หลับตลอดคืน

หลินมั่วยิ้ม “เป็นอะไรไป เมื่อคืนคิดถึงผมจนนอนไม่หลับเหรอ”

แก้มของสวี่ปั้นซย่าขึ้นสีแดง เธอต่อยหลินมั่วไปหนึ่งที “ใครคิดถึงคุณกัน! ฉันมัวแต่ดูโทรทัศน์จนนอนดึกต่างหาก”

“ฮ่าๆๆๆ...”

ผ่านไปสักพัก สวี่ปั้นซย่าก็ขยับเข้าไปข้างๆ หลินมั่ว “หลินมั่ว หรือว่าฉัน...จะซื้อบ้านดี แล้วพวกเราก็ย้ายออกมาอยู่ด้วยกัน”

“ไม่ต้องหรอก” หลินมั่วเอ่ยเสียงเบา “เรื่องบ้าน ผมเตรียมพร้อมแล้ว”