หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 805

สวี่ตงเสวี่ยเป็นคนแรกที่หัวเราะ “อุ๊ยต๊าย น้าสาม ทำดีมากเลยนะคะ!”

“ตอนนั้นพวกคุณพูดว่ายังไงนะ”

“อ้อ ฉันนึกออกแล้ว บอกว่าทนายโหวร่วมมือกับหลินมั่วมาหลอกเอาเงิน”

“จุ๊ๆๆ นี่มันชาวนากับงูเห่าชัดๆ คนทำดีกลับไม่เห็นค่า!”

ใบหน้าของฟังหลิงแดงก่ำ อู๋เฟยเฟยก้มหน้าลงพูดอะไรไม่ออก

อู๋เว่ยกั๋วมีสีหน้ากระอักกระอ่วนพลางพูดด้วยเสียงต่ำ “ทนายหวังครับ... พอจะลดลงอีกได้ไหมครับ”

“สามล้าน นี่...นี่มันออกจะเยอะไปหน่อย”

ทนายหวังโบกมือ “นี่คือราคาต่ำสุดที่ผมสามารถต่อรองได้แล้ว”

“ถ้าคุณไม่พอใจ คุณสามารถจ้างคนที่เก่งกว่านี้ได้”

“แต่ก่อนหน้านั้น ต้องจ่ายค่าทนายให้ผมก่อนด้วย!”

อู๋เฟยเฟยพูดทันที “งานคุณยังไม่จบเลย มีหน้าอะไรมาพูดถึงค่าทนาย"

ทนายหวังยิ้มเยาะ “แม่สาวน้อย คุณนี่ไม่รู้เรื่องกฎหมายเอาเสียเลย”

“ยังไม่ต้องพูดถึงว่าเรื่องจะเรียบร้อยดีหรือเปล่า ต่อให้แค่มาปรึกษาผม พวกคุณก็ต้องจ่ายเงินแล้ว”

“ยิ่งไปกว่านั้นผมเสียเวลาวิ่งมาที่นี่วันนึงเต็มๆ นี่ก็ต้องมีค่าใช้จ่ายด้วย”

“อีกอย่าง ไม่ใช่ว่างานของผมยังไม่จบนะ ผมช่วยพวกคุณเจรจาให้แล้ว แต่พวกคุณไม่ยอมเอง ไม่เกี่ยวอะไรกับผมเลย”

“ค่าทนายที่ผมควรได้รับ หวังว่าพวกคุณจะรีบโอนมาในบัตรของผมให้เร็วที่สุด”

“ไม่อย่างนั้น ผมไม่ได้พูดง่ายเหมือนทนายโหวหรอกนะ”

“ผมยังไม่เคยเห็นใครกล้าบิดพลิ้วค่าทนายเลย”

เมื่อพูดจบ ทนายหวังก็ลุกขึ้นยืนทันที “ทุกท่าน หากไม่มีเรื่องอื่นแล้ว ผมขอตัวก่อน”

หลังจากมองดูทนายหวังจากไป อู๋เฟยเฟยก็พึมพำด้วยเสียงต่ำ “เหวี่ยงอะไรกัน”

“ก็แค่ทนายความห่วยๆ ทำซะใหญ่โต”

“พ่อคะ อย่าจ่ายค่าทนายให้เขานะ ฉันไม่เชื่อหรอกว่าเขาจะทำอะไรได้!”

อู๋เว่ยกั๋วส่ายหัวทันที “หยุดพูดเรื่องโง่ๆ ซักที”

“ค้างค่าทนายความ อยากให้พ่อติดคุกไปด้วยเหรอ”

อู๋เฟยเฟยตกตะลึง “ไม่...ไม่ร้ายแรงขนาดนั้นหรอก”

สวี่ตงเสวี่ยหัวเราะเยาะ “ดังนั้น นี่คือเรื่องน่าเศร้าของการไม่ตั้งใจเรียนหนังสือ”

“ทำไม ต่างประเทศของพวกเธอไม่เต้องเรียนกฎหมายเหรอ”

“สามัญสำนึกพื้นฐาน ไม่มีเลยสักนิด”

“พี่รองต้องช่วยเสี่ยวปิงนะ” ฟังหลิงพูดไปร้องไห้ไป

ใบหน้าของฟังฮุ่ยจนปัญญา ตอนนี้เธอก็รู้สึกเสียใจกับสิ่งที่เธอพูด

ถ้ารู้แต่แรกว่าทนายโหวมีความสามารถมากขนาดนี้ เธอคงฟังทนายโหวแล้วจ่ายเงินแปดล้านนั่นไปแล้ว

ฟังฮุ่ยลองหยั่งเชิงดู “ปั้นซย่า หรือไม่ลูกก็...”

สวี่ปั้นซย่าโบกมือ “แม่ไม่ต้องพูดแล้ว!”

“หนูจะออกแค่แปดล้านเท่านั้น!”

“เมื่อวานก็เขียนกันเป็นลายลักษณ์อักษรไปแล้ว ถ้าเกินมา ยังไงก็ไม่จ่ายให้หรอก”

ฟังฮุ่ยอดไม่ได้ที่จะโมโหขึ้นมา “แม่...แม่ไม่ได้พูดเรื่องเงิน”

“ความหมายของแม่ก็คือ หรือไม่...หรือไม่ลูกช่วยให้หลินมั่วไปคุยกับทนายโหวอีกครั้งได้ไหม”

“แม่ว่า ทนายโหวคนนั้นค่อนข้างจะสนิทกับหลินมั่ว”

ดวงตาของฟังหลิงเป็นประกาย “จริงด้วย”

“หลินมั่ว ช่วยไปคุยทนายโหวให้ทีสิ!”

“มันช่วยประหยัดเงินไปได้ถึงล้านสี่เลยนะ นี่...นี่ไม่ใช่จำนวนเล็กๆ เลย!”