หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 812

สวี่ปั้นซย่าโมโหจนตัวสั่นพลางมองไปที่ฟังฮุ่ยด้วยความขุ่นเคือง “แม่ หลานสาวตัวดีของแม่นี่!”

“ดูสิ แม่ดูเอาเอง!”

“พวกเราช่วยเหลือพวกเขาไปตั้งเท่าไหร่ แล้วไงล่ะ ดูเธอทำกับเราสิ”

ฟังฮุ่ยหน้าเจื่อน “โถ ปั้นซย่า เฟยเฟยยังเด็กอยู่!”

“นิสัยเด็กๆ แบบนี้ก็เป็นเรื่องปกตินี่นา ทำไมลูกต้องคิดเล็กคิดน้อยกับน้องด้วยล่ะ”

“ลูกเป็นพี่ ต้องยอมน้องบ้างนะ!”

ดวงตาของสวี่ปั้นซย่าเบิกกว้าง “เธอนี่นะ ยังเด็กอยู่”

“ยี่สิบกว่าๆ แล้วนะ เด็กอะไรอีก”

“ในสายตาของแม่ อายุเท่าไรถึงจะเป็นผู้ใหญ่คะ”

ฟังฮุ่ยตอบกลับด้วยความหงุดหงิด “ลูกพูดกับแม่เรื่องนี้ทำไม”

“เธออายุน้อยกว่าลูกไม่ใช่หรือ”

“ลูกโตขนาดนี้แล้ว ยังไม่รู้จักยอมน้องอีก”

สวี่ปั้นซย่าโกรธจนพูดไม่ออก เธอหันหลังกลับเดินขึ้นไปชั้นบนกับหลินมั่ว

วันต่อมา สมาชิกบ้านตระกูลอู๋ไปหาตู้เจี้ยนปังเพื่อเซ็นสัญญาประนีประนอมยอมความ

ฟังฮุ่ยก็ไปกับพวกเขาอีก หลังจากใช้เงินไปเป็นจำนวนมาก ในที่สุดอู๋ปิงก็ได้รับการประกันตัวออกมา

หลังจากเหตุการณ์นี้ ตระกูลอู๋ยอมสงบปากสงบคำไปได้หลายวัน

อู๋ปิงและอู๋เฟยเฟยไม่ได้มาที่บ้านตระกูลสวี่อยู่หลายวัน ครอบครัวตระกูลสวี่ถึงได้อยู่อย่างสงบเสียที

ทว่า สวี่ตงเสวี่ยได้ยินอะไรบางอย่างมา

อู๋เฟยเฟยประกาศไปทั่วว่าสวี่ปั้นซย่าติดหนี้เธออยู่แปดล้าน ไม่ช้าก็เร็วเธอจะเอาเงินคืนจากสวี่ปั้นซย่าให้ได้

ด้วยเหตุนี้ สวี่ปั้นซย่าจึงโกรธจนทะเลาะกับฟังฮุ่ยแม่ของเธออีกครั้ง

แต่ในท้ายที่สุด ทั้งสองคนทะเลาะกันไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา สวี่ปั้นซย่าได้แต่ทำใจปล่อยผ่านไป

สำหรับครอบครัวนี้ ตอนนี้สวี่ปั้นซย่าเหนื่อยหน่ายอย่างที่สุดแล้ว

ยังดีที่ช่วงนี้พวกเขาไม่ได้มาที่บ้านอีก ไม่อย่างนั้น เธอเองก็กลัวว่าตัวเองจะทนไม่ไหวชักสีหน้าใส่พวกเขา

ทางด้านหลินมั่ว ระยะนี้ก็อยู่ที่สวนวั่งเจียงเป็นหลัก

คนไข้คนนั้นยังคงซ่อนตัวอยู่ในบ้านพักตระกูลหวัง

ผู้อำนวยการเฉินและภรรยาดีใจมาก พวกเขารีบตามหลินมั่วเข้าไปในสวนวั่งเจียง

เมื่อมาถึงบ้านพักตระกูลหวัง หลินมั่วเปิดประตูและพบว่าคนไข้คนนั้นกำลังนั่งอยู่บนโซฟา

หลังจากได้รู้จักกันมาสักระยะ เธอก็เริ่มคลายความกลัวและความหวาดระแวงต่อหลินมั่ว

ยิ่งไปกว่านั้น เธอค่อยๆ รู้สึกปลอดภัยขึ้น อย่างน้อยๆ ก็ไม่ได้เอาแต่ขดตัวอยู่ที่มุมห้องทุกวัน

เมื่อเห็นคนทั้งสามเดินเข้ามา เธอรีบลุกขึ้น แววตาปรากฏความลำบากใจ แต่ก็เจือปนไปด้วยความยินดี

คุณนายเฉินรีบเดินเข้าไปหา “อาหม่าน เป็นยังไงบ้าง”

“ฉันได้ยินคุณหลินบอกว่าอาการของเธอดีขึ้นมากแล้ว จริงไหมจ๊ะ”

เมื่อผ่านการรักษาไปช่วงระยะเวลาหนึ่งแล้ว คนไข้คนนี้ก็มีอาการกลัวหลินมั่วน้อยลงไปมาก ในที่สุดก็ยอมบอกชื่อของเธอออกมา ‘อาหม่าน’

อย่างไรก็ตาม เมื่อหลินมั่วถามเกี่ยวกับภูมิหลังและครอบครัวของเธอ เธอก็ไม่พูดต่ออีก

ยิ่งกว่านั้น ในแววตาของเธอมีทั้งความกลัวและความโกรธ ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเธอกันแน่

อาหม่านมองไปที่หลินมั่ว แล้วมองไปที่ผู้อำนวยการเฉิน และทันใดนั้นก็ยื่นมือออกมา

เมื่อคุณนายเฉินมองเธออย่างถ้วนถี่ สีหน้าก็พลันเปลี่ยนไปทันที