หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 811

ทันทีที่คำพูดนี้ถูกเปล่งออกมา คนที่อยู่ในห้องต่างตกตะลึง

ดวงตาของฟังหลิงเบิกกว้าง “อะไร... อะไรนะ?”

“สักแดงเดียวก็ไม่เอางั้นหรือ แล้วเขาต้องการอะไร”

หลินมั่วตอบกลับ “เขาไม่ต้องการอะไร”

“แค่พวกคุณไปเซ็นสัญญาประนีประนอมยอมความในวันพรุ่งนี้ก็พอแล้ว ไม่จำเป็นต้องพกอะไรไปเพิ่ม”

ฟังหลิงตกตะลึงตาค้าง “นี่...นี่เป็นไปได้ยังไง”

“ก่อนหน้านี้เรียกร้องแปดล้านไม่ใช่เหรอ แล้วทำไม...ตอนนี้ถึงไม่เอาเงินแล้วเสียล่ะ”

แน่นอนว่าหลินมั่วไม่สามารถบอกความจริงกับเธอได้ เขาจึงอธิบายออกไปแบบส่งๆ “ผู้อำนวยการเฉินที่ช่วยทำการผ่าตัดให้เขาวันก่อนเป็นเพื่อนของผมเอง”

“ผู้อำนวยการเฉินช่วยพูดให้ ทางนั้นเลยไม่เรียกร้องเงิน”

ทุกคนเข้าใจในทันที

ฟังฮุ่ยพยักหน้าหงึกๆ “หลินมั่ว นายทำงานในโรงพยาบาลนี่ดีจริงๆ”

“ได้รู้จักหมอบ้าง ไม่เลวเลย”

“เรื่องนี้ นายทำได้ดีมาก”

ฟังหลิงก็ดีใจมากเช่นกัน เธอออกปากชมหลินมั่ว ไม่เหมือนเมื่อก่อนที่เห็นหลินมั่วขัดสายตาไปเสียทุกเรื่อง

หลินมั่วเองก็ขี้คร้านจะใส่ใจกับคำชมปลอมๆ พวกนี้ เรื่องนี้ เขาช่วยเพราะเห็นแก่สวี่ปั้นซย่าเท่านั้น

หลังจากพูดคุยกันสักพัก ฟังหลิงก็ลุกขึ้นและเตรียมจะกลับบ้าน

แต่ตอนนี้ อู๋เฟยเฟยกลับรู้สึกลังเล

เธอดึงเสื้อผ้าของฟังหลิงและพูดเบาๆ “แม่ เรื่องนี้ยังไม่จบ!”

ฟังหลิงงุนงงไปชั่วขณะ “อะไรอีกหรือ”

“พรุ่งนี้ต้องไปเซ็นสัญญาประนีประนอมยอมความไม่ใช่หรือ?”

“แล้วยังไงหรือ”

อู๋เฟยเฟยชำเลืองมองสวี่ปั้นซย่าแล้วพูดเบาๆ ว่า “แม่ แม่ลืมแล้วเหรอคะ”

“พี่ปั้นซย่าบอกไว้ ไม่ว่าท้ายที่สุดแล้วจะตกลงกันที่จำนวนเงินเท่าไร เธอจะให้พวกเราหนึ่งแปดล้าน!”

“เงินยังไม่จ่าย พวกเราจะกลับไปได้ยังไง”

“อู๋เฟยเฟย เธอนี่มันหน้าไม่อายจริงๆ”

ฟังหลิงเองก็รู้สึกลำบากใจ “เฟยเฟย อย่าพูดจาเหลวไหล!”

“เรื่องนี้อุตส่าห์คลี่คลายได้แล้ว ลูกควรจะขอบคุณคนอื่นเขานะ!”

อู๋เฟยเฟยยังคงไม่ยอมแพ้ “เมื่อคืนก็เขียนไว้เป็นหลักฐานแล้วว่าเธอตกลงที่แปดล้านนะ”

“ถ้าให้ไม่ได้ ก็อย่าเขียนสิ”

“แล้วตอนนี้หมายความว่ายังไง เบี้ยวเหรอ”

“ฉันถึงพูดอยู่เสมอไง ว่าพวกคนในประเทศน่ะ ไม่รู้จักรักษาสัญญาเลย!”

ฟังหลิงก็โกรธหัวเสียเช่นกัน เธอรีบลากอู๋เฟยเฟยออกจากบ้านไปทันที

“ปั้นซย่า อย่าถือสาน้องเลยนะ น้าจะลงโทษเธอเอง!”

หลังจากที่ฟังหลิงโหวกเหวกอยู่สองสามประโยค เธอก็รีบลากอู๋เฟยเฟยออกไปทันที

อู๋เฟยเฟยยังคงไม่ยอม หลังจากขึ้นไปบนรถแล้ว เธอยังโผล่หัวออกมาตะโกนเสียงดัง “สวี่ปั้นซย่า หลักฐานที่เธอเขียนยังอยู่ในมือฉันนะยะ!”

“เธอคิดเอาแล้วกัน...”