หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 810

ใบหน้าของผู้อำนวยการเฉินเต็มไปด้วยความตื่นตกใจ “คุณหลิน นี่...ขยับได้จริงๆ หรือ”

“กระดูกสันหลังของเธอเชื่อมต่อกันแล้วจริงๆ หรือเนี่ย”

ผู้อำนวยการเฉินเข้าใจดี ถ้ากระดูกสันหลังหักจะไม่สามารถขยับเขยื้อนได้

แต่ตอนนี้ขยับได้แล้ว นั่นหมายถึงกระดูกสันหลังปกติดีแล้ว

หลินมั่วไม่ตอบ แต่พูดขึ้นอีกครั้งว่า “มา ลองอีกที ดูสิว่าจะขยับขาได้ไหม!”

ผู้อำนวยการเฉินรีบปิดปากทันที และเช่นเดียวกับตู้เจี้ยนปังที่กำลังเฝ้าดูอย่างใจจดใจจ่อ

คราวนี้หญิงสาวใช้เวลานานขึ้นนิดหน่อย แต่ในที่สุดขาของเธอก็ยกขึ้นได้เล็กน้อย

ตู้เจี้ยนปังปล่อยโฮน้ำตาไหลออกมาอย่างไม่อาจควบคุมได้

ผู้อำนวยการเฉินตกตะลึงตาค้าง หากเขาไม่ได้เห็นด้วยตาตัวเอง เขาไม่มีทางเชื่อจริงๆ ว่าจะมีทักษะทางการแพทย์แบบนี้อยู่ในโลก!

หลินมั่วพยักหน้า “กระดูกสันหลังของเธอไม่มีปัญหาแล้ว”

“แต่เธอนอนอยู่บนเตียงมาเป็นเวลานานแล้ว จึงจำเป็นต้องพักผ่อนอีกสักระยะ”

“อีกทั้งกล้ามเนื้อบนร่างกายของเธอก็เริ่มฝ่อ ซึ่งค่อนข้างวุ่นวาย”

“แต่เดี๋ยวผมจะสั่งยาให้”

“เมื่อคุณกลับไปแล้ว คุณต้มยาให้เธอตามใบสั่งยานี้”

“หลังจากนี้หนึ่งเดือน เธอจะกลับมาเป็นปกติอย่างสมบูรณ์!”

ขณะที่หลินมั่วกำลังพูด สายตาของเขายังคงมองไปที่หญิงสาว

และในเวลานี้เอง จู่ๆ ก็มีเสียงดังมาจากด้านข้าง

เมื่อทั้งสองหันศีรษะไปมองก็เห็นตู้เจี้ยนปังตกลงมาจากเตียง

“เหล่าตู้ นายทำอะไรน่ะ”

ผู้อำนวยการเฉินอุทานขึ้นด้วยความตกใจและรีบเข้าไปช่วยเขา

แต่ตู้เจี้ยนปังผลักมือของผู้อำนวยการเฉินออกไป เขาอดทนต่อความเจ็บปวดที่รุนแรงและใช้พลังทั้งหมดพยายามคุกเข่าลงบนพื้น แล้วพูดด้วยเสียงที่สั่นเครือ “คุณหลิน ท่านหมอเทวดา ผม...ผมขอขอบคุณคุณ ขอบคุณจริงๆ!”

“คุณช่วยลูกสาวของผม เท่ากับช่วยชีวิตของผมไว้!”

“ทรัพย์สินทั้งหมด ผมขอมอบให้คุณ...”

“ผมขอโขกคำนับศีรษะให้คุณ...”

หลินมั่วและผู้อำนวยการเฉินรีบเข้าไปช่วยพยุงเขากลับขึ้นไปบนเตียง

“คุณตู้ คุณไม่ต้องเกรงใจไป”

“คนเป็นหมอก็ย่อมเห็นใจและห่วงใยคนไข้เหมือนความรู้สึกของพ่อแม่นั่นแหละ” หลินมั่วพูดเบาๆ