หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 827

หลินมั่วตอบเธอ “นี่คือตะขาบ”

“ชอบไหมล่ะ”

“เธอลองลูบดูได้นะ”

อาหม่านดีใจ “จริงหรือคะ”

“ฉัน...ฉันลูบมันได้หรือ”

หลินมั่วพยักหน้า

อาหม่านสูดหายใจเข้าลึกๆจากนั้นก็ค่อยๆสอดมือเข้าไปในเตากลั่นยา

หากเป็นผู้หญิงคนอื่นเธอคงจะกรีดร้องเมื่อเห็นสัตว์ประเภทนี้นับประสาอะไรกับการสัมผัสมัน

แต่ดูเหมือนอาหม่านจะชอบสิ่งสัตว์เล็กๆ พวกนี้มาก เธอค่อยๆยื่นมือเข้าไป และสัมผัสตะขาบเหล่านั้นจริงๆ

และเป็นเรื่องที่แปลกมาก เมื่ออาหม่านยื่นมือเข้าไป ตะขาบเหล่านั้นก็หยุดดิ้นกระสับกระส่ายทันที ราวกับว่าพวกมันได้รับการปลอบประโลม

ในที่สุด มือของอาหม่านก็สัมผัสตะขาบเหล่านั้น ตะขาบเหล่านี้เชื่องมากและดูเหมือนกับว่าพวกมันชอบความรู้สึกนี้

ในความเป็นจริง ตะขาบเหล่านี้ล้วนเป็นตัวกู่พิษที่ถูกเพาะเลี้ยงขึ้น และพวกมันดุร้ายมาก

หากคนธรรมดาไปสัมผัสมัน ไม่ต้องพูดถึงตัวกู่ที่ถูกเพาะเลี้ยงขึ้นมาเลย แม้ตะขาบธรรมดาทั่วไป ก็จะจู่โจมคนนั้นทันที

แต่ตะขาบเหล่านี้ไม่มีอะไรเลย น่าแปลกประหลาดจริงๆ

หลินมั่วมองดู และพยักหน้าอย่างครุ่นคิด

จากนั้นปิดเตากลั่นยา และเก็บตะขาบเหล่านั้น

จากนั้นเขาก็หยิบขวดลายครามขนาดใหญ่ซึ่งบรรจุสัตว์พิษทั้งห้าจากเมื่อคืนนี้ออกมา

หลินมั่วปล่อยพวกมันออกมา

อาหม่านร้องอุทานอีกครั้ง เธอไม่ได้มีท่าทีหวาดกลัว แต่กลับตื่นเต้นดีใจมากกว่า

สัตว์พิษทั้งห้านี้พวกมันเชื่องกับอาหม่านมากปล่อยให้เธอจับเอาไว้โดยไม่มีการโจมตีใดๆ เลย

นอกจากนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ งูแดงนั้นเต็มไปด้วยพิษร้าย หากสัมผัสมันเข้าก็จะถูกพิษจนตาย

แต่เมื่ออาหม่านจับมัน เธอกลับไม่รู้สึกอะไรเลย นับเป็นเรื่องมหัศจรรย์จริงๆ

เมื่อเห็นดังนั้น หลินมั่วก็ยืนยันการคาดเดาของเขาเพิ่มเติม

หรือว่าอาหม่านจะเป็น "เธอ" ที่เขากล่าวถึง

อย่างไรก็ตาม หลินมั่วตั้งใจว่าจะไม่เปิดเผยเรื่องนี้ในขณะนี้

“ทำไมไม่กลับมาเลยทั้งคืน”

“นายออกไปสนุกกับสาวซ่งจื่อหลานคนนั้นมาใช่ไหม”

หลินมั่วชำเลืองมองและไม่ได้สนใจเขา

อู๋เฟยเฟยหัวเราะเยาะ "ดูสิ รู้สึกผิด ถึงกับพูดไม่ออก"

“พี่สาวครั้งนี้หลักฐานมัดตัวแน่นหนาแล้ว”

“ฉันบอกแล้วไงว่าอีตานี่ไม่ใช่คนดี ทำไมไม่เชื่อฉันเลย”

หลังจากที่สวี่ปั้นซย่าทานข้าวต้มเสร็จแล้วก็วางชามลงบนโต๊ะ "ถ้าเธอสองคนว่างมากกลับไปอ่านหนังสือให้มันมากหน่อยเถอะ!"

“ฉันยังบอกพวกเธอไม่ชัดเจนใช่ไหม”

“หลินมั่วไม่ทำเรื่องแบบนั้นเด็ดขาด!”

อู๋ปิงพูดด้วยความร้อนใจ “พี่สาว...ทำไมพี่ถึงเชื่อคนอื่น แต่กลับไม่เชื่อคนในครอบครัวเลยล่ะ”

“คนเรา รู้คนรู้หน้าไม่รู้ใจ!”

“พี่อย่าถูกเขาหลอกก็แล้วกัน คนแบบนี้น่ะ เชื่อไม่ได้หรอก!”