หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 843

หลินมั่วมองไปที่เฮ่อเชียนเสวี่ย จากนั้นส่ายหัวช้าๆ “ไม่ ปัญหาอยู่ที่สระมังกรดำนั่นแหละ”

เฮ่อเชียนเสวี่ยประหลาดใจ “ทำไมล่ะ”

หลินมั่วไม่ได้อธิบายให้เธอฟังว่ามันเกี่ยวข้องกับเผ่ากู่พิษในเหมียวเจียง และหลินมั่วก็ไม่อยากให้เข้ามาเธอเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ด้วย

และเหตุผลที่แท้จริงของเรื่องนี้ก็คล้ายกับสถานการณ์ของเพื่อนซี้ซ่งจื่อหลานเล็กน้อย

เพื่อนที่สนิทของซ่งจื่อหลานมีตัวกู่พิษอยู่ในร่างกายมาหลายปี จึงสร้างร่างกายที่ดึงดูดตัวกู่พิษได้ง่าย

ทำให้คนไข้รายนี้มีแนวโน้มที่จะดึงตัวกู่พิษเช่นกัน

ตัวกู่พิษชนิดเลี้ยงแบบนี้ คุณจะต้องจะกินตัวกู่พิษเข้าไปโดยเจตนาเท่านั้น หากไม่มีคำสั่งจากเจ้าของ มันจะไม่โจมตีผู้คนตามต้องการ

แน่นอนว่ามีข้อยกเว้นบางประการ นั่นคือร่างกายของคนไข้เองดึงดูดตัวกู่พิษ เมื่อพวกเขาเหล่านี้ไปตกปลา เขาจึงเป็นคนเดียวได้รับตัวกู่พิษ นั่นเป็นเหตุผลเพราะร่างกายของเขาดึงดูดตัวกู่พิษนั่นเอง

เขามองดูเวลา ยังเช้าเกินไปไม่เหมาะที่จะไปสระมังกรดำ

หลินมั่วจึงไปตรวจอาการคนไข้อีกสองคน

ในบรรดาคนไข้สองคนนี้ คนหนึ่งติดเชื้อตัวกู่พิษและอีกคนหนึ่งเป็นโรคแปลกประหลาดหายาก

หลินมั่วรักษาโรคแปลกประหลาดนั้นทันทีและให้ความสนใจกับคนที่มีตัวกู่พิษมากกว่า

หลินมั่วได้รับรู้ถึงอีกสถานที่หนึ่งนั่นคืออู่ซงพัวในชานเมืองทางใต้

จากแผนที่อู่ซงพัวกับสระมังกรดำค่อนข้างใกล้กันมากทีเดียว

ดังนั้นหลินมั่วจึงปัดความคิดที่จะไปสระมังกรดำในตอนกลางคืน

เพราะสองที่นี้อยู่ใกล้กันมาก แต่มีคนเลี้ยงตัวกู่พิษถึงสองคน นั่นแสดงว่าสองคนนี้ต้องรู้จักกันแน่ๆ

หลินมั่วเดินออกไปอย่างหุนหันพลันแล่น บางทีเขาอาจต้องเผชิญหน้าสองคนนี้พร้อมกัน

ยิ่งกว่าไปนั้นนี่เป็นเพียงสิ่งที่หลินมั่วค้นพบ ใครจะรู้ว่าจะมีชาวเหมียวเจียงคนอื่นอยู่ที่นั่นหรือไม่

ดังนั้นเพื่อความปลอดภัย หลินมั่วจึงตัดสินใจปรับแต่งยาอายุวัฒนะ แล้วจึงค่อยไปเจอกับคนเหล่านี้สักระยะหนึ่ง

หลังจากเลิกงานในตอนเย็น หลินมั่วตรงกลับไปที่สวนวั่งเจียงและเริ่มปรุงยาอายุวัฒนะ

เดิมทีเฮ่อเชียนเสวี่ยต้องการให้หลินมั่วชวนเธอไปทานอาหารเย็น แต่เมื่อเห็นว่าหลินมั่วมีงานสำคัญต้องทำ เธอจึงไม่บังคับ

เธอกลับมาบ้านอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะได้รับข้อความจากเพื่อนสนิท “เชียนเสวี่ย ไปดิสโก้แดนซ์กันไหมคืนนี้”

ครึ่งชั่วโมงต่อมา เฮ่อเชียนเสวี่ยคว้าแขนผู้อาวุโสเฮ่อไปถึงร้านอาหารตะวันตกระดับไฮเอนด์ในเมือง

ผู้อาวุโสเฮ่อพูดไม่ออก “เชียนเสวี่ย หลานช่วยกินอะไรที่คนปกติเขากินหน่อยได้ไหม”

“ปู่กินอะไรแบบนี้ไม่เป็นหรอก”

เฮ่อเชียนเสวี่ยทำตัวเหมือนเด็ก “คุณปู่ หนูอยากกินนี่นา”

ผู้อาวุโสเฮ่อทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้ว่าจะจัดการหลานสาวคนนี้ยังไงดี

ทั้งสองหาที่นั่งริมหน้าต่างและนั่งลง

ในตอนนั้นเอง คนในระยะไกลเห็นเฮ่อเชียนเสวี่ยโดยไม่ได้ตั้งใจ ทำให้สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที

เขาคืออู๋ปิงซึ่งตอนนี้กำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะข้างนอกกับผู้หญิงคนหนึ่ง

ตรงข้ามเขาคืออู๋เฟยเฟยและชาวต่างชาติผมบลอนด์

ชาวต่างชาติคนนี้มีรูปร่างสูงและหล่อเหลา หญิงสาวที่อยู่ถัดจากอู๋ปิงนั่งมองเขาอย่างเงียบๆ

ถ้าหลินมั่วและสวี่ปั้นซย่าอยู่ที่นี่ พวกเขาจะจำได้ทันทีว่าคนต่างชาติคนนี้คือปีเตอร์คนที่พวกเขาเคยพบมาก่อน