หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 857

ผู้อาวุโสเฮ่อมีสีหน้าเย็นชา และชำเลืองมองเขา “สวี่เจี้ยนกง ฉันพูดไปเมื่อกี้นี้”

“ถ้าอยากขอโทษล่ะก็ ก็คุกเข่าลงกับพื้นแล้วก้มกราบฉันกับหลานสาวฉันซะ!”

สวี่เจี้ยนกงมีสีหน้าเปลี่ยนไป และพูดเสียงเข้ม “ผู้อาวุโสเฮ่อ บางครั้งการให้อภัยคนก็ดีกว่าการกล่าวโทษไม่ใช่เหรอ?”

“ตระกูลสวี่ของผม ถึงแม้ว่าจะเทียบไม่ได้กับตระกูลเฮ่อ แต่ก็ไม่ใช่สิ่งที่คุณจะมาเหยียดหยามได้ตามใจชอบ!”

ฟังฮุ่ยรีบพูดขึ้นเช่นกัน “ถูก เรื่องครั้งนี้ ถึงแม้ว่าหลานชายฉันจะทำผิด แต่คุณก็ไม่จำเป็นจะต้องทำให้เป็นเรื่องใหญ่ก็ได้นี่?”

“พาคนตั้งมากตั้งมายขนาดนี้มาถึงหน้าบ้าน เฮ่อจินเหยียน คุณคิดจะทำอะไรกันแน่?”

“ฆ่าปิดปากเหรอ?”

“คุณคิดว่าโลกใบนี้มีกฏหมายหรือไง?”

ผู้อาวุโสเฮ่อยิ้มเยาะ “มันก็จริง โลกนี้มันมีกฏหมายอยู่แล้ว”

“แต่คุณลองถามหลานชายคุณดูสิ ว่าเขาอยากให้เราแจ้งความหรือจะแก้ไขปัญหากันเองล่ะ?”

ฟังฮุ่ยพูดด้วยความเกรี้ยวกราด “เฮ่อจินเยี่ยน แน่จริงคุณก็แจ้งตำรวจเลยสิ!”

“คุณพาคนมาเยอะขนาดนี้มาบุกรุกพื้นที่ส่วนตัว ฉันก็ไม่เชื่อหรอกว่าใครจะเป็นเรื่องใหญ่กว่ากัน!”

“หลานชายฉันโกหก มากสุดก็แค่ใส่ร้ายป้ายสี แต่คุณไม่ใช่...”

ผู้อาวุโสเฮ่อรีบพูดขึ้น “ก็ได้ เชียนเสวี่ย แจ้งตำรวจซิ!”

“เห็นว่ามีคนฉุดผู้หญิงไป แล้วผู้ต้องหาก็อยู่ที่นี่!”

“จนกระทั่งฉันเองก็สงสัยว่าคดีที่คนหายตัวไปในเมืองก่วงหยางช่วงนี้จะเกี่ยวข้องกับเขาด้วย!”

อู๋ปิงตื่นตระหนก เรื่องในอดีตของเขานั้นมีไม่น้อยเลย ถ้าหากก่อเรื่องอีกครั้ง เขาจะถูกกำหนดให้จำคุกอยู่หลายปี

“ป้ารอง ป้ารองจะแจ้งตำรวจไม่ได้นะ!”

อู๋ปิงพูดอย่างกระวนกระวาย

ฟังฮุ่ยฉงน “ทำไมล่ะ?”

“พวกเขาบุกรุกพื้นที่ของเรา แกจะไปกลัวพวกเขาทำไม?”

สวี่ปั้นซย่าเบะปาก “แม่ ตอนนี้แม่ยังดูไม่ออกอีกเหรอ?”

“เด็กนี่มันทำเรื่องอะไรที่มีลับลมคมนัยอีกแล้วนะ!”

ฟังฮุ่ยเบิกตากว้าง ทันใดนั้นเธอก็นึกออกว่าตอนที่อู๋ปิงเข้ามาที่นี่แล้วพูดว่า พวกเขาจะสอนบทเรียนเล็กๆ น้อยๆ ให้เฮ่อเชียนเสวี่ย

เธอเคยโกรธเรื่องระหว่างหลินมั่วกับเฮ่อเชียนเสวี่ยมาก่อน และเธอก็ลืมมันไปแล้ว

ฟังฮุ่ยแทบจะร้องไห้ออกมา “เสี่ยวปิง กะ...แกทำเรื่องแบบนี้ได้ยังไง?”

“ผู้อาวุโสเฮ่อ ฉันขอโทษ ขอโทษ ฉันต้องขอโทษจริงๆ ”

“ฉันต้องขอโทษท่านแทนเขาด้วย ทะ...ท่านเป็นคนใจกว้าง ยกโทษให้เขาสักครั้งเถอะนะ...”

“ผู้อาวุโสเฮ่อ ฉันขอร้องล่ะ...”

ใบหน้าของผู้อาวุโสเฮ่อเย็นชา “ฟังเฮ่อ เมื่อกี้นี้คุณไม่ได้พูดกับฉันอย่างนี้นี่!”

“ถ้าฉันจำไม่ผิด ตอนนั้นคุณพูดอย่างชัดเจนว่า หลานชายของคุณไม่มีทางโกหกอย่างแน่นอน”

“แถมยังพูดอีกว่าหลานสาวของฉันเป็นนังสารเลวไม่ใช่เหรอ?”

ฟังฮุ่ยหน้าแดงก่ำ “ผู้อาวุโสเฮ่อ ฉันรู้ว่าฉันผิดไปแล้ว”

“ถ้าท่านเห็นแกหน้าหลินมั่ว ยกโทษให้ฉันสักครั้งเถอะ...”

ผู้อาวุโสเฮ่อส่ายหัวช้าๆ “ไม่ได้!”

“เมื่อกี้ฉันพูดไปชัดแล้ว ถ้าฉันผิด ฉันจะกระโดดลงมาจากหลังคาของตึกฝั่งตรงข้าม!”

“ฉันเอาชีวิตของฉันมาเดิมพัน แต่คุณคิดจะใช้คำขอโทษในการแก้ไขปัญหา คุณคิดว่ามันเป็นไปได้ไหม?”