หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 864

หลังจากที่พวกสวี่ปั้นซย่านั่งลงได้ไม่นาน อู๋เฟยเฟยก็ออกมาจากห้องส่วนตัวอีกห้องหนึ่ง

เธอขอให้เพื่อนของตัวเองจับตามองสวี่ปั้นซย่าเอาไว้ เมื่อได้ข่าวว่าพวกเธอมาแล้ว อู๋เฟยเฟยก็รีบออกมาทันที

เธอโทรศัพท์หาหวงอู่ และได้รู้ว่าหวงอู่พาเหล่าคุณชายเข้ามาแล้ว เธอจึงรีบปรี่ไปต้อนรับที่หน้าประตูทันที

ไม่นานก็เห็นพวกหวงอู่ทั้งสามคน และยังมีพวกคนรวยแต่งตัวดีอีสองสามคนเดินเข้ามด้วยกัน

เมื่อหวงอู่เห็นอู๋เฟยเฟย ก็รีบโบกมือและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ทุกท่านครับ นี้คุณอู๋ที่ผมพูดถึง เพิ่งกลับมาจากการศึกษาต่อที่ต่างประเทศเลย”

“เฟยเฟย ฉันจะแนะนำให้เธอรู้จัก”

“นี่คุณชายหลิง คุณชายถง คุณชายติง และอีกท่านหนึ่งที่ต้องแนะนำให้รู้จักเลยก็คือ คุณชายฟัง ทายาทตระกูลฟังแห่งตระกูลหลักทั้งสิบในเมืองก่วงหยาง!”

หวงอู่แนะนำด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

คุณชายเหล่านั้นก็ชำเลืองไปมองอู๋เฟยเฟย และมีสีหน้าผิดหวังเล็กน้อย

ก่อนหน้านี้ตอนที่หวงอู่เชิญพวกเขามา ก็บอกว่ามีสาวงามอยู่ที่นี่

แต่อย่างไรก็ตาม แม้ว่าหน้าตาของอู๋เฟยเฟยจะไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่อะไร แต่ยังไม่เรียกว่าดีที่สุดอยู่ดี

อู๋เฟยเฟยทักทายพวกเขาด้วยท่าทางกระตือรือร้น แต่พวกคนรวยเหล่านี้กลับเย็นชาและไม่ได้สนใจอะไร

อู๋เฟยเฟยรู้สึกกระอักกระอวนเล็กน้อย และรีบยิ้มพลางพูดว่า “พี่ๆ เราขึ้นไปข้างบนกันก่อนไหม?”

“เพื่อนๆ ของฉันรออยู่ข้างบนน่ะ!”

“พี่ๆ อย่าให้สาวงามต้องคอยนานสิ!”

เมื่อเหล่าคนรวยได้ยินดังนั้นก็ฟื้นคืนสติทันที

คนเหล่านั้นรีบตามอู๋เฟยเฟยขึ้นไปชั้นบน เมื่อถึงชั้นบนแล้ว อู๋เฟยเฟยก็ไม่ได้เดินไปห้องส่วนตัวของตัวเอง แต่พาคนเหล่านั้นไปที่ห้องส่วนตัวของสวี่ปั้นซย่าแทน

เธอผลักประตูเข้าไป แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “มาเลย ในนี้แหละ”

สวี่ปั้นซย่าและคนอื่นๆ ที่กำลังดื่มกันอยู่ภายในห้องก็งงงวยกับสถานการณ์นี้ทันที

หญิงสาวหนึ่งในนั้นพูดขึ้นมาอย่างประหลาดใจ “สาวน้อย พวกคุณเข้าผิดห้องหรือเปล่า?”

อู๋เฟยเฟยทำสีหน้าประหลาดใจ “อ้าว ผะ...ผิดห้องจริงๆ ด้วย”

“ขอโทษค่ะ...”

ตอนนี้ ในสมองของเขามีเพียงสี่คำว่า : ไม่เสียเที่ยวเลย!

อู๋เฟยเฟยเดินไปถึงประตู และทำท่าจะออกไป

แต่ในขณะนั้นเอง คุณชายฟังกลับเดินเข้ามา “โธ่ เฟยเฟย ในเมื่อเป็นคนในครอบครัวกันเอง งั้นก็นั่งที่นี่ก็ได้”

คนรวยคนอื่นๆ ก็เดินตามเขาเข้ามา และพูดยิ้มๆ “ใช่ๆ ๆ เฟยเฟย ไม่งั้นก็ให้เพื่อนของคุณมานั่งเล่นด้วยกันสิ?”

“ใครๆ ก็มาสนุกกัน คนยิ่งเยอะก็ยิ่งคึกคักดี!”

“คนกันเองทั้งนั้น ทุกคนมานั่งด้วยกัน ดีจะตาย!”

นี่คือผลลัพธ์ที่อู๋เฟยเฟยต้องการ เธอจึงรีบพูดขึ้น “โธ่ มะ...มันคงไม่เหมาะมั้ง?”

“พี่ นี่ก็เพื่อนฉันทั้งนั้น ถ้างั้น พี่ก็เห็นแก่หน้าฉันได้ไหม”

สวี่ปั้นซย่าขมวดคิ้วมุ่น เพื่อนเธอเอง ทำไมฉันจะต้องรักษาหน้าเธอด้วย?

แน่นอนว่าเธอไม่มีทางปฏิเสธตรงๆ ได้ และพูดเสียงเรียบ “เฟยเฟย ขอโทษด้วย”

“คืนนี้เป็นงานเลี้ยงรุ่นของเรา ไม่สะดวกที่จะให้คนนอกเข้ามาด้วยน่ะ”