หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 891

หลินมั่วโบกมือ “ผมไม่เข้าใจว่าคุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไรอยู่!”

ซานจั๋วทำหน้าตาดุดัน และแทบจะคำรามออกมา “แกอย่ามาโกหกฉัน!”

“เป็นไปไม่ได้อยู่แล้วที่งูจะต่อสู้กับคางคกพิษได้ เว้นเสียแต่จะเป็นงูที่เธอเลี้ยงไว้เอง”

“งูตัวนี้มีพิษร้ายแรงมาก ถ้ามองไปทั้งเหมียวเจียง ไม่มีใครสามารถเลี้ยงมันได้อยู่แล้ว มีเพียงแต่เธอเท่านั้นที่จะเลี้ยงงูชนิดนี้ได้!”

“กะ...แกต้องเคยเจอกับเธอแน่นอน เธอกำลังช่วยแกอยู่ใช่ไหม? ใช่ไหม!”

ในใจของหลินมั่วลอบเต้นระส่ำเบาๆ เขารู้ดีว่าเธอที่ซานจั๋วพูดถึงจะต้องเป็นอาหม่านแน่ๆ

ทว่า หลินมั่วยังคงแสร้งทำเป็นไม่รู้

“ต้องขอโทษด้วย ผมไม่รู้จริงๆ ว่าคุณพูดถึงเรื่องอะไร!”

“แต่ว่าในเมื่อคุณแพ้ ก็ควรยอมรับนะ”

หลินมั่วหยิบเข็มเงินสองสามเล่มออกมา และกำลังจะเขวี้ยงไป แต่กลับพบว่าซานจั๋วเริ่มมีเลือดสีดำไหลออกมาจากจมูก

สีหน้าของหลินมั่วเปลี่ยนไป และรีบวิ่งเข้าไปอย่างรวดเร็ว ก่อนใบหน้าของซานจั๋วจะเปลี่ยนเป็นสีดำเข้ม

ซานจั๋วยิ้มอย่างดุร้าย “ถ้าไม่มีกู่ประจำตัวล่ะก็ ฉันก็อยู่ไม่ได้นานเหมือนกัน”

“แกคิดอยากจะจับฉันไปไต่สวนล่ะสิ?”

“บอกเลยว่า ไม่มีทาง!”

“แกจะไม่มีทางได้รู้ว่าแท้จริงแล้วใครกำลังตามหาเธออยู่!”

“อีกอย่าง ฉันส่งข่าวนี้กลับไปที่เหมียวเจียงแล้วด้วย”

“อีกไม่นานจะมีคนมาหาแก”

“แกไม่มีทางรักษาเธอได้หรอก แกไม่มีทางรักษาเธอได้...”

คำพูดในตอนท้าย ซานจั๋วก็ยิ่งแสดงสีหน้าที่ดุร้ายมากขึ้น แต่เสียงก็ยิ่งอ่อนลงเช่นกัน

หลินมั่วขมวดคิ้วมุ่น เขารู้ว่าซานจั๋วจะต้องใช้วิธีลับของชนเผ่ากู่ส่งข่าวกลับไป ก่อนจะกลืนกู่เพื่อฆ่าตัวตาย

บางทีข่าวของอาหม่านอาจจะมีคนรู้ในอีกไม่ช้า

ถึงตอนนั้น ก็ยังไม่รู้ว่าจะมีคนมาตามหาเขากี่คน!

ซานจั๋วล้มลงบนพื้น ตัวดำมืดไปทั้งตัวและตายอย่างน่าอนาจ

คนของตระกูลฟังหน้าซีดเผือด

ซานจั๋วคืออาจารย์ที่พวกเขาเชิญมา แม้แต่ซานจั๋วก็ตาย แล้วตระกูลฟังจะยังมีความหวังอะไรอีกล่ะ?

ท่านสามฟังเดินไปข้างๆ ฟังอู้เต๋ออย่างเงียบๆ “พี่ใหญ่ พี่ไปก่อนเถอะ ผม...ผมจะพาคนไปห้ามเขาไว้!”

หลินมั่วพูดด้วยความเย็นชา

ฟังอู้เต๋อยักไหล่ “ต้องขอโทษด้วย ผมไม่มีข้อมูลส่วนตัวของเขาจริงๆ ”

“ผมรู้แค่ว่าเขามาจากเมืองเหมียวเจียง และก็มีศิลปะกู่ขั้นสูง”

“อีกอย่างเขากำลังมองหาเด็กผู้หญิงคนหนึ่งอยู่”

“ส่วนอย่างอื่น ผมก็ไม่รู้อะไรเลย”

“ผมกับเขาเป็นแค่พันธมิตรกัน”

“ผมช่วยเขาตามหาเด็กผู้หญิงคนนั้น ส่วนเขาก็ช่วยให้ผมได้ตำแหน่งหัวหน้าตระกูล”

“อันที่จริง เราสองคนก็ต่างคนต่างอยู่ ไม่ได้ล้ำเส้นกันน่ะ”

“แต่ว่าคุณดันมายุ่มย่ามในคฤหาสน์ตระกูลฟังของผม ผมก็เลยไม่มีทางอื่นนอกจากโจมตีคุณ”

หลินมั่วขมวดคิ้ว “เด็กผู้หญิงที่เขาให้คุณตามหาคือใครกันแน่?”

ฟังอู้เต๋อ “ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน”

“ถึงอย่างไรพอดูจากท่าทางของเขาแล้ว เด็กผู้หญิงคนนั้นดูท่าจะมีความสำคัญต่อเหมียวเจียงมากนะ พวกเขาส่งคนตั้งมากตั้งมายไปตามหาเธอ”

“อ้อ จริงสิ ตามที่เขาพูดไง อยู่ต้องเห็นคน ตายต้องเห็นศพ!”