หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 894

ตอนที่พวกเขาถูกจับไปก่อนหน้านี้ อู๋เฟยเฟยก็ประกาศความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับฟังอู้เต๋ออย่างภาคภูมิใจ

ในใจของสวี่เจี้ยนกงนั้นรู้สึกเกลียดอู๋เฟยเฟยเข้ากระดูกดำ

ฟังฮุ่ยเพิ่งจะนึกขึ้นมาได้ว่า อู๋เฟยเฟยเป็นคนพาคนของตระกูลฟังมา และอู๋เฟยเฟยก็ยังวางยาพิษในอาหารของพวกเขาด้วย

เธอทรุดตัวนั่งลงกับพื้นทันที น้ำตาเอ่อล้น ถอนหายใจก่อนจะพูด “เฮ้อ เด็กนี่ ทำไม...ทำไมถึงทำเรื่องโง่ๆ แบบนี้ได้นะ?”

สวี่เจี้ยนกงพูดด้วยความโมโห “นี่เป็นเพราะมันโง่เหรอ?”

“เป็นเพราะมันเลวอยู่แล้วต่างหากล่ะ!”

“มันกลับมานานตั้งนาน ตระกูลเราดีกับมันตั้งเยอะ”

“มีอาหารดีๆ เครื่องดื่มดีๆ คอยให้บริการ เรื่องงานของพ่อมัน เราก็เต็มใจช่วยเหลืออย่างสุดกำลัง”

“พวกมันน่ะ นอกจากจะสร้างปัญหาให้พวกเราแล้ว ก็ไม่ทำอะไรดีๆ ให้เลย”

“ครั้งนี้ก็เกือบทำให้เราตายกันหมด แกยังมองไม่ออกอีกเหรอว่ามันเป็นคนยังไง?”

“ฟังฮุ่ยนะฟังฮุ่ย ฉันไม่เคยเห็นใครโง่อย่างแกมาก่อนเลย!”

สวี่ปั้นซย่าพูดด้วยความเกรี้ยวกราดเช่นกัน “แม่ ต่อไปนี้ห้ามแม่ไปคบกับพวกเขาอีกนะ”

“ถ้ายังเป็นแบบนี้อีก ไม่ช้าก็เร็วตระกูลเราได้ถูกพวกมันฆ่าตายกันหมดแน่!”

ฟังฮุ่ยถอนหายใจออกมาอย่างกลุ้มใจ เธอยังคงไม่เต็มใจเล็กน้อย

ในขณะนั้นเอง จู่ๆ ก็มีเสียงดังมาจากข้างนอก

ทุกคนออกไปดู ก็เห็นเพียงอู๋เฟยเฟยนอนอยู่บนสนามหญ้าในลานบ้าน

มือทั้งสองข้างของเธอถูกมัด ปากของเธอก็มีเทปกาวพันเอาไว้ เธอดิ้นรดอย่างสุดชีวิต และมองไปทางฟังฮุ่ยเพื่อขอความช่วยเหลือ

“โถ เฟยเฟย นะ...หนูไม่เป็นอะไรใช่ไหม...”

ฟังฮุ่ยร้องออกมา และในขณะที่เดินไปได้สองก้าว ก็ถูกสวี่เจี้ยนกงดึงกลับมา

“หลินมั่ว จับมันโยนออกไป!”

“บอกยามของเซิ่งซื่อเรสซิเด้นท์ว่า ขยะประเภทนี้น่ะ คราวหลังอย่าให้มันเข้ามาอีก!”

สวี่เจี้ยนกงพูดเสียงดังลั่น

ฟังฮุ่ยร้อนรน “สวี่เจี้ยนกง คุณบ้าไปแล้วเหรอ?”

“เธอเป็นผู้หญิงนะ ถ้าโยนเธอออกไปค่ำมืดดึกดื่นละ...แล้วเธอเจอคนเลวเข้าจะทำยังไง?”

“บอกยามว่าหลังจากนี้ไม่อนุญาตให้พวกเขาเข้ามาที่เซิ่งซื่อเรสซิเด้นท์อีก!”

สวี่เจี้ยนกงพ่นลมหายใจฟึดฟัด แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร

หลินมั่วพยักหน้า แล้วเขาก็เดินไปแก้เชือกบนตัวของอู๋เฟยเฟยออก

ตอนนี้อู๋เฟยเฟยไม่กล้าพูดอะไรแม้แต่คำเดียว แล้วก้มหน้าจากตระกูลสวี่ไป

หลังจากเดินออกไปจากเซิ่งซื่อเรสซิเด้นท์ เธอก็ทรุดตัวร้องไห้อย่างเจ็บปวดอยู่ที่มุมมุมหนึ่ง

คืนนี้เธอเกือบจะเอาชีวิตไม่รอด ในที่สุดเธอก็เริ่มมารู้สึกเสียใจทีหลังกับทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอทำลงไป

แต่ทว่ามาเสียใจเอาตอนนี้ ทุกอย่างมันก็สายไปหมดแล้ว

ในขณะที่ทรุดตัวนั่งอยู่นาน จู่ๆ เธอก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ จึงรีบควักโทรศัพท์ออกมาแล้วหาวิธีติดต่อปีเตอร์

“ปีเตอร์ ฉันเองนะ คะ...คุณอยู่ไหนน่ะ”

“ตอนนี้ฉันกำลังจะไปหาคุณ ฉันรู้แล้วว่าฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีคุณ ฉันรักคุณมากๆ เลยนะ!”

“ปีเตอร์ คุณรอฉันก่อนนะ ฉันจะรีบไปหาคุณที่นั่น...”