หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 902

อู๋เฟยเฟยกับฟังฮุ่ยกอดคอกันร้องไห้ ทั้งคู่เสียใจอย่างที่สุด

หลังจากนั้นไม่นาน ทั้งสองก็ค่อยๆ สงบลง

“ตอนนี้ทำยังไงดีล่ะ?”

"สิบล้านหายไปแล้ว ป้า... ป้าจะอธิบายให้ลุงรองของแกฟังยังไง?”

ฟังฮุ่ยถอนหายใจอย่างหมดอาลัยตายอยาก

อู๋เฟยเฟยครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ป้ารอง ตอนนี้หวงเหลียงดูแลบริษัทก่อสร้าง เพราะงั้นเขาต้องมีเงินสำรองเยอะแน่”

“สิบล้าน หนูคิดว่าเขาน่าจะไม่ตกใจ”

“หรือไม่ป้าก็ไปคุยกับเขาว่าจะเอาเงินสิบล้านจากเขามาปิดช่องว่างตรงนี้ชั่วคราวก่อน”

“หนู...หนูกับเสี่ยวปิงจะออกไปทำงาน แล้วเมื่อเราเก็บเงินได้มากพอ หนูจะคืนเงินสิบล้านให้…”

หากคนอื่นได้ยินสิ่งที่พวกเขาคุยกันก็จะรู้แน่ว่าอู๋เฟยเฟยไม่มีความตั้งใจที่จะจ่ายเงินคืน

สิบล้าน เธอและอู๋ปิงต้องออกไปทำงาน ใช้เวลาหลายปีถึงจะคืนทุนได้!

ฟังฮุ่ยมองอู๋เฟยเฟยด้วยความเวทนาบนใบหน้า “อัยย๊า ยัยโง่ ถ้าทำแบบนี้ แกและกับเสี่ยวปิงจะกดดันมากเลยนะ!”

อู๋เฟยเฟยถอนหายใจ “ป้ารอง เรื่องนี้เกิดจากพวกเรา เราต้องชดใช้”

“ป้ารอง ครั้งนี้หนูขอโทษป้าด้วยนะ”

“หนูอยากตายจริงๆ ช่างเถอะ มันจบแล้ว”

“แต่ถ้าหนูตาย ป้าก็จะแบกหนี้สินสิบล้านคนเดียว หนู... หนูก็คงจะอยู่ไม่สุข”

“ป้ารอง ไม่ต้องห่วง ต่อไปหนูกับเสี่ยวปิงจะอยู่อย่างอดออมและเก็บเงินทั้งหมด และเราจะคืนเงินสิบล้านให้แน่นอน!”

ฟังฮุ่ยรู้สึกสะเทือนใจ เธอจับมือของอู๋เฟยเฟย “เฟยเฟยก็อย่าโทษตัวเองเกินไป”

“เรื่องนี้ ป้า... ขอป้าหาวิธีก่อน...”

“อย่างมากก็ถูกลุงรองแกดุ ป้าอยู่กับเขามาหลายปี เขาคงจะไม่ไล่ป้าไปหรอก”

“โอเค พวกแกไม่ต้องกังวลไปนะ”

“พวกแกยังหนุ่มยังสาวอยู่ ควรจะเต็มไปด้วยพลังและความมีชีวิตชีวา ไม่มีความกดดันอะไร เข้าใจไหม?”

ฟังฮุ่ยปลอบโยนอู๋เฟยเฟยกับอู๋ปิง จากนั้นก็จากไปด้วยความว้าวุ่นใจ

“ไม่ เขาน่ะขยะแขยงยิ่งกว่าผู้ชายจีนพวกนั้นเสียอีก!”

“พี่ ผมว่านะ ต่อไปอย่าเพิ่งวางใจชายต่างชาติเหล่านั้นเลย”

อู๋เฟยเฟยโบกมือ “เสี่ยวปิง จะพูดอย่างนั้นไม่ได้”

“นายไม่สามารถตัดสินกลุ่มคนคนหนึ่งเพียงเพราะคนคนเดียวหรอกนะ”

“ปีเตอร์เป็นแค่ปัญหาเดียวเท่านั้น นิสัยโดยรวมของชาวต่างชาติดีมาก!”

“อีกอย่างนะ ปีเตอร์น่ะอยู่เมืองจีนนานแล้ว และเขาคงจะติดนิสัยเสียของผู้ชายจีนมา ปกติเขาไม่ใช่คนแบบนี้”

อู๋ปิงขมวดคิ้วไม่เห็นด้วย “พอแล้ว พี่ ปีเตอร์ไปแล้ว เลิกคุยเรื่องของเขาเถอะ”

อู๋เฟยเฟยกัดฟันด้วยความเกลียดชัง “แต่เขาโกงฉันไปตั้งเจ็ดล้านนะ!”

อู๋ปิง “เจ็ดล้านแล้วยังไง?”

“ไม่ใช่เงินของพี่ซะหน่อย เป็นเงินของตระกูลสวี่ พี่จะโมโหทำไม!”

“อีกอย่าง เราเหลือเงินสามล้านอยู่ไม่ใช่เหรอ?”