หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 93

เมื่อเผชิญหน้ากับกลุ่มคนเหล่านี้ หลินมั่วไม่มีความกลัวเลยแม้แต่น้อย แต่กลับลงมืออย่างรวดเร็ว เพียงไม่นานก็ล้มกลุ่มคนเหล่านี้ได้

หัวหน้าคนนั้นถูกหลินมั่วเหยียบ

หลินมั่วเหยียบไปที่คอของเขาและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “กลับไปบอกลูกพี่ของพวกนายว่าอย่ามาหาเรื่องกับฉันอีก!”

“ถ้าไม่อย่างนั้น ครั้งหน้าพวกนายจะไม่ได้เดินกลับไปดีๆ แน่นอน!”

ชายเหล่านั้นตัวสั่นเทา

จากมุมมองของเขา ฝั่งของตัวเองมีสิบกว่าคน จัดการกับหลินมั่วแค่คนเดียวมันควรจะง่ายเหมือนปอกกล้วยเข้าปากไม่ใช่หรือ

ใครจะไปคิดถึงว่าหลินมั่วจะจัดการยากขนาดนี้!

เมื่อเห็นหลินมั่วเดินออกไป ชายเหล่านั้นก็รีบพูดขึ้น “เดี๋ยวก่อน ถ้านายเดินออกไป ลูกพี่ของพวกฉันจะจับสวี่ปั้นซย่าไป นายหาวิธี...”

หลินมั่วหันหลังกลับทันทีและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “พาฉันไปเจอลูกพี่ของพวกนาย!”

เขาเดินตามชายเหล่านั้นขึ้นรถไป เพียงไม่นาน รถก็ไปจอดอยู่ที่โรงงานร้างแห่งหนึ่งที่อยู่แถบชานเมือง

เมื่อเดินเข้าไปในโกดัง มีชายไม่กี่คนยืนอยู่ตรงนั้น

หัวหน้าคนที่มีหนวดเคราและจอนผมเหลือบมองมาที่หลินมั่ว และพูดขึ้นอย่างเหยียดหยาม “นายเป็นลูกเขยที่แต่งเข้าตระกูลสวี่คนนั้น?”

หลินมั่วเลิกคิ้วขึ้น “นายเป็นใคร”

“พวกเรารู้จักกันหรือ”

ชายมีหนวดเคราคนนั้นยิ้มอย่างลำพองใจ “ไม่รู้จัก”

“และฉันก็ไม่ได้มีความสนใจที่จะรู้จักสวะอย่างนายด้วย!”

“ฉันมีของหนึ่งอย่างอยากจะให้นายเซ็นหน่อย”

“เซ็นชื่อแล้วนายก็ออกไปได้แล้ว”

หลินมั่ว “ของอะไร”

ชายที่มีหนวดเคราคนนั้นไม่ได้ตอบอะไร แต่หัวเราขึ้นมาพลางโบกมือ

ผ่านไปเพียงครู่เดียว คนที่อยู่ข้างๆ ก็ถือกระดาษกองหนึ่งเดินเข้ามาและส่งให้หลินมั่ว

หลินมั่วเหลือบไปมองก็เลิกคิ้วขึ้นทันที

นี่คือใบรายการการโอนเงินของอุตสาหกรรมยาสวี่ซื่อ เอกสารเหล่านี้ต้องมี CEO เป็นผู้เซ็นชื่อ แล้วตอนนี้มันหมายความว่าอย่างไร

เมื่อลองดูเนื้อหาด้านในอีกครั้งหนึ่ง โอนเงินไปสามร้อยล้าน?

หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง หลินมั่วก็เข้าใจในทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น

มีคนอยากจะใช้ตัวเองปลอมแปลงการโอนเงิน

ถ้าตัวเองเซ็นชื่อลงไปแล้วและหลังจากนี้มีการตรวจสอบขึ้นมา ก็จะกลายเป็นตัวเองที่ปลอมแปลงเอกสารการโอนเงิน ถึงตอนนั้นตัวเองก็จะสลัดความรับผิดชอบนี้ไม่หลุดแล้ว

แถมยังเป็นเงินจำนวนสามร้อยล้าน ไม่ต้องสงสัยเลย มันคือเรื่องเงินสามร้อยล้านเมื่อก่อนหน้านี้

พูดตรงๆ เลยคือมีคนอยากให้เขารับความผิดนี้ไป และรับผิดชอบเรื่องเงินสามร้อยล้านนั้น

ส่วนคนคนนั้นเป็นใคร ไม่ต้องคิดเลย!

หลินมั่วเหลือบไปมองที่คนมีหนวดเคราและพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา “นายเป็นเพื่อนของหวงเหลียง?”

คนที่มีหนวดเคราตกใจเล็กน้อยและก็ยิ้มออกมาทันที “อ้อ ดูไม่ออกเลยนะ ว่านายจะมีสมองเหมือนกัน”

“ในเมื่อเข้าใจแล้วก็เซ็นซะ”

“เซ็นแล้วนายจะไปไหนก็ไป!”

หลินมั่วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “นายคิดว่าฉันจะเซ็นไหม”

คนที่มีหนวดเคราหัวเราะ “ฉันว่า นายจะต้องเซ็นแน่ๆ!”

“ถ้าเซ็นแล้วประธานหวงจะให้นายหนึ่งล้าน ช่วยน้องสาวนายสามแสน อีกเจ็ดแสนเอาไว้ทำให้น้องสาวนายปลอดภัย”

“ไม่เซ็น หึๆ”

“หลินมั่ว นายลองมองดูที่นี่ นายรู้ไหมว่าไม่กี่ปีมานี้ ฉันทำให้คนที่ไม่ทำตามฉันตายที่นี่กี่คนแล้ว”

“นายคงไม่อยากตายอยู่ที่นี่เหมือนกันหรอกใช่ไหม”

หลินมั่วแบะปากอย่างดูถูก “แค่พวกนายน่ะหรือ”

คนที่มีหนวดเคราโมโหอย่างอดไม่ได้และตะโกนออกไป “เหอะ ยอมให้แล้วจะไม่เอาใช่ไหม”

“ตีมัน ตีมันจนกว่ามันจะยอมเซ็น!”

ชายร่างใหญ่ห้าถึงหกคนที่อยู่รอบๆ ถือไม้เบสบอลเดินเข้ามา และมองไปที่หลินมั่วอย่างดุดัน

หวงเหลียงก็ร้องขึ้นด้วยความตกใจกลัวและนั่งกุมหัวอยู่ที่พื้นพลางพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเทาว่า “อย่าตีฉัน นี่...นี่เป็นความต้องการของพ่อกับแม่...”

ในที่สุดหลินมั่วก็หยุด สีหน้าของเขาเยือกเย็นมาก “ความต้องการของพ่อกับแม่?”

พวกเขาอยากให้ฉันรับความผิด?

นี่มันเกินไปแล้วหรือเปล่า

หวงเหลียงสูดหายใจเข้าและพูดเสียงสั่น “หลินมั่ว ฉัน...ฉันรู้ว่าฉันทำผิดต่อแก”

“แต่ฉันก็ไม่มีวิธีอื่นแล้ว”

“เรื่องใหญ่ขนาดนี้ ปกติแล้วจะต้องมีคนออกมารับผิดชอบ”

“ฉันไม่ใช่คนของตระกูลสวี่ เรื่องนี้ฉันไม่สามารถรับผิดชอบได้”

“ถ้าพ่อกับแม่ไม่ติดคุก ก็จะเป็นเสวี่ยเอ๋อร์หรือไม่ก็พี่ปั้นซย่าที่ต้องติดคุก แกทำใจที่จะให้พวกเขาติดคุกได้หรือ”

“พ่อกับแม่คิดว่าแกยังอายุน้อย ก็เลย...”

สีหน้าของหลินมั่วเย็นยะเยือก เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ และกัดฟันพูดออกไป “นายกลับไปบอกพวกเขาว่าไม่มีใครต้องเข้าคุกทั้งนั้น!”

“เรื่องนี้ฉันจะหาทางแก้ปัญหาเอง!”

หลินมั่วหันหลังและเดินออกไป หวงเหลียงกับสวี่ตงเสวี่ยตกใจจนตัวสั่น พวกเขาตกใจกลัวหลินมั่วจริงๆ

ผ่านไปครู่ใหญ่ สวี่ตงเสวี่ยก็พูดขึ้นเบาๆ “ตอนนี้...ตอนนี้ทำอย่างไรดี”

หวงเหลียงกัดฟันแน่น ดวงตามืดครึ้มและเยือกเย็น “เขาไม่เซ็นก็ไม่เป็นไร!”

“ถ้าตอนนั้นเธอยืนยันว่าเขาเป็นคนทำ ถึงอย่างไรเขาก็คงหนีไม่พ้น!”

สวี่ตงเสวี่ยพยักหน้าและพูดขึ้นเสียงเบา “แต่ว่า เขาบอกว่าจะตามหาเงินเหล่านี้กลับมาเองนี่...”

หวงเหลียงหัวเราะเยาะ “เขาพูดแค่นี้เธอก็เชื่อหรือ”

“เธอคิดว่าเขาจะสามารถตามเงินเหล่านั้นกลับมาได้หรือ”

สวี่ตงเสวี่ยพูดไม่ออก

เงินเหล่านี้ถูกกระจายไปทั่วโลกแล้ว หลินมั่วจะตามกลับมาได้อย่างไร