หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 92

สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยต่างก็ตกตะลึง “หลินมั่ว?”

หวงเหลียงพยักพลางยิ้มและพูดไปว่า “ใช่ครับ ”

“ตอนนี้อุตสาหกรรมยาสวี่ซื่อก็ถือว่าเป็นของตระกูลเราแล้ว ”

“ทำได้ถึงขนาดนี้ก็แสดงว่าเป็นคนของตระกูลเรา ”

“ดังนั้น คนเดียวที่ออกมารับผิดชอบเรื่องนี้ได้ก็คือหลินมั่ว”

ฟังฮุ่ยเลิกคิ้วขึ้น เธอพอจะเข้าใจความหมายของหวงเหลียงแล้ว

“หวงเหลียง ความหมายของนายคือให้ปัดเรื่องนี้ไปที่หลินมั่ว และให้เขารับโทษทั้งหมดงั้นหรือ?” ฟังฮุ่ยพูดเสียงเข้ม

หวงเหลียงพยักหน้าพลางยิ้มออกมาเล็กน้อย สวี่ตงเสวี่ยก็หัวเราะออกมา “วิธีนี้ไม่เลวเลยนะ!”

ฟังฮุ่ยรีบส่ายหน้า “ไม่ได้!”

สวี่ตงเสวี่ยอดไม่ได้ที่จะตกตะลึง “ทำไมละคะ”

ฟังฮุ่ยเบิกตากว้าง “เสวี่ยเอ๋อร์ ทำแบบนี้มันจะไร้คุณธรรมเกินไปแล้ว!”

“สามร้อยล้านเชียวนะ ลูกรู้ไหมว่าถ้าถ้าพิจารณาคดีขึ้นมาจะต้องติดคุกไปกี่ปี”

“หลินมั่วไม่ได้ทำอะไรเสียหน่อย พวก...พวกเราจะให้เขาไปรับผิดได้อย่างไร”

“นี่...นี่มันไร้จิตสำนึกจริงๆ เลยนะ!”

สวี่เจี้ยนกงก็พยักหน้าอย่างช้าๆ จิตสำนึกในใจของเขาบอกกับเขาว่าการกระทำเช่นนั้นมันผิด

หวงเหลียงสีหน้าซีดเซียว เขาอยากจะใช้เรื่องนี้ทำให้หลินมั่วเข้าคุกไปให้เร็วที่สุด จากนั้นเขาก็จะได้ควบคุมทุกอย่างในตระกูลแล้ว

คิดไปสักพัก หวงเหลียงก็พูดขึ้นมาเบาๆ “แม่ครับ ผมเข้าใจความหมายของแม่ ”

“แต่ว่ามันก็ไม่มีวิธีอื่นแล้ว”

“สามร้อยล้านก็ไม่เหลือแล้ว เรื่องนี้จะต้องกลายเป็นเรื่องใหญ่แน่นอน ”

“ถ้าถึงตอนนั้น ถูกสืบสวนขึ้นมาใครจะเป็นคนรับผิดชอบละครับ ”

“ถ้าไม่ใช่เราที่ติดคุกก็ต้องเป็นพี่ปั้นซย่า แม่จะเลือกอย่างไร”

“ผมก็ไม่อยากทำเรื่องไร้จิตสำนึกขนาดนี้หรอก แต่มันไม่มีวิธีอื่นแล้วจริงๆ จะให้พวกท่านทั้งสองคนติดคุก หรือให้พี่ปั้นซย่าติดคุกครับ?”

สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยได้แต่มองกันไปมา สวี่เจี้ยนกงกัดฟันและพูดขึ้นว่า “หวงเหลียง เรื่องนี้เกิดขึ้นเพราะนาย นายควรจะเป็นคนรับผิดชอบไม่ใช่หรือ”

หวงเหลียงรีบพูดขึ้นทันที “พ่อครับ ผมก็อยากรับผิดชอบอยู่หรอกครับ แต่ผมไม่มีคุณสมบัติอะไรที่จะไปรับผิดชอบเลย! ”

หัวหน้าคนหนึ่งชำเลืองมองหลินมั่ว “นายคือหลินมั่วใช่ไหม ”

“ลูกพี่ของพวกเราอยากจะคุยกับนายสักหน่อย!”

หลินมั่วเลิกคิ้วขึ้น “ลูกพี่ของพวกนายเป็นใคร”

ชายคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “นายไปก็จะรู้เอง!”

หลินมั่วไม่อยากสนใจเขาจึงหันตัวและเดินออกไป

ชายคนนั้นโมโหมาก “มึงไม่ได้ยินที่กูพูดอย่างนั้นหรือ... ”

“กูบอกให้มึงไปกับกู...”

พูดจบ เขาก็ยื่นมือไปจับที่ไหล่ของหลินมั่ว

หลินมั่วพลิกมือและจับไปที่ข้อมือของเขาและออกแรงบิด ทำให้กระดูกข้อมือของชายคนนั้นหลุด

ชายคนนั้นร้องด้วยความเจ็บปวดและตะโกนออกมา “มึงกล้าสู้กลับอย่างนั้นหรือ ...”

“ตีมัน! ตีมันให้ตาย!”

คนพวกนั้นรีบพุ่งตัวเข้ามาและล้อมหลินมั่วไว้ตรงกลาง