หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 965

หลินมั่วกับสวี่ปั้นซย่าใช้เวลากับซ่งจื่อหลานจนถึงสี่ทุ่มกว่าๆ แล้วจึงกลับบ้าน

ความสัมพันธ์ของซ่งจื่อหลานกับเพื่อนสนิทดีขึ้นทุกวัน จึงทำให้อารมณ์และสภาพจิตใจของเธอดีขึ้นไปด้วย

อย่างที่เธอบอกว่าเธอไม่ได้สนุกขนาดนี้มาหลายปีแล้ว

พอกลับมาถึงบ้านพวกเขาก็พบว่า สวี่เจี้ยนกงกับฟังฮุ่ยกำลังนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น

"พ่อกับแม่ยังไม่นอนอีกเหรอคะ"

สวี่ปั้นซย่าถามด้วยความแปลกใจ

ต้องรู้ว่าในวันธรรมดาสวี่เจี้ยนกงกับฟังฮุ่ยจะพากันเข้านอนเร็วมาก

สวี่เจี้ยนกงกับฟังฮุ่ยมองหน้ากัน ฟังฮุ่ยขมวดคิ้วเล็กน้อย "ปั้นซย่า มานี่สิ แม่มีบางอย่างอยากจะถามลูก"

สวี่ปั้นซย่าแปลกใจ แต่ก็ยังเดินไปหาฟังฮุ่ย "แม่ เรื่องอะไรคะ"

ฟังฮุ่ย "ปั้นซย่า ลูกคิดว่าแม่กับพ่อแก่แล้ว อยู่บ้านแล้วเกะกะใช่ไหม"

สวี่ปั้นซย่าขมวดคิ้ว เธอมองออกแล้ว ฟังฮุ่ยกำลังหาเรื่องอยู่

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าต้องเป็นสวี่ตงเสวี่ยกับหวงเหลียงที่กลับมาพูดอะไรแน่ๆ

"แม่คะ ทำไมแม่พูดอย่างนี้"

"เสวี่ยเอ๋อร์ ได้มาพูดอะไรกับแม่อีกแล้วใช่ไหม"

"หนูอยากจะพูดกับแม่พอดีเลย แม่รู้ไหมว่าหวงเหลียงทำอะไรในบริษัทก่อสร้างกันแน่"

สวี่ปั้นซย่าพูดอย่างโกรธเคือง

ฟังฮุ่ยโบกมือ "แม่รู้ คือว่าหวงเหลียงรับส่วนที่หักคืนจากบริษัทก่อสร้าง และกลืนกินค่าตกแต่งของบริษัทก่อสร้างไปจำนวนมากใช่ไหม"

สวี่ปั้นซย่าตกตะลึง "แม่...แม่รู้เหรอ"

"แม่ ในเมื่อแม่รู้แล้ว แล้ว... แล้วแม่หมายความว่าอะไรล่ะ"

"พวกแม่ให้หวงเหลียงไปดูแลบริษัทก่อสร้าง แต่เขากลับยักยอกเงินเอามาใช้ส่วนตัว ยักยอกเงินบริษัทก่อสร้างไปขนาดนี้ พวกแม่จะไม่ควบคุมเขาเลยเหรอ"

ฟังฮุ่ยถอนหายใจ "ปั้นซย่า แม่รู้ว่าลูกไม่พอใจหวงเหลียงกับเสวี่ยเอ๋อร์มาโดยตลอด เพราะพวกเขาไม่ชอบหลินมั่วใช่ไหม"

"ปั้นซย่า พวกเราทำงานร่วมกัน ต้องมีคุณธรรมนะ"

"หวงเหลียงทํามาเยอะขนาดนี้ แต่ไม่มีชื่อเสียงฉาวโฉ่ ลูกคิดว่าเขาทำเพื่อใครล่ะ"

สวี่เจี้ยนกงจ้องมองสวี่ปั้นซย่า "ปั้นซย่า ดังนั้นพ่อจึงพูดอยู่เสมอว่า ลูกไม่เหมาะที่จะเป็นผู้มีอำนาจเลย ลูกไม่เหมาะที่จะดูแลธุรกิจเครื่องยาสมุนไพรสวี่ซื่อ"

"เพราะลูกไม่เข้าใจการต่อสู้และลูกเล่นทางธุรกิจ"

สวี่ปั้นซย่ารู้สึกงุนงงไปหมดแล้ว เธอไม่เข้าใจจริงๆ ว่าคำพูดของพ่อหมายความว่ายังไง

"พ่อแม่ครับ หวงเหลียงยักยอกทรัพย์สินของบริษัท แล้วมันเกี่ยวอะไรกับการต่อสู้ทางธุรกิจ"

หลินมั่วก็อดไม่ได้ที่จะถามออกไป เพราะสิ่งที่สวี่เจี้ยนกงพูดนั้นมันไม่มีเหตุผลเลย

สวี่เจี้ยนกงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "หลินมั่ว ฉันอยากจะถามว่าแกถือหุ้นเท่าไหร่ในบริษัทก่อสร้าง"

หลินมั่ว "เกือบหกสิบเปอร์เซ็นต์ครับ"

สวี่เจี้ยนกงปรบมือ "ใช่ ไม่ผิด หกสิบเปอร์เซ็นต์"

กล่าวอีกนัยหนึ่งคือยังมีหุ้นอีกสี่สิบเปอร์เซ็นต์อยู่ในมือของคนอื่น

"แล้วแกรู้ไหมว่าในเขตวิลล่าแห่งนี้ทำเงินได้เท่าไหร่ ถ้าประเมินแบบอนุรักษนิยม"

หลินมั่ว "ตามสถิติของเรา ถ้าทำได้ดีก็จะทำเงินได้ประมาณห้าหมื่นล้านบาทครับ"