หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 966

สวี่เจี้ยนกงปรบมือในทันที "โอเค งั้นคิดตามห้าหมื่นล้าน"

"หักค่าใช้จ่ายอื่นๆ ในจำนวนเงินห้าหมื่นล้านนี้ ท้ายที่สุดก็เกือบล้านสี่หมื่นห้าพันล้านบาทแล้ว"

"แกถือหุ้นหกสิบเปอร์เซ็นต์ แล้วสุดท้ายก็จะได้เงินปันผลมากกว่าสองพันกว่าล้านบาท"

"กล่าวอีกนัยหนึ่งยังมีเกือบสองหมื่นล้านบาทที่ต้องแบ่งให้กับผู้ถือหุ้นรายอื่นใช่หรือไม่"

หลินมั่วพยักหน้า ตามสถานการณ์แล้วก็ต้องเป็นแบบนี้ แต่ความจริงมักจะมีความแตกต่างอยู่บ้าง

สวี่เจี้ยนกงพูดต่อ "แกก็เอาสองหมื่นห้าพันล้าน ส่วนหุ้นส่วนก็เอาสองหมื่นล้านบาท"

"ก็คือเมื่อโครงการนี้เสร็จสมบูรณ์ พวกเราก็สามารถแบ่งได้สองหมื่นห้าพันล้าน หรือบางทีอาจจะน้อยกว่าสองหมื่นห้าพันล้านด้วยซ้ำ

"แต่หลินมั่ว แกรู้หรือไม่ว่าถ้าให้หวงเหลียงเป็นผู้จัดการ เขาสามารถรับเงินคืนจากการตกแต่งพื้นฐานนี้เพียงอย่างเดียว เขาจะได้เงินกลับมาเกือบเจ็ดพันห้าร้อยล้านถึงสองหมื่นล้านบาทเลยนะ"

"แต่ว่าเงินจำนวนนี้ก็ไม่ต้องแบ่งให้หุ้นส่วนหรอก"

หลินมั่วขมวดคิ้ว เขาพอจะเข้าใจความหมายสวี่เจี้ยนกง

สวี่เจี้ยนกงยิ่งพูดยิ่งตื่นเต้น เขาพูดด้วยเสียงดังว่า "นี่เกือบหนึ่งหมื่นล้านบาทแล้ว เป็นเงินที่พวกเราทำได้"

"อีกอย่าง นี่ยังคำนวณไม่จบนะ"

"การตกแต่งพื้นฐานของที่นี่ใช้เงินค่อนข้างมาก เงินที่หามาได้ในภายหลังก็ต้องหักออกจากตกแต่งพื้นฐานนี้ด้วย"

"ก็คือเงินที่ปันผลก็ได้ก็ประมาณสามหมื่นห้าพันล้านบาท"

"ในสามหมื่นห้าพันล้านบาทนี้ แกจะได้รับสองหมื่นล้านบาท ส่วนผู้ถือหุ้นอื่นๆ ก็คนละหนึ่งหมื่นห้าพันล้านบาท"

"เมื่อคำนวณแบบนี้ตระกูลของเราก็จะหาเงินได้สามหมื่นล้านบาทแล้ว"

"หลินมั่ว แกเข้าใจแนวคิดนี้ไหม

"ก็คือให้หวงเหลียงไปบริหารกิจการ ตระกูลของเราก็จะทำเงินได้เพิ่มอีกห้าพันล้านบาท แกเข้าใจความหมายของฉันไหม"

ในที่สุดสวี่ปั้นซย่าก็เข้าใจแล้ว เธอเบิกตากว้างแล้วพูดว่า "พ่อคะ ทำแบบนี้ลงได้ยังไง"

"ทำแบบนี้มันก็เหมือนกำลังหลอกลวงผู้ถือหุ้นคนอื่นๆ "

"คนพวกนั้นเชื่อใจพวกเรา พวกเขาถึงกล้าร่วมมือกับพวกเราไงคะ ทำแบบนี้ไม่ละอายใจต่อพวกเขาเหรอคะ"

หลินมั่วพูดอธิบาย

สวี่เจี้ยนกงโบกมือ "ทำธุรกิจมีที่ไหนบ้างที่ไม่โกง"

"ทางด้านผู้ถือหุ้นแกก็ไปจัดการปัญหาเองก็แล้วกัน พวกเขาไม่เชื่อใจแกมากไม่ใช่เหรอ"

"ส่วนคนที่ซื้อบ้านก็เกลี้ยกล่อมพวกเขาไปก่อน ขายบ้านเสร็จแล้วค่อยว่ากัน"

"ผลที่ตามมาจะเป็นอย่างไร มันเกี่ยวอะไรกับพวกเราล่ะ บ้านก็ขายไปหมดแล้ว "

"ในเมืองก่วงหยางมีคนจำนวนมากที่ปกป้องสิทธิตัวเองหลังจากซื้อบ้านแล้ว แต่มีกี่คนที่ปกป้องสิทธิได้สำเร็จ"

"ท้ายที่สุดพวกเขาก็ต้องจำใจยอมรับทั้งหมดไม่ใช่เหรอ"

"หลินมั่ว ฉันจะบอกแกอีกครั้งนะว่า การทำเงินเป็นสิ่งสำคัญที่สุดในการทำธุรกิจ"

หลินมั่วขมวดคิ้ว ตรรกะของสวี่เจี้ยนกงนี้ก็บิดเบือนเกินไปแล้วมั้ง

เพื่อทำเงิน ถึงขั้นจะไม่มีจุดยืนเลยเหรอ