หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 964

ในเวลานี้หวังเหล่ยก็เห็นหลินมั่ว

เขาเหมือนได้เห็นความหวังสุดท้ายของเขา จากนั้นเขาก็ตะโกนเสียงดังว่า "คุณหลิน ผมขอโทษ ผมรู้สึกผิดแล้ว"

"ผมยอมก้มหัวให้คุณแล้ว ผู้มีเมตตาและใจบุญโปรดไว้ชีวิตผมด้วยเถอะ..."

ทุกคนในเหตุการณ์ต่างพากันงุนงงอีกครั้ง ที่แท้หวังเหล่ยกำลังคุกเข่าให้หลินมั่วหรอกเหรอ

ซ่งจื่อหลานตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แล้วหันมามองหลินมั่ว "คนนี้ใครเหรอ"

"ทำไมมาคุกเข่าอยู่หน้าร้านของผม ถ้าเกิดว่ามีผลกระทบต่อธุรกิจของผมล่ะ"

"รีบจัดการเขาให้เร็วที่สุด ไม่งั้นต่อไปผมจะไม่เลี้ยงข้าวคุณอีกแล้ว"

หลินมั่วพูดไม่ออก คืนนี้ซ่งจื่อหลานดื่มเหล้าไปไม่น้อยเลย ทำให้เธอพูดจามึนงงเล็กน้อย

แต่อย่างไรก็ตามสีหน้าของคนอื่นๆ ในเหตุการณ์ต่างก็เต็มไปด้วยความตกใจ

คาดไม่ถึงว่าซ่งจื่อหลานจะพูดจาเหมือนเด็กตอนอยู่ต่อหน้าหลินมั่ว ภาพแบบนี้เป็นสิ่งที่คนทั่วไปไม่สามารถพบเห็นได้

แน่นอนว่าเพื่อนของสวี่ปั้นซย่ารู้สึกประหลาดใจมากกว่า

ไม่มีใครคาดคิดว่าหวังเหล่ยที่เมื่อกี้คุยโวโอ้อวดจะมาคุกเข่าให้หลินมั่ว

นี่มันเรื่องอะไรกันแน่

หลินมั่วไม่ใช่เป็นแค่ลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านไม่ใช่เหรอ ทำไมหวังเหล่ยถึงต้องกลัวเขาขนาดนั้น

เพียวเพียวเป็นคนแรกที่ไม่พอใจ "สามีคะ คุณ...คุณคุกเข่าไปตั้งนาน ที่แท้ก็กำลังคุกเข่าให้เขาอยู่เหรอคะ"

"คุณคุกเข่าให้เขาทำไม เขาเป็นแค่ลูกเขยที่แต่งเข้าบ้าน คุณกลัวว่าเขาจะทำอะไรคุณเหรอ"

"เมื่อกี้คุณสวี่ไม่ใช่พูดแล้วเหรอว่า เรื่องของตระกูลสวี่เขาไม่มีสิทธิ์เข้ามายุ่งเกี่ยว..."

หวังเหล่ยโกรธมาก ก่อนจะตบเข้าไปที่หน้าของเพียวเพียว "คุณหุบปากไปเถอะ"

"คุณนี่มันจริงๆ เลย คุณอยากตายก็ตายไปคนเดียวเลย อย่าลากผมไปตายด้วย"

พอพูดจบเขาก็มองไปที่หลินมั่วอีกครั้ง จากนั้นก็พูดอย่างตัวสั่นว่า "คุณหลิน ไว้กลับไปผมจะหย่ากับผู้หญิงคนนี้"

"ผู้มีเมตตาและใจบุญไว้ชีวิตผมสักครั้งเถอะครับ..."

หลินมั่วเหลือบมองเขา "ไว้ชีวิตนาย ได้สิ"

เมื่อความเป็นความตายมาถึงตัวเอง หวังเหล่ยจะยังดูแลผู้หญิงคนนี้ได้ที่ไหนกันล่ะ

เมื่อเดินออกจากภัตตาคารสือเว่ยเทียนหวังเหล่ยก็โทรหาท่านหูทันที "ท่านหู ท่านหู เมื่อกี้ผมได้เจอคุณหลินแล้ว..."

"คุณหลินให้อภัยผมแล้ว ท่านหู งั้นท่านก็ให้โอกาสผมหน่อยเถอะครับ..."

ท่านหู "ในเมื่อคุณหลินให้อภัยแกแล้ว งั้นฉันก็จะไว้ชีวิตแกด้วย"

"หวังเหล่ย แกโทรมาทันเวลาจริงๆ"

"ถ้าช้าอีกนิด คาดว่าครอบครัวของแกคงจะสูญสิ้นไปแล้ว"

หวังเหล่ยกลัวจนเหงื่อตก นี่ก็คือความเผด็จการของเจ้าพ่อหู่แห่งสายใต้

ถ้าเขาจะทำให้คนหายตัวไป คนคนนั้นจะไม่เห็นแสงอาทิตย์อีกเลยในวันถัดไป

เหตุผลที่หวังเหล่ยคุกเข่าขอความเมตตาโดยไม่คำนึงถึงศักดิ์ศรีของตัวเอง เพราะเขารู้รูปแบบการทำงานของท่านหูเป็นอย่างดี

เขาอยากมีชีวิตอยู่ก็ต้องขอความเมตตา ศักดิ์ศรีและชีวิต เขาเลือกได้แค่อย่างนี้