หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 963

หลินมั่วกับสวี่ปั้นซย่าเพิ่งนั่งลงในห้องวีไอพีชั้นบน ได้ไม่นาน ซ่งจื่อหลานก็เดินเข้ามาอย่างเร่งรีบ

"พวกคุณสองคนจงใจใช่ไหม"

"ฉันเคยบอกแล้วว่าต่อไปถ้ามากินข้าวที่นี่ อย่าลืมชวนฉันนะ"

"ฉันเกือบจะกลับบ้านไปกินข้าวคนเดียวแล้ว"

ซ่งจื่อหลานพูดอย่างโกรธเคือง

หลินมั่วกับสวี่ปั้นซย่ามองหน้ากันแล้วหัวเราะ

"คืนนี้เป็นงานเลี้ยงระหว่างผมกับเพื่อนสมัยเรียนก็เลยไม่ได้เรียกคุณครับ"

"ประธานซ่ง อย่าโกรธเลยนะครับ ไม่งั้นวันพรุ่งนี้พวกเรามาทานข้าวเป็นเพื่อนคุณก็ได้"

สวี่ปั้นซย่าหัวเราะ

ซ่งจื่อหลานโบกมือ "ช่างมันเถอะ คุณสองคนยุ่งตั้งแต่เช้าจนค่ำ"

"นัดฉันมาทานข้าว ฉันอาจจะหิวตายก็ได้"

"เอาล่ะ เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา เสิร์ฟอาหารได้เลย"

ผู้จัดการเซวียรีบสั่งให้พนักงานนำอาหารมาเสิร์ฟ และในขณะเดียวกันสีหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความตกตะลึง

ปกติซ่งจื่อหลานจะเย็นชาเมื่ออยู่ต่อหน้าคนอื่นๆ และจะไม่พูดอะไรมาก

แต่ว่าเมื่ออยู่ต่อหน้าหลินมั่วกับสวี่ปั้นซย่าไม่เพียงแต่ทำตัวเหมือนหญิงสาวตัวเล็กๆ เท่านั้น แต่ยังพูดแบบไม่พะว้าพะวังอีกด้วย

ความสัมพันธ์นี้มันดีขนาดนั้นเลยเชียวเหรอ

ผู้จัดการเซวียรู้สึกอิจฉามาก

ต้องบอกเลยว่าในเมืองก่วงหยาง แม้แต่ลูกชายของสิบตระกูลใหญ่ก็ไม่สามารถทำให้ซ่งจื่อหลานพูดคุยกบพวกเขานานๆ ได้

ตอนนี้ซ่งจื่อหลานต้องไว้วางใจหลินมั่วมากแน่ๆ ไม่อย่างงั้นคงไม่สามารถเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงออกมาได้

อย่ามองว่าตอนนี้เธอเป็นผู้หญิงที่แข็งแกร่งผู้มีชื่อเสียงในเมืองก่วงหยาง แต่ในความเป็นจริงเธอเป็นเพียงหญิงสาวตัวเล็กๆ เท่านั้น

หลังจากทานอาหารเสร็จซ่งจื่อหลานพูดเยอะกว่าหลินมั่วกับสวี่ปั้นซย่าซะอีก

หลังจากนั้นเธอก็ลากสวี่ปั้นซย่ากับหลินมั่วไปร้องคาราโอเกะ

เธอไม่ได้ใช้ชีวิตแบบนี้มานานมากแล้ว

คาดไม่ถึงว่าซ่งจื่อหลานจะควงแขนหลินมั่ว พวกเขามีความสัมพันธ์ยังไงต่อกันเหรอ

แม้ว่าซ่งจื่อหลานจะดูเหมือนดื่มไปไม่น้อย แต่ก็ไม่ถึงต้องขนาดนี้มั้ง

พอโจวหลินเห็นซ่งจื่อหลานก็อดกระสับกระส่ายในใจไม่ได้ เขารีบเข้าไปทักทายทันทีว่า "ประธานซ่ง สวัสดีครับ..."

ซ่งจื่อหลานโบกมืออย่างหงุดหงิด "ถอยไป"

"พวกเราจะไปร้องคาราโอเกะ อย่ามาขวางทาง"

โจวหลินนิ่งอึ้งไปเลย อย่างน้อยเขาก็เคยเจอกับซ่งจื่อหลานตั้งสองครั้ง และยังได้พูดคุยเกี่ยวกับความร่วมมือทางธุรกิจ ซ่งจื่อหลานไม่ไว้หน้าเขาขนาดนี้เลยเหรอ

ทุกคนรอบๆ ต่างพากันหัวเราะ โดยเฉพาะเพื่อนร่วมชั้นของเขา ตอนนี้สีหน้าเต็มไปด้วยการเยาะเย้ย

ก่อนหน้านี้เขาเคยบอกว่ามีความสัมพันธ์ที่ดีกับซ่งจื่อหลาน ตอนนี้เหมือนถูกลากไปตบกลางสี่แยกเลยมั้ง

แต่สุดท้ายเขาก็ไม่กล้าพูดอะไร

พวกเขาให้ความสำคัญกับความร่วมมือกับซ่งจื่อหลานมาก แต่ซ่งจื่อหลานไม่ค่อยเต็มใจที่จะร่วมมือกับพวกเขา

ดังนั้นตอนนี้เป็นพวกเขาที่ร้องขอต่อซ่งจื่อหลาน ไม่ใช่ซ่งจื่อหลานร้องขอต่อพวกเขานะ