หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 962

โจวหลินนั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้ เขาพูดอย่างไม่เต็มใจ "หลินมั่วกับประธานซ่งน่าจะไปมาหาสู่กันเพราะธุรกิจใช่ไหม"

ผู้จัดการเซวียโบกมือ "ไม่ใช่"

"ธุรกิจของคุณหลินไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับอวิ๋นช่วงกรุ๊ปของเราแม้แต่น้อย"

"ผมจะบอกความจริงกับพวกคุณนะว่า คุณหลินเป็นเพื่อนของประธานซ่ง เพื่อนที่สนิทกันมาก"

หวังเหล่ยเบิกตากว้าง "ไม่น่าใช่มั้ง"

"ประธานซ่งจะมีเพื่อนผู้ชายได้ยังไง"

คนในเมืองก่วงหยางต่างก็รู้ว่า ซ่งจื่อหลานเป็นคนสวยที่ค่อนข้างหยิ่งและไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับผู้ชายคนไหนเลย

ผู้จัดการเซวียยักไหล่ "เรื่องนี้ฉันก็ไม่รู้นะ"

"พอได้แล้ว เลิกพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว"

"ประธานซ่งมอบหมายให้ผมไปหยิบไวน์แดงLa Romanee Conti งั้นพวกคุณก็เลิกถ่วงเวลาของผมได้แล้ว"

หลังจากที่ผู้จัดการเซวียเดินผ่านไปแล้ว ทุกคนในห้องต่างมองหน้ากัน และพวกเขาทั้งหมดก็นิ่งเงียบเหมือนคนตาย

ก่อนหน้านี้พวกเขายังโชคดีอยู่ เพราะรู้สึกว่าหลินมั่วแค่มาแสวงหาผลประโยชน์จากตระกูลสวี่เท่านั้น

ตอนนี้ในที่สุดพวกเขาก็รู้แล้วว่าหลินมั่วนั้นจัดการไม่ได้ง่ายๆ

โทรศัพท์ของหวังเหล่ยดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ

พอเขากดรับสายก็ได้มีเสียงกระวนกระวายใจดังขึ้นมาทันที"พี่ใหญ่ เกิดเรื่องแล้ว พวกเรา...เราถูกคนตี..."

หวังเหล่ยเบิกตากว้างแล้วพูดด้วยความโกรธว่า "เกิดอะไรขึ้น"

"ใครกันที่มันกล้าทำขนาดนี้ ถึงขั้นกล้าตีคนของหวังเหล่ย"

เขาพูดยังไม่ทันได้จบ ปลายโทรศัพท์ก็มีเสียงที่เย็นยะเยือกดังเข้ามา"ฉันเองแหละ"

"ทำไม ไม่พอใจเหรอ"

หวังเหล่ยนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง เขารู้สึกว่าเสียงนี้ดูคุ้นๆ

"แก...แกเป็นใคร"

ปลายสายหัวเราะเยาะ "ท่านหู่แห่งตอนใต้"

หวังเหล่ยตัวสั่น จากนั้นโทรศัพท์ก้ตกลงบนโต๊ะทันที เขาตกใจกลัวจนฉี่จะราดแล้ว

ผ่านไปสักพัก เขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างตื่นตระหนก "ท่าน...ท่านหู ท่านมาได้ยังไง"

"ไอ้หยา เพื่อนพ้องของผมทำผิดอะไรกับท่านอีกแล้วหรือเปล่า"

"หวังเหล่ย แกกล้ามากเลยนะ ได้ยินมาว่าแกจะฆ่าคุณหลินให้ตายเหรอ เรื่องนี้จริงไหม"

หวังเหล่ยเหมือนถูกฟ้าผ่า ตัวแข็งตัว ยืนถือโทรศัพท์พูดไม่ออกสักคำ

เขาจะไปคิดได้อย่างไรว่าท่านหูเป็นลูกน้องหลินมั่ว

แม้แต่เฉินเซิ่งหยวนก็ร่วมมือกับหลินมั่ว หลินมั่วมันน่าศรัทธาตรงไหนกันแน่

เมื่อลองมองย้อนกลับไปเขาก็รู้สึกเสียวสันหลังทันที เมื่อกี้ตัวเองยังตะโกนว่าจะฆ่าหลินมั่ว

ด้วยความแข็งแกร่งของหลินมั่ว แค่คำพูดเดียวก็อาจทำให้เขาตายได้โดยไม่มีที่ฝังแล้ว

สรุปว่าเมื่อกี้ตัวเขาเองกำลังร้องเอะอะกับคนใหญ่คนโตอะไรกันแน่

หวังเหล่ยนิ่งเงียบไปสักพัก จากนั้นเขาก็กำโทรศัพท์ไว้แน่นพร้อมกับพูดด้วยเสียงสั่นว่า "ท่านหู ท่านหู ผม... ผมรู้สึกผิดแล้ว..."

"ผมไม่รู้จริงๆ ว่านั่นคือเจ้านายของท่าน ท่านหู ท่าน...ท่านให้โอกาสผมอีกสักครั้งเถอะนะครับ..."

"ท่านหู ท่านช่วยชีวิตผมไว้สักครั้งเถอะนะ ต่อไปผมจะเป็นดั่งวัวและม้ายอมลำบากเพื่อท่าน ตอบแทนท่านอย่างแน่นอน..."

ท่านหูหัวเราะเยาะ "อยากมีชีวิตอยู่เหรอ"

"ได้เลย ตอนนี้ไปคุกเข่าลงที่หน้าภัตตาคารสือเว่ยเทียน"