หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 98

พ่อตาพยักหน้า “คุณชายหวงไม่เป็นอะไรแล้ว”

หวงหย่งเฟิงถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่คุณหญิงหวงกลับโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ “เวลาห้านาที ก็ได้ไปสามร้อยล้านแล้ว?”

“หลินมั่ว เงินจำนวนนี้คุณจะไร้มโนธรรมเกินไปแล้ว!”

“ที่รักคะ อย่าให้เขามากขนาดนั้นเลย ฟังฉันเถอะ ให้เขาแค่แสนหยวนก็พอแล้ว!”

“หุบปาก!” หวงหย่งเฟิงตำหนิด้วยความโมโห “ในเมื่อคุณหลินช่วยไปแล้ว เงินที่เราตกลงกับคุณหลินไว้อย่างไรก็ต้องจ่าย”

“ทั้งชีวิตนี้ถ้าตกปากรับคำแล้วผมไม่เคยคืนคำ!”

หลินมั่วยิ้ม “สบายใจเถอะ ผมตกปากรับคำผู้อื่นแล้วก็ไม่คืนคำเช่นกัน”

“หวงหย่งเฟิง ช่วยลูกชายของคุณนั้นเรื่องเล็ก ช่วยคุณต่างหากที่เป็นเรื่องยาก!”

“ผม?” หวงหย่งเฟิงประหลาดใจ “คุณหลิน ผมไม่มีโรคภัยไข้เจ็บอะไรทำไมต้องช่วยผมด้วยละ”

“ไม่มีโรคภัยไข้เจ็บ?” หลินมั่วยิ้มเยาะ “ดึงเสื้อขึ้นมา”

หวงหย่งเฟิงเลิกเสื้อขึ้นจนเห็นท้องด้วยความสงสัย

จู่ๆ หลินมั่วก็ลงมือจิ้มที่จุดฝังเข็มทั้งเจ็ดของหวงหย่งเฟิงทันที

เพียงชั่วพริบตาเดียว สีหน้าของหวงหย่งเฟิงก็แดงก่ำด้วยความเจ็บปวด และหายใจด้วยความยากลำบาก

“คุณทำอะไรน่ะ!” คุณหญิงหวงอุทานด้วยความร้อนรน

หลินมั่วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา “คุณลองดูสิ่งที่อยู่บนท้องของเขาสิ!”

ทุกคนมองไปพร้อมกัน และเห็นว่าท้องของหวงหย่งเฟิงค่อยๆ ยุบเข้าไป

ผิวหนังบริเวณท้องค่อยๆ ปรากฏเค้าโครงของใบหน้า

เค้าโครงเริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ และกลายเป็นใบหน้าในที่สุด

มีจมูก มีตา มีปาก มันดูน่ากลัวมาก

“นี่...นี่มันคืออะไรกัน” คุณหญิงหวงอุทานขึ้นมา

คนอื่นๆ ก็งุนงงสับสนเช่นกัน ใครจะเคยเห็นเหตุการณ์แบบนี้มาก่อนบ้าง

หมอเทวดาเซวียเดินเข้ามาและร้องขึ้นด้วยความตกใจ “นี่...หรือว่านี่จะเป็นแผลหน้าคนตามตำนาน”

“แผลหน้าคน?” สีหน้าของพ่อตาเปลี่ยนไป “มันไม่ใช่แค่เรื่องที่ลือกันหรือ มีโรคแบบนี้จริงๆ อย่างนั้นหรือ”

หมอเทวดาเซวียพยักหน้า “อาจารย์ของผมบอกกับผมเมื่อก่อนหน้านี้ว่ามีโรคประหลาดแบบนี้อยู่จริงๆ”

“แต่ว่าโรคนี้ไม่ค่อยปรากฏให้เห็น คนปกติไม่มีทางเป็นโรคนี้ได้”

“แพทย์จำนวนนับไม่ถ้วนต่างก็ไม่เคยเห็นโรคแบบนี้มาก่อน”

“อาจารย์ของอาจารย์ผมเคยเห็นครั้งหนึ่ง”

“ดังนั้น สำนักของพวกเราจึงรู้เรื่องแผลหน้าคนนี้!”

“แผลหน้าคนยังไม่เป็นรูปเป็นร่าง แต่ถ้าลืมตาขึ้นมาเมื่อไหร่ ประธานหวงจะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย!”

“หะ” คุณหญิงหวงตะโกนขึ้นมาทันที “นี่...นี่เป็นโรคอย่างหนึ่งจริงๆ หรือ”

“ใช่!” หมอเทวดาเซวียพยักหน้า

คุณหญิงหวงรีบพูดขึ้น “ละ แล้วต้องรักษาอย่างไรคะ”

หมอเทวดาเซวีย “กินยา”

คุณหญิงหวง “ยาอะไรคะ”

“ไม่แน่นอน” หมอเทวดาพูดขึ้น “ยานี้ไม่ได้ให้คนกิน แต่ให้ใบหน้านั้นกินต่างหาก”

“ไม่มีใครยืนยันได้ว่าแผลหน้าคนอันนี้กลัวยาชนิดใด”

“ดังนั้น ถ้าจะรักษาแผลหน้าคน มีเพียงวิธีเดียวก็คือเอายาทุกชนิดมาป้อนให้ใบหน้านี้”

“ถ้ามันไม่กินยาตัวใด ก็แสดงว่ายานั้นเป็นสิ่งที่จะกำจัดมันได้”

“หลังจากนั้นก็บังคับให้มันกินยานั้น ก็จะรักษาได้!”

คุณหญิงหวงถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ถ้าอย่างนั้นก็ง่ายมาก รีบไปซื้อยาเถอะ”

“ซื้อมาทุกชนิดและป้อนให้มันก็ได้แล้ว”

“หึ หลินมั่ว คุณอยากใช้วิธีนี้ขู่ใครกัน”

“โรคที่รักษาง่ายขนาดนี้ กล้าขอค่ารักษาสามร้อยล้าน ไม่อายบ้างหรือ”

หลินมั่วยิ้มเยาะและไม่พูดอะไร

“ไม่ได้เด็ดขาด!” หมอเทวดาเซวียรีบโบกมือ

“ทำไมละคะ” คุณหญิงหวงงุนงง

หมอเทวดาเซวียถอนหายใจ “วิธีการรักษาที่ผมบอกไปใช้ได้แค่กับแผลหน้าคนที่ส่วนอื่นๆ ของร่างกาย”

“แต่แผลหน้าคนนี้ขึ้นท้อง วิธีนี้ใช้ไม่ได้ผล”