หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 997

เวลาสี่ทุ่ม

หลินมั่วและสวี่ปั้นซย่าทานอาหารเย็นกับเพื่อน ๆ ข้างนอกและขับรถกลับบ้าน

เมื่อขับรถไปยังที่ไม่มีใครผ่านไปผ่านมา จู่ๆ รถตู้สองคันก็พุ่งออกมาจากด้านข้าง หนึ่งคันอยู่ด้านหลังส่วนอีกคันประกบให้รถมาเซราติของสวี่ปั้นซย่าอยู่ตรงกลาง

มีสองสามคนวิ่งออกจากรถและรีบเปิดประตูเข้าไปดึงสวี่ปั้นหย่าออกมา

หลินมั่วขมวดคิ้ว และรีบออกจากรถทันที ยื่นมือไปกดหลังคารถแล้วกระโดดข้าม และเตะคนหนึ่งล้มลงกับพื้น

เมื่อด้านหลังเห็น คนที่อยู่ด้านหลังก็หยิบมีดสปาร์ตาออกมา และจะฟันมาที่หลังของหลินมั่ว

หลินมั่วหันหลังกลับ หลบมีดที่มาจากด้านหลัง และในขณะเดียวกันก็หันกลับมา คว้าข้อมือของชายคนนั้น ดึงมีดพร้าในมือกลับมา และฟันเข้าที่ครึ่งหนึ่งของใบหน้า

ชายคนนั้นกรีดร้องออกมา ใบหน้าของเขาเกือบแบ่งออกเป็นสองซีก แผลเป็นนั่นอาจจะคงอยู่ไปตลอดชีวิต

มีอีกสองสามคนที่ลงมาจากรถตู้ และหนึ่งในนั้นก็คือปินจื่อที่อยู่กับเฉินฮ่าวเมื่อเช้า

หลังจากที่ลูกพี่หลินตกลงจะช่วยเหลือ เฉินฮ่าวก็ปล่อยประกันตัวออกมา

เมื่อเขาเห็นหลินมั่ว ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ “พี่เฮย เจ้านั่นนี่!”

ยืนถัดจากเขาคือชายผิวคล้ำซึ่งเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาเหลาเฮยของลูกหลิน

เหลาเฮยเย็นชาและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “ความคิดดี!”

“หึ ฆ่ามัน!”

หลายคนที่อยู่รอบตัวเขารีบเข้ามาทันที หยิบอาวุธออกมาและปิดล้อมหลินมั่ว

หลินมั่วไม่มัวเสียเวลา เขารีบวิ่งออกไป และชกเข้าที่หน้าอกของชายด้านหน้าด้วยหมัดตรง

ชายคนนั้นลอยออกไปชนรถตู้ที่อยู่ข้างหลัง กระจกรถตู้ทั้งหมดถูกชนจนแตก

แสงแวบวาบในดวงตาของเหลาเฮย แรงต่อยของหลินมั่วก็ทำให้เขาตกใจเช่นกัน

แต่หลินมั่วยังไม่วางมือ และลงมือฆ่าคนอื่นๆ อีก

ครั้งนี้หลินมั่วไม่แสดงความปราณีแต่อย่างใด!

ถ้าคนพวกนี้ไม่จู่โจมเขา มันก็จะไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แต่การจู่โจมของปั้นซย่า มันละเมิดกฎบรรทัดล่างสุดของหลินมั่ว และเขาจะลงมือแบบไม่แสดงความปราณี!

หลังจากนั้นไม่นาน เจ็ดหรือแปดคนตรงนั้น ก็ล้มลงกับพื้น ร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวด

สีหน้าของเหลาเฮยเปลี่ยนไป เขาคิดไม่ถึงว่าหลินมั่วจะแข็งแกร่งขนาดนี้

“เมืองก่วงหยาง ปรมาจารย์อย่างคุณออกมาเมื่อไหร่?”

หลินมั่วขี้เกียจเกินกว่าจะพูดเรื่องไร้สาระกับเขา และพูดตรงๆ “บอกมา ใครส่งแกมาที่นี่?”

เหลาเฮยกัดฟันไม่พูด

หลินมั่วไม่สนใจจะพูดคุยกับเขา และหันตรงไปหาปินจื่อ “นายบอกมาสิ?”

ปินจื่อตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว และพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “เอ่อ...หลิวหลิน!”

หลินมั่วขมวดคิ้ว “หลิวหลิน?”

เขาจำชื่อนี้ได้ ตอนเช้าเฉินห่าวพูดถึงชื่อนี้หลายครั้ง แต่หลินมั่วไม่ได้ใส่ใจ

ไม่คิดว่าหลิวหลินคนนี้จะกล้าหาญถึงขนาดกล้าส่งคนมาจู่โจมเขาตอนกลางคืน!

หลินมั่วขมวดคิ้ว เขาจำชื่อหลิวหลินได้ ตอนเช้าเฉินฮ่าวพูดถึงชื่อนี้หลายครั้ง

“ฉันจะไม่ไปหาเขา แต่จะให้เขามาหาฉัน!”

“เขาจะทำอะไร?”