หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1033

แต่ค้นหาไปเรื่อย ๆ.....

เสียงฉึบ แสงเงินนั้นก็ผ่านไป ศีรษะของเขาก็ตกลงพื้นแล้ว......

กลิ้งหลุน ๆหลายรอบ ล้มอยู่บนพื้นสิ้นลมหายใจทันที

เหล่าเผ่าภูติมองฉากนี้อย่างตกตะลึง

เห็นแค่หญิงสาวผู้ฝึกกระบี่ดีดนิ้วเบาๆ เวทควบคุมบนตัวก็ปลดออกในชั่วพริบตา “พวกเราไปเขาชังอู๋ของเผ่าหงส์ตามหาราชินีภูติกันเถอะ คนในเผ่าต่างก็อยู่ที่นั่นกันหมด”

“ในกระบี่ไม้ไผ่แฝงอายกระบี่หนึ่งอยู่ เพียงพอจะคุ้มกันส่งพวกเราไปเผ่าหงส์”

เหล่าเผ่าภูติต่างมองหน้ากัน ผู้ชายหน้าสุดถามว่า “จะ......เจ้าเป็นใคร? ทำไมต้องช่วยพวกเรา”

แต่ไหนแต่ไรภูติไม่ขัดแย้งกับมนุษย์ บนใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

ลู่เจาเจาไหล่สั่นเล็กน้อย ปีกสีดำขนาดใหญ่ก็โผล่ออกจากข้างหลัง

“ภูติทมิฬ?!” เผ่าภูติตกตะลึง ในเผ่าพันปีที่ผ่านมา ไม่เคยมีภูติทมิฬมาก่อน

ลู่เจาเจาเก็บปีกอย่างสงบเงียบ

“ไปเถอะ ทุกคนในเผ่าอยู่เขาชังอู๋”

ทันใดนั้น……

ลู่เจาเจารู้สึกเพียงหน้าอกเจ็บปวดรุนแรง ความเจ็บชั่วพริบตาทำให้นางเกือบคุกเข่าลงบนพื้น

“เป็นอายกระบี่ของท่านแม่” ท่านแม่เจออันตรายแล้ว

ขณะที่อายกระบี่สัมผัส นางรู้ถึงตำแหน่งของท่านแม่ได้อย่างชัดเจน

ลู่เจาเจาขึ้นกระบี่ไปทันที กลายเป็นแสงสว่างหนึ่งพุ่งไปยังทิศอันห่างไกล

“ภูติทมิฬตนนั้นดื่มเหล้าแล้ว? บนตัวมีแต่กลิ่นเหล้า......”

“เหมือนนางยังเป็นผู้ฝึกกระบี่คนหนึ่ง?”

“ภูติก็ฝึกกระบี่ได้แล้วหรือ? ข้าก็ทำได้ใช่ไหม? ข้าไม่อยากเอาชีวิตมอบไว้ในมือคนอื่นอีกแล้ว” มีภูติพูดพึมพำ

แต่ขณะนี้ ภารกิจสำคัญที่สุดของพวกเขาก็คือไปเขาชังอู๋รวมตัวกับคนในเผ่า

พวกเขามีข้อสงสัยเยอะแยะมากมายอยากจะรู้

ลู่เจาเจาขี่กระบี่ไปไกลขึ้นเรื่อย ๆ จนกระทั่งหยุดหน้าหมู่บ้านชนบทแห่งหนึ่ง

ในหมู่บ้านชนบทมืดสนิท ไม่มีแสงสว่างสักนิด แต่ละบ้านปิดประตูหน้าต่างสนิท บนประตูหน้าต่างยังติดทวารบาล เหมือนร้องขอให้ปกป้องคุ้มครอง

ลู่เจาเจายกเท้าเดินเข้าไปในหมู่บ้าน

นางรับรู้ได้ว่า ในหมู่บ้านว่างเปล่าไร้ผู้คน

แต่นางรับรู้ได้ชัดเจน ว่าท่านแม่ก็อยู่ตรงนี้ใช้อายกระบี่ ท่านเคยถูกลอบโจมตีที่นี่

ที่ห่างไกล เกิดเสียงสะอึกสะอื้นที่ข่มเอาไว้ เพียงแต่ไม่นานก็ซ่อนเร้นไว้แล้ว

ลู่เจาเจาตามรอยเลือดบนพื้น ยกเท้าเดินตรงไปข้างหน้า

ยิ่งเดินเข้าไปในส่วนลึกหมู่บ้าน สีหน้าของลู่เจาเจาก็ยิ่งตกใจมากขึ้น

ด้านหลังหมู่บ้านชนบทที่ห่างไกล ซ่อนศาลที่ถูกทิ้งร้างไว้

ในตำหนักเหมือนมีคำมากมายซ่อนอยู่

เขาเกิดมาก็เหมือนปีศาจร้ายตนหนึ่ง ปีศาจร้ายที่ไม่มีความรู้สึก

สวี่สืออวิ๋นตัวสั่น

“พี่เช่อ คน เกิดมานิสัยดี หรือว่านิสัยร้าย? พวกเราสามารถสอนลูกคนนี้ให้ดีได้ไหม?” สวี่สืออวิ๋นมองนอกศาลอย่างกังวลใจ

หรงเช่อเม้มริมฝีปากเบาๆ “อวิ๋นเหนียง ลูกของเจ้ากับข้า ไม่ว่านิสัยดีหรือร้าย พวกเราก็สอนเขาให้ดีได้ จะไม่ให้เขาสร้างความเดือดร้อนให้ผู้คน”

“อวิ๋นเหนียง นี่เป็นความฝันที่ปีศาจความฝันสร้างขึ้น เด็กเป็นผู้บริสุทธิ์”

สวี่สืออวิ๋นส่ายหน้าเบาๆ ไม่ใช่หรอก

นางไม่ได้ฝันแบบนี้เป็นครั้งแรก

เพียงแต่ครั้งนี้ ปีศาจความฝันให้นางเข้าไปอยู่ในสิ่งแวดล้อมด้วยตัวเอง ยิ่งรู้สึกถึงความน่ากลัวของทารกในครรภ์

ที่นางอุ้มท้องอยู่เป็นอะไรกันแน่!

สวี่สืออวิ๋นรู้สึกตื่นตระหนกตกใจบางอย่าง

นางเอาแต่รู้สึก ที่ตัวเองอุ้มท้องอยู่ เหมือน......เป็นปีศาจยิ่งใหญ่ตนหนึ่ง

“ข้าไม่กลัวลูกโง่เขลา และไม่กลัวลูกหน้าตาอัปลักษณ์ กลัวแค่ความคิดเขาไม่ตรง สร้างความเดือดร้อนให้ผู้คน” สวี่สืออวิ๋นตั้งตารอคอยเด็กคนนี้มาก

ทั้ง ๆที่ไม่ควร นางยังคงเกิดความรู้สึกแบบนั้นแล้ว

นางรู้สึกกลัวเด็กคนนี้อยู่บ้าง

“ความคิดไม่ตรง? สร้างความเดือดร้อนให้ผู้คน? งั้นก็ให้เจาเจาเลี้ยง”

“กระดูกคดงออะไรก็บิดให้เขาตรงได้” โหลวจิ่นถังอดไม่ได้ที่จะแนะนำ