หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1082

ความทรงจำเกี่ยวกับวันที่ต้องคอยเป็นเบี้ยล่างให้ลู่เจาเจาผุดขึ้นมาในหัว

ความเกรี้ยวกราดฉายชัดบนใบหน้า

แต่ลู่เจาเจาในตอนนี้…

กำลังนอนแอ่นก้นอยู่บนกลีบดอกบัวขนาดใหญ่ ก้มหน้าก้มตากินขนมกับเซี่ยอวี้โจวทีละนิดทีละหน่อย

“รอบๆ นี้มีแต่ปีศาจ จุยเฟิงคงจะกลัวจนฉี่ราดแล้วล่ะมั้ง?” เซี่ยอวี้โจวแอบหัวเราะ

“ได้ยินมาว่ามันถูกเลี้ยงโดยราชาปีศาจงั้นหรือ?”

“ราชาปีศาจโหดเหี้ยมทารุณ จุยเฟิงผู้น่าสงสารคงจะโดนรังแกมามาก”

“ฮึ ปกติทำเป็นหยิ่งใส่ข้า คราวนี้ข้าข้ามน้ำข้ามทะเลมาช่วยมัน มันต้องดีใจจนเป็นบ้าแน่ๆ...”

“เจ้าว่า พรุ่งนี้เมื่อกลีบดอกบัวเปิดออกต่อหน้าทุกคน...”

“ตึง ตึง ตึง...”

“เราปรากฏตัวต่อหน้ามันในยามสิ้นหวัง มันต้องดีใจจนร้องไห้แน่!” เซี่ยอวี้โจวพูดไปขำไป

เซี่ยอวี้โจวยืดอกอย่างภาคภูมิใจ

จุยเฟิงต้องมองข้าเป็นผู้ช่วยชีวิตแน่ๆ เลยใช่ไหม?

ในยามดึก

ลู่เจาเจาและเซี่ยอวี้โจวหมอบอยู่บนแท่นดอกบัว กำลังหลับอย่างสบาย

อีกด้านหนึ่งของกำแพง เปลือกตาของจุยเฟิงกระตุกอย่างบ้าคลั่ง นอนไม่หลับทั้งคืน

พอรุ่งสาง ก็มีเสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นนอกแท่นดอกบัว

ลู่เเจาเจาลืมตาขึ้นอย่างงัวเงีย รู้สึกหนาวเล็กน้อย จึงหยิบผ้าคลุมขนสีแดงออกมาจากมิติ แล้วคลุมตัวเองและเซี่ยอวี้โจวไว้

ขนสัตว์นี้ได้รับการดูแลเป็นอย่างดี มีความมันเงาและนุ่มลื่นเป็นอย่างยิ่ง นางชอบมันมาก

ดูเหมือนว่าดอกบัวจะถูกยกขึ้น มีเสียงดังโหวกเหวกอยู่ข้างนอก นางจึงหยิบขนมและนมออกมา แล้วกินทีละคำๆ

เซี่ยอวี้โจวขยี้ตาแล้วลุกขึ้นนั่ง “ว้าว พิธีกำลังจะเริ่มแล้ว”

ทั้งสองคนหมอบอยู่ตรงร่องกลีบดอกบัว มองเห็นโลกภายนอกได้ราง ๆ

ปีศาจตัวน้อยนับไม่ถ้วนแห่กันไปรอบ ๆ ราชาปีศาจที่ขึ้นครองบัลลังก์ ผมสีแดงเพลิงของเขาช่างสะดุดตายิ่งนัก

“มันคือราชาปีศาจผมแดงจริงๆ ด้วย”

มีเสียงเพลงและการเต้นรำอยู่ข้างนอก จึงกลบเสียงของลู่เจาเจาและเซี่ยอวี้โจว

“แดนมารนี้ช่างน่าสงสารจริงๆ แม้แต่ผ้าก็ไม่มี ดูสิ ดูสิ ปีศาจตัวน้อยสองตัวนั้น แม้แต่ก้นก็ปิดไม่มิด เอวก็โผล่ออกมา...”

“เดี๋ยวเอาเสื้อผ้าเก่าในมิติให้พวกเขาสองคน ท่านแม่ของข้าบอกว่าถ้าโดนลมเย็น ในอนาคตจะเป็นโรคข้อเข่าเสื่อมได้ จึงห้ามเปิดเอวหรือข้อเท้า...”

“ตาของพวกนางเป็นอะไรไป? หรือว่าเป็นโรคตา? เห็นกระตุกตลอดเลย…” ลู่เจาเจาพูดพึมพำขณะมองไปรอบๆ

เซี่ยอวี้โจวเม้มริมฝีปากแน่น สูดหายใจเข้าลึกๆ

สีหน้าของเผ่าจิ้งจอกเก้าหางเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมในทันที

การตายของชิงหนี่ เป็นข้อห้ามที่ใหญ่ที่สุดของชิงชิว

และเป็นความเจ็บปวดที่ใหญ่ที่สุดของชิงชิวเช่นกัน

“หยุดนะ! เจ้าไม่มีสิทธิ์ดูหมิ่นชิงชิว! ชิงชิวเป็นผู้สืบทอดของสัตว์เทพ การที่ได้มาเข้าร่วมพิธีนี้ก็ถือเป็นบุญของเจ้าแล้ว!” จิ้งจอกน้อยตัวหนึ่งตะโกนด่าทอ

ในสายตาของพวกเขา แม้แต่ราชาปีศาจก็ยังเทียบไม่ได้กับชิงชิว

ราชาปีศาจได้ยินเช่นนั้น ก็หัวเราะดังลั่น

“ผู้สืบทอดของสัตว์เทพ? ช่างกล้าเอาคำดี ๆ มาใส่ตัวเอง”

“สายเลือดที่สืบทอดกันมาหลายพันปี ยังคงมีความศักดิ์สิทธิ์อยู่บ้าง…” จู่ๆ เขาก็นึกถึงจู๋มั่วขึ้นมา สายเลือดสัตว์ของเทพบริสุทธิ์ น่าเสียดาย…

ทำได้แค่เป็นคนรับใช้ให้นาง

จู่ ๆ ก็รู้สึกหมดอารมณ์ เขาจึงนั่งลงบนเก้าอี้ด้วยความเบื่อหน่าย ไม่สนใจชิงชิวอีกต่อไป

ชิงชิวมักจะหยิ่งผยอง วันนี้มาถวายของมีค่า มีความจริงใจในการแสดงความยินดีสักกี่ส่วนกัน?

ไม่มีอะไรมากไปกว่าการพยายามเอาชนะเขาด้วยสายเลือดของตนเอง เพื่อเน้นย้ำสถานะของนางก็เท่านั้น

เมื่อเห็นว่าทั้งสองฝ่ายกำลังทะเลาะกัน จิ้งจอกเขียวรีบเข้ามาไกล่เกลี่ย “ฝ่าบาท... ฝ่าบาท…”

“วันนี้แดนมารได้เตรียมการแสดงมากมายเพื่อต้อนรับท่านกลับบ้าน ข้ายังเตรียมของขวัญพิเศษไว้ให้ท่านด้วย หวังว่าท่านจะชอบ...”