หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1084

“ท่านต้องรู้ว่า เผ่าปีศาจของเราไม่ได้รับความโปรดปรานจากสวรรค์ การฝึกตนจึงเป็นเรื่องยากลำบาก ถ้าหากกลืนกินร่างวิญญาณศักดิ์สิทธิ์แต่กำเนิด…” ปีศาจจิ้งจอกเขียวกล่าวพลางแววตาเป็นประกาย

ข้างล่างมีปีศาจใหญ่หัวเราะเยาะ “ร่างวิญญาณแบบนี้ ถือเป็นสมบัติล้ำค่าแม้แต่ในแดนเทพ เจ้ายังคิดว่าจะได้มันมาครอบครองงั้นรึ?”

ปีศาจจิ้งจอกเขียวเลิกคิ้วขึ้น “ทำไมจะไม่ได้?”

“เพื่อเป็นการเฉลิมฉลองการกลับมาของท่านราชาปีศาจ ข้าค้นหาทั่วทั้งสามดินแดน จึงได้พบสมบัติล้ำค่าเช่นนี้!”

“ร่างวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ผู้นี้ยังเยาว์วัย เพิ่งมีอายุเพียงสี่ขวบ!”

ดวงตาของราชาปีศาจเบิกกว้างขึ้นอย่างช้าๆ

ร่างวิญญาณศักดิ์สิทธิ์? สี่ขวบ? ภาพเงาเล็กๆ ค่อยๆ ปรากฏขึ้นในหัว!

ขนทั่วร่างของเขาพลันลุกชัน!

เขายกมือทั้งสองข้างขึ้นชี้ไปที่แท่นบัว สองร่างค่อยๆ ก้าวออกมาจากหมอก

ลู่เจาเจากำลังขยี้ตาด้วยกำปั้นอ้วนๆ พร้อมกับผมสองข้างที่ยุ่งเหยิง

“ฝ่าบาท ท่านประหลาดใจไหม? ท่านคาดไม่ถึงใช่ไหม?”

หัวใจของราชาปีศาจ ราวกับร่วงลงไปสู่หุบเหว

ราชาปีศาจกัดฟันพูดทีละคำ “ข้าขอขอบคุณทั้งครอบครัวของเจ้า!!” ให้ตายเถอะ เจ้ารอก่อน!

ปีศาจจิ้งจอกเขียวเห็นว่าดวงตาของฝ่าบาทเต็มไปด้วยน้ำตา ก็ตื่นเต้นจนหน้าแดงก่ำ

“ฝ่าบาทเกรงใจเกินไปแล้ว ขอบคุณทั้งครอบครัวของข้า... ข้าเต็มใจที่จะเผชิญกับความยากลำบากเพื่อฝ่าบาท ถึงแม้จะต้องตายก็ไม่เสียดาย! ฝ่าบาทอาจจะยังไม่ทรงทราบ ข้าเสี่ยงอันตรายฝ่ากำแพงมิติจากโลกมนุษย์เพื่อพานางมา”

“เดินทางไกลเพื่อนำความประหลาดใจนี้มาส่งให้ถึงมือท่าน”

ทันทีที่ราชาปีศาจเห็นลู่เจาเจา เลือดทั่วร่างกายก็แข็งตัวและเขาก็แข็งทื่อไปทั้งตัว หลบสายตาไม่กล้ามองลู่เจาเจา…

ดี ดี ดี เดินทางไกลเพื่อส่งดาวแห่งความตาย

ข้าจะฆ่าทั้งครอบครัวของเจ้า!

สายตาของเขาจับจ้องไปที่ปีศาจจิ้งจอกเขียว แต่ปีศาจจิ้งจอกเขียวคิดว่ามันคือความซาบซึ้ง จึงพยักหน้าให้ราชาปีศาจ

ราชาปีศาจ: ฆ่ามัน ลากมันออกไปฆ่า!

ปีศาจจิ้งจอกเขียว: ฝ่าบาทซาบซึ้งในตัวข้า เหลียวมองข้าตลอด ตำแหน่งองครักษ์ใหญ่ต้องได้มาแน่!

ลู่เจาเจาเอียงศีรษะมองราชาปีศาจ ผมสีแดงและถักเปียนั้น ดูคุ้นตามาก

เหมือนกับจุยเฟิงที่บ้านของข้า

ราชาปีศาจไม่สามารถเงยหน้าขึ้นได้ภายใต้สายตาที่สำรวจของนาง

เขาทำได้เพียงแสร้งทำเป็นสงบและพูดว่า “ร่างกายศักดิ์สิทธิ์โดยกำเนิดอะไรกัน! ข้าไม่สนใจวิธีการฝึกฝนแบบนี้ รีบส่งนางกลับไป!!”

“ถึงข้าจะเป็นปีศาจ แต่เราก็มีขอบเขต!”

“แดนมารของเราต้องไม่ยอมให้มีวิธีชั่วร้ายเช่นนี้!” เขาอธิบายอย่างชอบธรรม กลัวว่าลู่เจาเจาจะเข้าใจผิด

ทุกคน: ท่านเป็นบ้าอะไรไปแล้วหรือ??

ปีศาจจิ้งจอกเขียวมึนงง จ้องมองเขาด้วยสายตาสับสน “ฝ่าบาท ท่านโดนวิญญาณอื่นเข้าสิงหรือ?”

ราชาปีศาจทำราวกับไม่ได้ยิน

เมื่อก้มหัวลง...ก็เผยให้เห็นแสงเย็นวาบที่คอ

ลู่เจาเจาร้องเสียงดังทันที “ปลอกคอของจุยเฟิง ทำไมถึงอยู่กับเจ้า!!”

ทุกคนในแดนมารต่างตกตะลึง แต่ในขณะที่ราชาปีศาจล้มลง…

ต่อหน้าต่อตาทุกคน…

ในวินาทีที่ชายคนนั้นแตะพื้น เขาก็กลายร่างเป็นสุนัขสีแดงตัวใหญ่ ขนฟู

ผมเปียเต็มศีรษะทำให้ลู่เจาเจาตกตะลึงเล็กน้อย

นางพองแก้มเบิกตากว้าง ถอยหลังไปก้าวหนึ่ง แล้วพูดด้วยความตกใจว่า “มันกินสุนัขของข้า แล้วยังแปลงเป็นจุยเฟิงอีก! ช่างร้ายกาจนัก!”

เซี่ยอวี้โจวแอบดึงชายเสื้อนางแล้วกระซิบเบาๆ ว่า “เป็นไปได้ไหมว่า…”

“เขาอาจจะเป็นเจ้าจุยเฟิงของเราก็ได้นะ?”

ลู่เจาเจา ????

ลู่เจาเจารีบวิ่งเข้าไปกอดจุยเฟิงที่น้ำตาไหลอาบแก้ม แล้วเอาหน้าถูไถไปมา

“จุยเฟิง เจ้าคิดถึงข้าไหม?”

“เจ้าซาบซึ้งมากใช่ไหม ที่ข้าเดินทางมาไกลเพื่อมาหาเจ้า?”

จุยเฟิงมองไปยังจิ้งจอกเขียวที่กำลังสั่นกลัวด้วยความเย็นชา

ปีศาจจิ้งจอกเขียวเอามือกุมคอตัวเองแน่น รู้สึกเย็นยะเยือกเหมือนหัวจะหลุดออกจากบ่าได้ทุกเมื่อ!

เมื่อเห็นภาพนี้ ราชินีชิงชิวก็หัวเราะเสียงดังลั่น “ฮ่าฮ่าฮ่า ที่แท้ท่านราชาปีศาจไม่ได้เจอกันนานหลายปี เพราะไปเป็นสัตว์เลี้ยงของมนุษย์นี่เอง! ท่านราชาปีศาจถึงกับยอม...เป็นสัตว์เลี้ยงของเด็กสี่ขวบงั้นหรือ?”

“พวกเจ้ายังมีหน้าอยู่ในแดนมารอีกหรือ? แบบนี้จะไปเทียบกับชิงชิวของพวกเราได้อย่างไร?”

ลู่เจาเจารู้สึกว่าแดนมารนี้วังเวงน่ากลัว ความเย็นยะเยือกเข้าไปถึงกระดูกเลยทีเดียว