หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1085

นางล้วงผ้าพันคอออกมาพันรอบคอตัวเอง

“ถ้าให้ข้าพูด ชิงชิวก็มีประโยชน์กว่าแดนมารของพวกเจ้าจริงๆ” ลู่เจาเจาอดไม่ได้ที่จะพูดอย่างยุติธรรม

“ราชินีคนก่อนของพวกเจ้า นางมีบุญคุณต่อข้ามาก! นางเคยมอบความอบอุ่นให้ข้ามากมาย!”

ทุกคนในชิงชิวพยักหน้ายิ้มน้อยๆ “นั่นสิ ราชินีคนก่อนของพวกเราใจดีมีเมตตามาตลอด ไม่ทราบว่านางทำให้ท่านอบอุ่นยังไง? เล่าให้ฟังหน่อยก็ได้นะ...”

จุยเฟิงทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ข้าไม่มีประโยชน์เลยเหรอ??

“ราชินีชิงชิวมีแปดหาง ทำเป็นผ้าพันคอแปดผืน ขนทำเป็นเสื้อคลุม...”

“นางทำให้ข้าอบอุ่นมาหลายปี”

เผ่าชิงชิวกำลังหัวเราะร่าเริง แต่จู่ๆ ก็เหมือนโดนบีบคอ เสียงหัวเราะหยุดชะงักลงทันที

ปีศาจจิ้งจอกเขียวเงยหน้าขึ้นทันที จ้องมองนางด้วยตัวสั่นเทา

ความอบอุ่นที่นางว่า??

หมายถึงถลกหนังอีกฝ่าย เพื่อมาทำผ้าห่มให้นางอุ่น???

“ดูเหมือน ชิงชิวจะดีกว่าแดนมารของเราจริง ๆ !”

“ยิ่งฝึกหางมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งมีผ้าพันคอมากขึ้นเท่านั้น…” ราชาปีศาจที่เดิมทีห้อยหัวลงมา ตอนนี้กลับเชิดหน้าขึ้นมาทันที

ฮ่าๆๆๆ ถูกลู่เจาเจาทำให้เจ็บปวดจนไม่อยากมีชีวิตอยู่ แต่การได้เห็นนางฆ่าคนอื่นตาย ก็ยังรู้สึกสะใจอยู่ดี

จุยเฟิงถึงกับกระดิกหางไปมา

เดิมทีจิ้งจอกเขียวยังคงคาดหวังว่าจะได้รับรางวัล แต่เมื่อเห็นการเปลี่ยนแปลงในตอนนี้ เห็นราชาปีศาจไม่กล้าโกรธ เก็บอารมณ์ร้ายกาจไว้ข้างกายอย่างว่าง่าย เชื่อฟัง เอนกายอยู่เคียงข้างนาง ปีศาจจิ้งจอกเขียวก็รู้ว่า…

ตัวเองจบสิ้นแล้ว ตายแน่แล้ว

เขาหลบอยู่ในมุมอย่างหวาดกลัว หนีไปซะตั้งแต่ตอนนี้ จะทันไหม?

เขาก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว ทันใดนั้นก็มีคนขวางทางไว้

เมื่อหันกลับไป ก็เห็นงูบินมองเขาด้วยรอยยิ้มแปลก ๆ “ฝ่าบาทบอกว่าจะให้ความกรุณาแก่ครอบครัวของเจ้าทั้งหมด ต้องขอบคุณครอบครัวของเจ้าทั้งหมด เจ้าจะไปไหนไม่ได้!”

เมื่อครู่นี้ เขาเกลียดปีศาจจิ้งจอกเขียวที่แย่งผลงานไป เกลียดจนกัดฟันแน่น

แต่ตอนนี้ เขาจับมือปีศาจจิ้งจอกเขียวอย่างจริงใจ “ขอบคุณที่ช่วยชีวิต ข้าจะจดจำความกรุณาของเจ้า จะเผากระดาษเงินกระดาษทองให้เจ้าทุกปีในวันครบรอบการตายของเจ้า”

“ข้าจะช่วยขอร้องให้เจ้า ให้โทษไม่ถึงคนในครอบครัว ข้าจะดูแลครอบครัวของเจ้าให้ดี วางใจเถอะ...”

“แม่ของเจ้าก็ยังเป็นแม่ของเจ้า ภรรยาของเจ้า ข้าจะถือว่าเป็นภรรยาของข้า” เขาจับมืออีกฝ่ายแน่น…

ภรรยาของปีศาจจิ้งจอกเขียว มีชื่อเสียงในเรื่องความงามสะดุดตา เขาหวงแหนนางมาก และปกปิดนางไว้เป็นอย่างดี

ปีศาจจิ้งจอกเขียวทั้งโกรธและโมโห ใบหน้าบึ้งตึงน่ากลัว ไม่รู้ว่าเขาถูกล้อมรอบไปด้วยองครักษ์ตั้งแต่เมื่อไหร่

ปีศาจหมาป่าสวรรค์ยิ่งเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า

ชิงเหยียนเห็นขนสัตว์สีแดงสดใสบนตัวลู่เจาเจา ก็จำได้ทันทีว่า นั่นคือพี่สาวของนาง!!

อดีตราชินีที่มีความหวังมากที่สุดในรอบหมื่นปีของชิงชิว ที่จะทะลวงสู่จิ้งจอกสวรรค์เก้าหาง!

ราชาปีศาจมองนางอย่างระแวดระวัง ทั่วร่างเต็มไปด้วยเจตนาต่อสู้อย่างไม่ปิดบัง

ลู่เจาเจาดึงหางใหญ่ฟูฟ่องของจุยเฟิงเบา ๆ แล้วโผล่หัวออกมาจากด้านหลัง “เจ้าอยากจะถามอะไรหรือ?”

ชิงเหยียนไม่กล้าจ้องมองนาง ราวกับว่าขนสีแดงนั้นจะทำให้แสบตา

“แค่อยากจะถามสาวน้อยว่า ของบนตัวเจ้าได้มาจากที่ไหน? แล้วเห็นสิ่งของที่หลงเหลืออยู่บ้างไหม?”

ลู่เจาเจาเอียงศีรษะเล็กน้อย “พี่สาวคนสวย ขนสัตว์นี้เจาเจาเก็บได้ มันเหมือนกับว่าไม่สามารถถูกทำลายด้วยอาวุธหรือไฟได้ เจาเจาเลยให้คนทำเป็นผ้าพันคอ”

ราชินีชิงเหยียนได้ยินแล้วน้ำตาไหล “ใช่แล้ว พี่สาวได้ผ่านการทดสอบฟ้าผ่ามาแปดครั้งแล้ว ร่างกายไม่สามารถถูกทำลายได้”

“เทพกระบี่เจาหยางสารเลว แค้นนี้ต้องชำระให้ได้!”

ผู้คนแห่งชิงชิวต่างโกรธแค้น ถึงกับสาบานว่าจะแก้แค้นให้ได้

ชิงเหยียนเช็ดน้ำตา “สาวน้อย นี่คือของที่ราชินีชิงชิวทิ้งไว้ ขอแลกกับสมบัติได้ไหม?”

“ชิงชิวต้องการนำนางกลับไปฝังที่เผ่า ยังไงก็ต้องกลับบ้านเกิด”

ลู่เจาเจาพยักหน้า “งั้นพวกเจ้าต้องเอาของที่มีค่าเท่ากับราชินีชิงชิวมาแลกนะ…”

ชิงเหยียนชะงัก เดิมทีคิดว่าอีกฝ่ายหลอกง่าย แต่กลับพบว่าเด็กน้อยคนนี้ไม่ได้โง่

เซี่ยอวี้โจวคุยกับอีกฝ่ายอย่างยิ้มแย้มเป็นเวลานาน ในที่สุดก็ขุดเอาสมบัติครึ่งหนึ่งของชิงชิวไป

เมื่อกลุ่มคนจากชิงชิวจากไป พวกเขาก็มีสีหน้าบึ้งตึง