หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1086

เรื่องตลกที่ราชาปีศาจกลายเป็นสัตว์เลี้ยงของเด็กอายุสี่ขวบ

แต่ไม่คาดคิดเลยว่า ความเย่อหยิ่งของพวกนางจะกลายเป็นผ้าพันคอของอีกฝ่าย หัวเราะไม่ออกเลย หัวเราะไม่ออกเลยจริงๆ

พวกเขาเกือบจะออกจากแดนมารอย่างน่าอับอาย

ลู่เจาเจาบีบหูของราชาปีศาจ แล้วแบมือไปที่จุยเฟิง “จุยเฟิง ข้าเหนื่อยแล้ว…”

จุยเฟิงหมอบลงตามคำสั่ง

เด็กสาวคว้าขนปุยแล้วนอนคว่ำบนหลังของมัน

มองดูราชาปีศาจผู้หยิ่งผยองกลายเป็นพาหนะของนาง พานางเข้าไปในห้องโถงด้านใน

ราชาปีศาจก้มหน้าลง เซี่ยอวี้โจวเดินวนรอบมันอย่างตื่นเต้น

“ว้าวว้าว...ว้าว...จุยเฟิง เจ้ามีภูมิหลังที่ยิ่งใหญ่มาก! เจ้าเป็นถึงราชาปีศาจเลยเหรอเนี่ย…”

“ท่านลุงฮ่องเต้มองผิดไปตลอด นึกว่าเจ้าเป็นสุนัขมาตลอดเลย” เซี่ยอวี้โจวพูดเจื้อยแจ้ว พูดมากและอยากรู้อยากเห็น

จุยเฟิงหมอบลงกับพื้นอย่างสิ้นหวัง แสงในดวงตาของมันดับลงแล้ว

“จุยเฟิง ข้ามีคำถาม เจ้าช่วยไขข้อข้องใจให้ข้าได้ไหม? ข้าอยากรู้จริงๆ…” เซี่ยอวี้โจวอยากรู้อยากเห็นมาก

จุยเฟิงใช้เวลานานกว่าจะเปล่งเสียงเย็นชาออกมา “ถามมา!”

ก็แค่สงสัยว่า แท้จริงแล้วเจ้าคืออะไรกันแน่? ทำไมถึงแปลงร่างเป็นสุนัข? ทำไมไม่เปิดเผยตัวตน? จุยเฟิงครุ่นคิดหาคำตอบอยู่ในใจ

“ตอนที่เจ้าแปลงร่างเป็นคน กิน ดื่ม ขับถ่าย ก็เหมือนคนทั่วไป”

“แต่ตอนที่เจ้าแปลงเป็นสุนัข เจ้าเช็ดก้นยังไงเวลาเข้าห้องน้ำ? เจ้าไม่เช็ดเลยเหรอ?”

“ข้าเห็นสนัขฉี่ด้วยการยกขาขึ้น แล้วตอนที่เจ้ากลับเป็นคน เจ้ายังยกขาอยู่ไหม?” เซี่ยอวี้โจวเบิกตากว้าง มองจุยเฟิงด้วยความไร้เดียงสา

ตั้งแต่ที่เขาค้นพบว่าราชาปีศาจคือจุยเฟิง คำถามนี้ก็วนเวียนอยู่ในหัวของเขา

ในที่สุดตอนนี้ก็ได้โอกาสถามออกมา

จุยเฟิง??

จุยเฟิงแยกเขี้ยวอย่างดุร้าย ดวงตาแดงก่ำด้วยความโกรธราวกับเป็นโรคพิษสุนัขบ้า บางครั้งมันก็เกินจะทนจริงๆ!

“เฮ้ เฮ้ เฮ้ ข้าแค่ถามคำถาม เจ้าจะกัดข้าทำไม!!”

“เจาเจา เจาเจา ช่วยด้วย ช่วยข้าด้วย มันเป็นโรคพิษสุนัขบ้า! อ๊าก อย่ากัดก้นข้า…” เซี่ยอวี้โจวร้องไห้และโวยวาย ในที่สุดจุยเฟิงก็กัดกางเกงของเขาจนขาดเผยให้เห็นก้น

“ฮือๆๆ ข้าแค่สงสัย ข้าก็แค่สงสัยเท่านั้นเอง...”

“เจ้าเล่นแรงเกินไปแล้ว ฮือๆๆ…” เซี่ยอวี้โจวร้องไห้พลางเอามือปิดก้นตัวเองด้วยความตกใจ

เพิ่งจะร้องไห้เสร็จ ประตูใหญ่ก็ถูกคนอื่นพุ่งชนเปิดเข้ามา

“ท่านราชาปีศาจ ท่าน กระหม่อมคำนวณออกมาแล้ว!”

“กระหม่อมสังเกตการณ์ท้องฟ้ายามค่ำคืน ในที่สุดก็คำนวณออกมาแล้ว!”

“กระหม่อมผิดไปแล้ว ฝ่าบาท กระหม่อมรู้แล้ว...ขอฝ่าบาททรงโปรดไว้ชีวิตด้วยเถิด…” ปีศาจจิ้งจอกเขียวถูกถอนพลังวิเศษจนหมดสิ้นแล้ว คุกเข่าลงกับพื้นด้วยสภาพอิดโรยพลางก้มกราบวิงวอนขอชีวิต

ราชาปีศาจเหลือบมองลู่เจาเจา “เจ้าช่วยเราตามหานายท่านน้อย เราจะโทษเจ้าได้อย่างไร เจ้าเป็นผู้มีคุณูปการต่างหาก…”

“หมาป่าสวรรค์ จงพาครอบครัวจิ้งจอกเขียวไปอยู่เมืองหลวงให้สบายเถิด”

“พาไปทั้งครอบครัว อย่าให้ขาดแม้แต่คนเดียว ไก่ เป็ด แมว และสุนัขที่บ้านก็ต้องไปสบายด้วย”

หมาป่าสวรรค์ขนลุกซู่ “พ่ะย่ะค่ะ”

ราชาปีศาจยิ้มแห้ง ๆ ต่อหน้าลู่เจาเจา เขาไม่กล้าแสดงความรุนแรงแม้แต่น้อย

ถ้าใครบังอาจสอนอะไรไม่ดีให้ลู่เจาเจา ชายหนุ่มลึกลับคนนั้นจะต้องถลกหนังมันแน่ ๆ

ปีศาจจิ้งจอกเขียวถูกหิ้วปีกออกไปอย่างหมดเรี่ยวหมดแรง ลู่เจาเจาก็โผเข้ากอดราชาปีศาจแล้วโวยวาย “เจ้าจุยเฟิงเหม็นเน่า โดนหมาป่าสวรรค์จับตัวไป ทำให้ข้าเป็นห่วงแทบแย่ นึกว่าจะโดนถลกหนังกินเนื้อแล้ว...ที่แท้ เจ้ากลับบ้านแล้วนี่เองหรือ?”

“จุยเฟิง เจ้าช่างมีความสามารถจริงๆ!”

“จุยเฟิง ทำไมเจ้าไม่ส่งข่าวมาเลย ทำให้ข้าต้องกังวลเปล่าๆ” นางกอดคอจุยเฟิงแล้วบ่นพึมพำ เซี่ยอวี้โจวทำหน้าเหมือนรู้ทัน

การเป็นสุนัขให้เจ้า ไหนเลยจะสุขสบายเท่ากับการเป็นราชาปีศาจ

ราชาปีศาจบันดาลลมฝน เป็นสุนัขให้เจ้า ต้องแบกรับความผิดทุกวัน แถมยังกินไม่อิ่มอีก

“ก็คงงั้นแหละ ไม่ได้กลับบ้านเป็นพันปี คงยุ่งมากสินะ” ลู่เจาเจาพยักหน้า จุกเล็กๆ บนหัวแกว่งไปมา น่ารักอย่าบอกใครเชียว