หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1087

ทันใดนั้น หูเล็กๆ ของเด็กสาวก็ขยับเล็กน้อย

เสียงหัวเราะคิกคักของหญิงสาวดังมาจากทั่วทั้งตำหนัก

สีหน้าของจุยเฟิงเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน

“จุยเฟิง ในตำหนักเจ้ามีคนอยู่หรือ? ข้าไปดูหน่อย…” เด็กสาวปล่อยจุยเฟิงแล้ววิ่งเข้าไปในตำหนักชั้นใน สายลมพัดมา ผ้าม่านพลิ้วไหว ได้กลิ่นหอมจางๆ

จุยเฟิงหน้าแดงก่ำด้วยความตกใจ ขาสั่นเป็นเจ้าเข้า รีบวิ่งตามไป

แต่ก็ยังช้าไปก้าวหนึ่ง

ลู่เจาเจาเปิดม่าน ในตำหนักมีเหล่าสาวงามรูปร่างเย้ายวนใจนั่งหรือนอนอยู่ เมื่อเห็นม่านถูกเปิด…

สาวงามยื่นแขนเรียวราวหยกขาวออกมา นางเกี่ยวนิ้วเรียกนางเบา ๆ

“ฝ่าบาท มาเร็วสิเพคะ…” เสียงของนางไพเราะจับใจ ฟังแล้วรู้สึกจั๊กจี้ในหู

ทันทีที่พูดจบ สาวงามก็ตกตะลึงเมื่อเห็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กเท่าเอวที่ยืนอยู่ตรงหน้า

ลู่เจาเจาเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

จุยเฟิงวิ่งตามมาข้างหลัง เหงื่อท่วมทั้งตัว ทันใดนั้นก็แปลงร่างเป็นราชาปีศาจผู้สง่างาม เขาบังสายตาของลู่เจาเจาไว้จนมิด…

เขาถึงกับพูดตะกุกตะกัก…

“พวกนาง...พวกนาง…” จะอธิบายยังไงดีที่มีสาวงามหลายคนนอนอยู่บนเตียงของเขา!!

ในวินาทีนี้ เขารู้สึกราวกับว่ามีสายตาที่แหลมคมจับจ้องมาที่เขาจากที่ไหนสักแห่งในความว่างเปล่า

“จุยเฟิง แดนมารของพวกเจ้าช่างยากจนจริงๆ...”

“สาวๆ ถึงกับไม่มีเสื้อผ้าใส่ พี่สาวหลายคนถึงกับใส่แค่ผ้าคาดอกก็ออกมาแล้ว…”

เด็กหญิงตัวน้อยวิ่งขึ้นไปข้างหน้า ดึงเสื้อผ้าที่หลุดออกจากไหล่ของสาวงามขึ้นมา “แม่ของข้าบอกว่า อย่าให้เด็กผู้ชายเห็น”

สาวงามหลายคนที่อยู่ภายใต้สายตาไร้เดียงสาของนาง ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างกายของตัวเองอย่างเงียบๆ

“จุยเฟิง นี่คือตำหนักบรรทมของเจ้าหรือ?”

ราชาปีศาจเหงื่อตก ข้าไม่อยากเป็นสุนัขถูกตอนจริงๆ

ชายหนุ่มคนนั้นจะตอนข้าแน่!

เขาไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไง

หญิงงามบนเตียงพูดอย่างแผ่วเบาว่า “ได้ยินมาว่าตำหนักบรรทมของราชาปีศาจมีหนังสือมากมาย จึงตั้งใจมาขอยืมอ่านสักหน่อย แต่บังเอิญง่วงตอนบ่ายก็เลยพักผ่อนสักครู่ ขอท่านราชาปีศาจโปรดยกโทษให้ด้วย”

ราชาปีศาจส่งสายตาชื่นชมไปให้

“เอาล่ะ พวกเจ้าออกไปได้แล้ว พรุ่งนี้ให้หมาป่าสวรรค์ย้ายหนังสือไปตำหนักนอก พวกเจ้าไปยืมอ่านข้างนอกได้”

หญิงงามหลายคนก้มหน้า ปิดหน้าอกอวบอิ่มที่โผล่ออกมา แล้วพูดพร้อมกันว่า “เพคะ”

พูดจบก็ออกจากตำหนักบรรทมไปอย่างเงียบ ๆ

ลู่เจาเจากะพริบตา มองเขาอย่างสงสัย “จริงเหรอ? ข้าไม่เชื่อหรอก”

จุยเฟิง…

แดนเทพ ยุ่งไม่ได้

ผู้บำเพ็ญเพียรแดนศักดิ์สิทธิ์ ถ้าไปยุ่งก็จะโดนกัดเอาเนื้อไป

มีเพียงแค่มนุษย์ธรรมดา ที่อยู่ในโลกมนุษย์อันเป็นสถานที่พิเศษ แต่กลับอ่อนแอที่สุด

แดนมารมักจะใช้มนุษย์เป็นเครื่องสังเวยเพื่อเพิ่มพูนพลัง แม้ว่าราชาปีศาจจะสั่งห้ามอย่างชัดเจน แต่ก็ยังมีการกระทำลับๆ ในแดนมารอยู่

แต่ตอนนี้สิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขา ไม่ใช่แค่เรื่องที่ลู่เจาเจาถูกจับตัวไป แต่ลึกลงไปกว่านั้นคือเผ่าปีศาจใช้มนุษย์เป็นเครื่องสังเวย เมื่อลู่เจาเจารู้เรื่องนี้ แดนมารถึงไม่ตายก็ต้องเสียหายหนัก

“ถลกหนังจิ้งจอก บดขยี้วิญญาณ ฆ่าล้างเผ่าพันธุ์สายเลือดทั้งหมด!”

“ตรวจสอบเผ่าปีศาจ เผ่าปีศาจที่ใช้มนุษย์เป็นเครื่องสังเวยเพื่อเพิ่มพูนพลัง ฆ่ามันซะ!”

แม้ว่าจุยเฟิงจะเป็นราชาปีศาจ และมักจะฆ่าฟันในยามปกติ แต่เขาก็ฆ่าเฉพาะคนที่สมควรฆ่า ไม่เคยลงมือกับมนุษย์ที่ไม่มีทางสู้

เกิดเป็นปีศาจ ก็ถือว่าเป็นชาติกำเนิดที่ต่ำต้อยแล้ว

หากยังก่อบาปกรรมอีก ชาติหน้าก็จะไม่มีวันได้ผุดได้เกิด

เขาโบกมือ ปีศาจจิ้งจอกเขียวถูกปิดปากและลากตัวออกไป

ปีศาจหมาป่าสวรรค์กระซิบ “นายท่าน ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้จริงๆ หรือ? นางเพิ่งสี่ขวบ เราลองหาวิธีกันดูไหม?”

คนอื่นอาจไม่รู้ แต่ราชาปีศาจย่อมเข้าใจ

สี่ขวบของลู่เจาเจา ไม่เหมือนกับสี่ขวบของคนอื่น

“ช่างเถอะ สุดท้ายก็หนีไม่พ้นเคราะห์กรรมนี้” แม้ว่าเขาจะกลับไปแดนมารได้อย่างหวุดหวิด ความบังเอิญต่างๆ ก็ยังคงจะส่งเขากลับไปอีกอยู่ดี