หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1088

หมาป่าสวรรค์ยังคงคิดหาวิธี แต่เห็นว่าราชาปีศาจไม่ต้องการพูดมาก จึงได้แต่ยอมแพ้

นอกประตูตำหนัก

“ฝ่าบาทพูดว่าอย่างไร? มีวิธีแก้ปัญหาหรือไม่?” งูบินก้าวไปข้างหน้าแล้วถาม

หมาป่าสวรรค์ส่ายหัว “เจ้าสังเกตเห็นอะไรในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาไหม?”

“มีที่คาดผมสำหรับเด็ก กระดิ่ง และของกินต่างๆ มากมายในตำหนักบรรทมของฝ่าบาท”

“ตอนนั้น นางยังไม่พบฝ่าบาทด้วยซ้ำ”

“ตอนที่พวกเขาเจอกัน นางตกอยู่ในอันตราย ฝ่าบาทก็ไม่ลังเลที่จะปกป้องนางเราควรเข้าใจได้ว่า เขาเต็มใจ”

ใบหน้าแสดงความไม่พอใจ แต่ร่างกายกลับซื่อสัตย์ยิ่งนัก

งูบินแทบไม่อยากจะเชื่อ

“เขาเป็นเจ้าแห่งแดนมาร เทียบกับการเป็นสัตว์เลี้ยงไม่ได้เชียวหรือ?”

หมาป่าสวรรค์ก็ยังงุนงง เมื่อได้ยินราชาปีศาจพูด ดูเหมือนว่าจะมีมังกรดำเป็นทาสด้วย? โลกนี้มันบ้าไปแล้ว

ลูกน้องตัวเล็ก ๆ แบบนั้น ราชามารไม่ใส่ใจหรอก

ตอนนี้ เขากำลังคุกเข่าอยู่ในตำหนักเพื่อสารภาพกับชายหนุ่มว่า “ข้าไม่คิดว่าเจาเจาจะบุกเข้ามา ข้าจะไม่กล้าทำอีกแล้ว”

ชายหนุ่มมองไปที่เป้าของเขาอย่างเย็นชา ทำให้จุยเฟิงรู้สึกขนลุก

“เรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีกแน่นอน ข้ารับรอง...”

ข้าไม่อยากเป็นสุนัขที่ถูกตอนจริงๆ!

ทันใดนั้นก็มีหัวเล็ก ๆ โผล่ออกมาจากประตู เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ สวมชุดนอน ไม่สวมถุงเท้าและรองเท้า วิ่งเท้าเปล่าออกมาโดยที่ผมก็ยังไม่ได้หวี

นางขยี้ตา มองเห็นชายหนุ่มในห้องโถง ยื่นมือออกไปอย่างอ่อนโยน “อุ้มหน่อย”

ความเย็นชาทั่วร่างของชายหนุ่มหายไป กลิ่นอายรอบตัวเขากลายเป็นความอ่อนโยน

“ทำไมลุกขึ้นมาล่ะ? ระวังเป็นหวัดนะ” เขาถอดเสื้อคลุมสีเขียวของเขาออก แล้วคลุมทับตัวของเจาเจา พร้อมกับห่อเท้าของนางไว้ด้วย

หากมองอย่างใกล้ชิด จะเห็นว่าสีเสื้อผ้าของเขาส่วนใหญ่มักจะคล้ายกับของลู่เจาเจา

หลายครั้งก็เป็นโทนสีเดียวกัน

“ปวดตา” นางขยี้ตาไปมา รู้สึกว่ามันแห้งมาก และมองเห็นภาพไม่ชัดเจนเท่าไหร่

ชายหนุ่มวางนางลงบนเบาะนุ่ม ๆ แล้วนวดคิ้วและดวงตาของนางเบา ๆ

“เจ้าน่าจะยุ่งมากไม่ใช่เหรอ ทำไมท่านมาที่นี่ได้ล่ะ?” เด็กหญิงยังไม่ตื่นเต็มที่ พูดพึมพำไม่ค่อยชัด

ชายหนุ่มเหลือบมองจุยเฟิง ทำให้จุยเฟิงรู้สึกเย็นวาบไปถึงสันหลัง

จุยเฟิงมักจะอยู่ข้างกายลู่เจาเจา จริง ๆ แล้วมันก็พอจะเดาตัวตนของอีกฝ่ายได้

เพียงแต่…

ไม่กล้าคิดต่อไป มันน่ากลัวเกินไป และแปลกประหลาดเกินไป

“ได้ยินว่าเจอจุยเฟิงแล้ว เลยแวะมาดูสักหน่อย ตาดีขึ้นบ้างหรือยัง?” เขาเป่าเบาๆ ที่ตาของลู่เจาเจา โดยไม่สังเกตเห็นสายตาขมขื่นของจุยเฟิงที่ยืนอยู่ข้างหลัง

ในแดนมาร ใครบ้างจะไม่หวาดกลัวราชาปีศาจ?

อาอู๋โผล่หัวออกมาจากด้านหลังจู๋มั่ว “ว้าว จุยเฟิงเป็นราชาปีศาจจริงๆด้วย…”

จู๋มั่วกลับรู้สึกดีใจอย่างมาก

“จุยเฟิง ข้าขอรบกวนเจ้าช่วยอะไรหน่อยได้ไหม” จู๋มั่วเขินอายอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

“ลองว่ามาสิ?” จุยเฟิงก็รู้สึกสงสัยเช่นกัน เผ่ามังกรมีอะไรต้องมาขอความช่วยเหลือจากเขา

จู๋มั่วและอาอู๋จับมือกัน มองตากันและกัน ยิ้มแล้วพูดว่า “ข้าอยากจะขอแต่งงานกับอาอู๋ อยากจะจัดงานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่ให้นาง อยากให้นางได้สวมชุดเจ้าสาวที่งดงาม แต่งงานอย่างถูกต้องตามประเพณี ให้นางได้แต่งเข้าบ้านข้าอย่างมีเกียรติ”

“อยากจะขอยืมสถานที่ในเผ่าปีศาจ จัดงานแต่งงาน”

จุยเฟิงถึงกับตกตะลึง มองเขาด้วยความสงสัย

พลางหยิบการ์ดเชิญสีแดงออกมาจากโต๊ะ “เจ้าไม่ใช่ว่าแต่งงานไปแล้วหรอกหรือ? การแต่งงานระหว่างมังกรกับหงส์ เป็นที่รู้กันทั่วทั้งแผ่นดิน! ชื่อของเจ้าทั้งสองคนยังอยู่บนศิลาพรหมลิขิตอยู่เลย!”

“งานแต่งนั้นได้รับการรับรองจากสวรรค์และโลกเชียวนะ ดีกว่าทะเบียนสมรสของโลกมนุษย์ตั้งเยอะ…” จู่ๆ จู๋มั่วก็เอามือปิดปากราชาปีศาจ แล้วลากเขาไปที่มุมห้อง

“ถึงแม้ว่าปกติแล้วเจ้าจะอยู่ในร่างเดิม ไม่เคยพูดอะไร แต่พวกเราสองคนก็นับเป็นพี่น้องที่ดีต่อกันใช่มั้ย?”

“เพราะว่าเจ้าไม่ใช่มนุษย์ ข้าก็ไม่ใช่มนุษย์ พวกเราสองคนยิ่งควรจะช่วยเหลือกัน!”

“เจ้าพูดแบบนี้ต่อหน้าอาอู๋ เจ้ากำลังทำให้ข้าเดือดร้อนนะ!”

จุยเฟิงผลักเขาออกไป “อะไรคือเจ้าไม่ใช่มนุษย์ ข้าก็ไม่ใช่มนุษย์? ทำไมเจ้าถึงด่าคนอื่นแบบนี้?”

เขาเหยียดแขนออก แล้วปัดมือที่โอบไหล่เขาออกไป